Από τον Γιώργο Πράτανο,

Την αμηχανία που ένιωσα όταν δεν κατάλαβα πως ήταν η Τάμτα που μόλις είχε περάσει την κεντρική είσοδο του Παλλάς την εξαφάνισε το πλατύ χαμόγελο, με το οποίο με υποδέχτηκε. Πιο πολύ έμοιαζε με ηθοποιό που κάνει τα πρώτα της βήματα, κι ας διανύει 14 χρόνια στον χώρο της μουσικής. Η ανυπομονησία να ανέβει ξανά στη σκηνή τη φέρνει στο θέατρο πολύ πιο νωρίς από όλους τους άλλους. Τίποτε δεν πρόδιδε πως η λεπτή σιλουέτα με το μαύρο κολάν και το βαρύ μπουφάν με την κουκούλα να καλύπτει το κεφάλι της είναι το λαμπερό κορίτσι που βλέπουμε στο σανίδι και στις συναυλίες της.

Άφησε το τάπερ με τα γιουβαρλάκια μπροστά από το μεγάλο λευκό καθρέφτη. «Σε πειράζει να τσιμπήσω όσο μιλάμε;» με ρώτησε αθώα.

Δεν το μαγείρεψες εσύ, ε;

Ε όχι.

Μαγειρεύεις;

Αν υπάρχει ανάγκη, ναι. Αλλά αν το φτιάχνει κάποιος άλλος, μια χαρά το τρώω. Απαιτεί χρόνο και εγώ δεν διαθέτω αυτή την εποχή.

Με ποιο τρόπο κρατάς τον εαυτό σου συγκεντρωμένο, έχοντας τόσο βεβαρημένο και απαιτητικό πρόγραμμα;

Έχω μάθει να λειτουργώ έτσι. Πρόπερσι σκεφτόμουν πως «τόση κούραση δεν έχω περάσει ποτέ στη ζωή μου». Την επόμενη χρονιά σκεφτόμουν «τι καλά που ήταν πέρυσι». Όμως, αισθάνομαι καλά: Απλά δεν έχω χρόνο να είμαι χαλαρή, παρέα με φίλους. Μου λείπει αυτό, αλλά είναι για καλό. Υπάρχουν ημέρες που υποφέρω από κούραση και ειδικά τους τρεις τελευταίους μήνες, με τις πρόβες  για το Cabaret, με τις πρόβες για ΒΟΧ ATHENS που είναι το μαγαζί που εμφανίζομαι, την πρεμιέρα… Όλο αυτό με εξάντλησε, αλλά βλέποντας τους κόπους αυτούς να αποδίδουν καρπούς, είμαι ευχαριστημένη. Θεωρώ πως οι άνθρωποι δεν έχουμε όρια –είναι τόσο μεγάλα που ούτε καν φανταζόμαστε. Ξέρω πως αντέχω πολλά, αλλά φέτος εξέπληξα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Γνωρίζω πως υπάρχουν κάποιοι που διαβάζοντας αυτό θα σκεφτούν «σιγά το βάσανο» -γιατί ίσως θεωρούν πως απλά κάποια βγαίνει σε μια σκηνή και τραγουδάει, κάνοντας την ωραία. Η αλήθεια είναι πως πριν βγούμε στη σκηνή έχει προηγηθεί σκληρή δουλειά, από πολλούς ανθρώπους.

Είναι αυτή η εμπειρία τόσο δύσκολη, όσο φανταζόσουν πριν το κάνεις;

Νομίζω πως ήμουν αρκετά συνειδητοποιημένη. Δεν έχω πέσει έξω σε όσα πίστευα πως θα βιώσω. Ήξερα πως το κείμενο θα ήταν για μένα ένα δύσκολο μέρος της παράστασης –σε αντίθεση με το τραγούδι και το χορό που δεν με άγχωνε τόσο πολύ. Όμως εδώ δεν ήρθα για να αποδείξω αν τραγουδάω και αν χορεύω καλά. Ήρθα για να αποδείξω στον εαυτό μου άλλα πράγματα, στα οποία επί της ουσίας δεν έχω δοκιμαστεί σοβαρά -αν και στην πρώτη μου προσπάθεια με «βάφτισε» η Θέμιδα Μαρσέλλου, στο Rent, το 2010.  Πλέον για το Cabaret μιλάμε για διαφορετικού μεγέθους έργο, συνεργάτες, απαιτήσεις…

