Από τη Ζένια Σώρου

Παρακολούθησε μαθήματα κλασικού τραγουδιού και μουσικού θεάτρου με τη σοπράνο Μάιρα Μηλολιδάκη, σύγχρονο τραγούδι με την Έλλη Πασπαλά, μαθήματα υποκριτικής με την Πέμη Ζούνη και κινησιολογίας με τη Φρόσω Κορρού. Είναι ξεκάθαρο πως η Pavlina Styl θέλησε να κάνει κάτι πολύ ολοκληρωμένο και μελετημένο στη μουσική της διαδρομή, επιλέγοντας ως δασκάλες καταξιωμένες επαγγελματίες.

Τι αγάπησες περισσότερο από όσα διδάχτηκες και τι σε δυσκόλεψε περισσότερο;

Ήταν λίγο δύσκολο στην αρχή να αφεθώ και να νιώσω άνετα με τις δασκάλες μου… ήμουν αρκετά ντροπαλή ‒ακόμη ίσως και τώρα να είμαι σε κάποιες φάσεις‒, ειδικά με την Έλλη Πασπαλά και την Πέμη Ζόυνη που τις θαύμαζα από παιδί. Αυτές οι γυναίκες με βοήθησαν να πιστέψω στο όνειρο και στις δυνάμεις μου και να αφεθώ περισσότερο στη σκηνή για να απολαμβάνω τις παραστάσεις μου. Δεθήκαμε αμέσως και μοιραστήκαμε πράγματα που δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ… Οι εμπειρίες και οι γνώσεις που απεκόμισα από τις δασκάλες-μούσες μου είναι πολύτιμες και νιώθω πραγματικά ευγνώμων που συνεργάζομαι μαζί τους.

Έχεις πει πως σε αυτή την αλλαγή πορείας σε στήριξαν οι δάσκαλοι και οι φίλοι, αλλά όχι οι γονείς σου. Αυτή σου η απόφαση δημιούργησε μια «οικογενειακή σύρραξη»; Πώς το διαχειρίστηκες; 


Τότε που αποφάσισα να αλλάξω πορεία μού είχε γίνει μια πρόταση για έρευνα στο ιατρικό κομμάτι. Οι γονείς μου ήταν χαρούμενοι γι’ αυτό κι εγώ τους «χάλασα» τα σχέδια. Αντί να μπω στο ερευνητικό κομμάτι, τους ανακοίνωσα ότι φεύγω από τις κλινικές και πάω στις μουσικές σκηνές. Νόμιζαν ότι θα κρατούσα το τραγούδι σαν χόμπι και μόλις κατάλαβαν ότι αυτό σιγά σιγά γίνεται επάγγελμα ξεκίνησε δυστυχώς μια «μάχη». Δεν τους άρεσε η ιδέα ότι η κόρη τους θα κάνει πρόβες μέχρι τα ξημερώματα και θα εκτίθεται στο κοινό. Για αρκετό καιρό δεν ήμασταν καλά μεταξύ μας αλλά με τη στάση μου στην πορεία κατάλαβαν πως οι συζητήσεις δεν έχουν πια κανένα νόημα και ότι αυτό που θέλω θα το κάνω.

Ποια είναι η πρώτη φορά που οι γονείς σου ήρθαν να σε δουν σε μουσική παράσταση;

Η μητέρα μου ήρθε να με ακούσει όταν πρωτοξεκίνησα τις live εμφανίσεις μου στο Νομισματικό Μουσείο Αθηνών και μαζί με τον πατέρα μου ήρθαν στη μουσική παράσταση Les Οmbres de la Rue στο θέατρο Εliart το Μάιο του 2015. Τότε άρχισαν να συνειδητοποιούν ακόμα περισσότερο πόσο σημαντικό είναι για μένα να τραγουδάω και ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Νομίζω πως τελικά το αποδέχτηκαν όταν ξεκίνησα τη συνεργασία μου με το El Convento Del Arte ακριβώς πριν από ένα χρόνο και μετά που υπέγραψα και με τη δισκογραφική μου. Τώρα είμαστε όλοι χαρούμενοι και αγαπημένοι. H πιο συγκινητική και λυτρωτική στιγμή για μένα ήταν όταν ανέβηκα πάνω στη σκηνή και είδα τον πατέρα μου να κάθεται στο πρώτο τραπέζι και να μου χαμογελάει…

