Αυλαία εχτές για τις “Χήρες της Φίοντορ”

“Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια πόλη, που ακροβατούσε ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία. Μια πόλη που την έλεγαν Φίοντορ…” 

Νομίζω ότι μόνο έτσι θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα κείμενο για το χθεσινοβραδινό μου ταξίδι στην Φίοντορ παρέα με όλους εκείνους που γέμισαν για άλλη μια φορά την αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Καλαμάτας και καταχειροκρότησαν τα μέλη της θεατρικής ομάδας “Όψις” στην τελευταία τους παράσταση.

Έχω δει πολλές παραστάσεις στην ζωή μου, ώστε να μπορώ σαν θεατής πάντα να έχω μια αποκρυσταλλωμένη γνώμη και να κρίνω αν αυτό που είδα είναι καλό ή όχι. Και η χτεσινή παράσταση , “οι χήρες της Φίοντορ” ήταν μια πολύ καλή παράσταση σε όλα της τα επίπεδα.

Σεναριακά  ο Πάνος Ηλιόπουλος και ο Ανδρέας Καρασπήλιος δημιούργησαν ένα κείμενο δυνατό, που ακροβατούσε ανάμεσα στην μαύρη κωμωδία και το δράμα, που συγκινούσε , προβλημάτιζε και κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέσα από την συνεχή πλοκή, τις αποκαλύψεις και τις ανατροπές, για να επέλθει στο τέλος η κάθαρση των ηρώων.

Ερμηνευτικά όλα τα μέλη της ομάδας έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, ζωντανεύοντας τους ήρωες που είχαν κληθεί να ενσαρκώσουν και βγάζοντας προς τα έξω όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα και τα πάθη που κουβαλούσε ο καθένας. Δεν μπορώ όμως να μην κάνω ειδική αναφορά στην εξαιρετική, δωρική αλλά και τόσο συναισθηματική και ευαίσθητη πρωταγωνίστρια “Βασίλισσα Λύρια”.

Ο Πάνος Ηλιόπουλος που σκηνοθετούσε κατόρθωσε ώστε όλοι οι ήρωες του να  ακροβατούν ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο χωρίς να γίνονται κουραστικοί. Κατόρθωσε να ανασύρει το δεύτερο επίπεδο σε κάθε χαρακτήρα, εκεί που ο θεατής καταλαβαίνει γιατί συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται, ποια είναι τα κίνητρα του και πολλές φορές να τον δικαιολογήσει κιόλας, ακόμα και τους κακούς . Όλοι οι ήρωες κουβαλούσαν τα δικά τους φαντάσματα , από τα οποία κάποια στιγμή έπρεπε να απελευθερωθούν. Γιατί τελικά τις “πραγματικές” αλυσίδες που μας κρατούν φυλακισμένους, ίσως πολλές φορές τις έχουμε περάσει εμείς στον εαυτό μας και δειλιάζουμε να τις σπάσουμε.

Ως προς τα υπόλοιπα στοιχεία της παράστασης δεν έχω να πω πολλά. Εντυπωσιάστηκα απο την αφίσα κιόλας (μπράβο στην Κάλλι Κολόζη για την φωτογραφία και τον Φίλιππο Στασινόπουλο για τα γραφιστικά), εντυπωσιάστηκα από τα σκηνικά και τα κοστούμια που μας μετέφεραν στην ατμόσφαιρα ενός εξωπραγματικού κόσμου (αλλά όταν τα έχει αναλάβει ο Βενετσάνος Μπαλόπουλος, ξέρεις τι να περιμένεις), θεώρησα εξαιρετικό το μακιγιάζ των ηθοποιών και ταξίδεψα με την μουσική που έντυνε τις σκηνές  του έργου. Δεν μπορώ να μην αναφέρω την ταλαντούχα Μαρία Λαδά με τις χορογραφίες της , που αποτελούσαν γέφυρες ανάμεσα στις πράξεις.

Η χτεσινή παράσταση ήταν ιδιόμορφη. Καθότι τελευταία υπήρχε μια συγκίνηση στην ατμόσφαιρα, ειδικά όταν η αυλαία έπεσε οριστικά. Όλα τα μέλη της ομάδας ήταν εμφανώς συγκινημένα, δεν έλειψαν οι ευχαριστίες των δημιουργών προς τους ηθοποιούς και τους συντελεστές και όλα αυτά με τον κόσμο  να χειροκροτεί.

Συμπέρασμα; Η παράσταση “οι Χήρες της Φίοντορ” είναι μια παράσταση που θα θυμάμαι. Συγχαρητήρια στην ομάδα “Όψις” . Και εις άλλες ανάλογες παραστάσεις. Είναι πάντα κάτι το διαφορετικό, το ιδιαίτερο, άρα και αξιοπρόσεκτο.

Υ.Γ Οι φωτογραφίες που χρησιμοποίησα για να ντύσω το κείμενο μου είναι του Κώστα Κορομηλά