Τι σε συναρπάζει μέχρι στιγμής;

Αυτή η αίσθηση που σου δημιουργεί στο θέατρο η υπόκλιση, το χειροκρότημα – η ανταπόδοση, με γυρνάει στις ρίζες μου, στην πατρίδα μου, στα παιδικά μου χρονιά. Στη χώρα μου χειροκροτείται κι ένας τραγουδιστής, κάτι που εδώ, στους χώρους που τραγουδάω δεν συμβαίνει, πάντα. Εδώ μπορεί να τραγουδάω και από κάτω κάποιος να πίνει και να μιλάει με την παρέα του και τελικά, να μην δει τίποτε, να μην χειροκροτήσει, όχι γιατί δεν του άρεσε, αλλά επειδή δεν είναι στην κουλτούρα αυτών των μαγαζιών. Αντίθετα, στην παράσταση ζω αυτή τη στιγμή έντονα κάθε φορά που βγαίνω για υπόκλιση και ο κόσμος είναι καθιστός, χαμογελαστός και με κοιτάζει… Είναι συγκινητικό για μένα. Μου αρέσει να το βιώνω και ως θεατής αυτό, όταν πηγαίνω σε μια παράσταση. Δεν χάνω ατάκα, δεν παίρνω το βλέμμα μου ούτε στιγμή από τη σκηνή και τα όσα διαδραματίζονται εκεί πάνω.

Ας μείνουμε για λίγο στην πατρίδα σου, τη Γεωργία. Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο People το καλοκαίρι ο Σωτήρης Χατζάκης, έλεγε πως έχεις ζήσει κάτι ανάλογο στην πατρίδα σου με όσα εκτυλίσσονται στο έργο. Τα συζητήσατε; Επέστρεψαν εικόνες;

Κάναμε μεγάλη ανάλυση της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης της εποχής που διαδραματίζεται το έργο. Ο Σωτήρης έχει άπειρες γνώσεις. Δεν ανέσυρα μνήμες από το μυαλό μου όσα –ανάλογα- έχω ζήσει. Δεν ήθελα να μπω σε αυτή τη διαδικασία, ενώ θα μπορούσα να έχω ταυτιστεί σε κάποιες φάσεις. Ίσως και να μην το χρειάστηκα…

Υποσυνείδητα όμως κουβαλάς αυτά τα βιώματα από φτώχειας, ανέχειας…

Ναι. Είμαι 100% σίγουρη, πως υπάρχουν στην ψυχή και την καρδιά μου. Το μυαλό μου δεν μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία. Δεν είναι ευχάριστο να το βιώνεις αυτό πέντε φορές την εβδομάδα. Και μπορεί να μην συμφωνούν πολλοί καλλιτέχνες σε αυτό που θα σου πω, αλλά πιστεύω πως και οι τραγουδιστές έχουμε στοιχεία υποκριτικής πάνω στη σκηνή –κατά κάποιο τρόπο. Όταν πρέπει να ανέβω και να τραγουδήσω ένα ποπ/ελαφρύ κομμάτι, απαιτείται να το υποστηρίξω ανάλογα. Δεν σημαίνει, όμως, πως πάντα έχω αυτή τη διάθεση. Άρα, παίζω ένα ρόλο πάνω στη σκηνή. Είναι φορές που αυτός ο ρόλος με έχει βγάλει από την κατάσταση που ζούσα λίγες ώρες πριν. Δεν είναι πως κάνω κάτι προσποιητό. Απλά η σκηνή είναι ένα είδος θεραπείας. Ξέρω πως όταν βγαίνω στη σκηνή σβήνουν όλα όσα υπήρχαν πριν. Έτσι λειτουργώ.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.