Τι σε έκανε να υιοθετήσεις το Pavlina Styl; Θεωρείς πως το είδος μουσικής που κάνεις θα έχει ακόμα μεγαλύτερη απήχηση στο εξωτερικό και θέλεις να δοκιμάσεις εκεί τις δυνάμεις σου; 


Το Pavlina Styl πιστεύω πως είναι πιο ιδιαίτερο από το Παυλίνα Στυλιανού και σίγουρα ταιριάζει περισσότερο στο ρεπερτόριό μου, εφόσον τα τραγούδια που επιλέγω είναι και σε αρκετές ξένες γλώσσες. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι άμεσος στόχος μου είναι η καριέρα στο εξωτερικό σ’ αυτή τη φάση. Όμως, δεν αποκλείω τίποτα στη ζωή μου.

Πώς αγάπησες τα κομμάτια καμπαρέ που γεννήθηκαν στο Βερολίνο τη δεκαετία του ’30; 


Οι επιρροές μου προέρχονται κυρίως από το θέατρο και τις ταινίες εκείνης της εποχής. Η αγάπη μου για το θεατρικό λόγο του Brecht και τη μουσική του Weil με τα τραγούδια του καμπαρέ αλλά και τα σταθερά σημεία αναφοράς μου που παραμένουν μέσα μου… η ανατριχιαστική χροιά της Édith Piaf και η γυναίκα-σύμβολο Marlene Dietrich επηρέασαν την αισθητική μου. Το καμπαρέ είναι ένα δύσκολο είδος που με γοητεύει, ένας εξωστρεφής τρόπος έκφρασης, τολμηρός και προκλητικός που μιλάει για το ανέφικτο του έρωτα, τον πόνο, την προδοσία, το απαγορευμένο. Είναι ένα είδος διαχρονικό και η μουσική γλώσσα των παθών, με την έννοια τόσο του ερωτικού πάθους όσο και της διαφθοράς.

Σε ακούμε να τραγουδάς αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά. Μιλάς και τις τρεις γλώσσες;

Mιλάω γαλλικά και αγγλικά. Γερμανικά μαθαίνω και, εκτός από τα κομμάτια που μελετάω, καταλαβαίνω αρκετά πράγματα αλλά δεν βρίσκομαι στο επίπεδο ώστε να μπορώ να κάνω συζήτηση υψηλού επιπέδου ακόμα.

Μετά την πρώτη σου μουσική παράσταση στις 16 Φεβουαρίου στο El Convento del Arte θα σε δούμε ξανά εκεί με τη μουσική παράσταση Danser Dans La Lumiere II, πλαισιωμένη από 5μελή ορχήστρα, σε ένα ταξίδι από τη δεκαετία του ’30 μέχρι το καμπαρέ της Μπελ Επόκ και το dark cabaret τού σήμερα. Μίλησέ μας για αυτό το πρότζεκτ. 


Η μουσική μας παράσταση περιλαμβάνει νέες διασκευές swing-Jazz, ταγκό και βαλς από αγαπημένα τραγούδια του διεθνούς και ελληνικού ρεπερτορίου που είναι βασισμένα κυρίως στο μουσικό θέατρο, το καμπαρέ και τον κινηματογράφο. Επικεντρωνόμαστε σε τραγούδια των J. Brel, É. Piaf, Κ. Weil, M. Dietrich, J. Kander, Ν. Rota, Μ. Χατζιδάκι, Γ. Σπανό, Σ. Κραουνάκη κ.ά. και η πρόθεσή μας είναι να μεταφέρουμε το κοινό στους δρόμους του Βερολίνου με κομμάτια από τη δεκαετία του 1930 μέχρι το dark cabaret τού σήμερα, στο ρομαντικό κόσμο του Παρισιού και τη μουσική του καμπαρέ της Μπελ Επόκ αλλά και στην Οδό Ονείρων της παλιάς Αθήνας. Έχουμε ακόμα δύο παραστάσεις στο El Convento del Arte στις 2 και 30 Μαρτίου και μετά θα συνεχίσουμε τις εμφανίσεις μας στο Sfiga Music Theater και στο Ηalf Note Jazz Club. Παράλληλα ετοιμάζω για την επόμενη χρονιά μια μουσικοθεατρική παράσταση με κάποια κείμενά μου και ηχογραφώ τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο με νέα αγαπημένα τραγούδια.

Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή μαζί με το Πρώτο Θέμα.