Από τον Γιώργο Πράτανο,

O Ιωάννης Παπαζήσης πρωταγωνιστεί στον Κοριολανό (κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 19.00, στο θέατρο Σημείο), ενώ στις 17 Ιανουαρίου θα κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Τζένη Καρέζη, στη μουσικοθεατρική παράσταση «Ένα Καινούριο Κόκκινο». Επίσης, θα εμφανιστεί και στον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και μιλά στο People για όλα.

Το καμαρίνι του στο θέατρο Σημείο είναι ένας μίνιμαλ, μακρόστενος χώρος 6 τ.μ. Ό,τι πρέπει για μια συνέντευξη πρόσωπο με πρόσωπο, αφού τίποτε δεν μπορεί να σου αποσπάσει την προσοχή. Ο Ιωάννης έχει αργήσει είκοσι λεπτά και μου έχει ζητήσει ήδη τρεις φορές «συγγνώμη» μέχρι να ξεκινήσουμε τη συνέντευξη – μετά το τέλος της, θα μου έχει ζητήσει άλλες δύο.

Είναι πολυάσχολος, περιζήτητος ηθοποιός, δηλώνει υπερήφανος μπαμπάς και αιώνια ερωτευμένος με τη σύζυγό του, Βανέσα Αδαμοπούλου. Και… φιλήσυχος. Αυτό το τελευταίο με εξέπληξε, καθώς η εικόνα που είχα για εκείνον ήταν τελείως διαφορετική. Δεν ήμουν ο μόνος που τον θεωρούσα τσαμπουκά, νομίζω… Ακολουθεί το ολικό τσαλάκωμα αυτής της εικόνας.

Πώς επιλέγεις τους ρόλους σου;

Θα είμαι πάντα ευγνώμων και χαρούμενος να μη διαλέγω ρόλους, αλλά να με επιλέγουν εκείνοι. Δεν θέλω να γίνω ένας ηθοποιός που διαλέγει τα κείμενα, θέλω να αφήνω τη φύση του ηθοποιού ελεύθερη, να τον επιλέγουν οι άλλοι βάσει αυτών που έχει κάνει στην καριέρα μου και όσων φαντάζονται πως μπορώ να κάνω. Έτσι έγινε και με τον Κοριολανό. Ήταν μια ιδέα του σκηνοθέτη Αλέξανδρου Διαμαντίδη. Όταν μου το πρότεινε, μου φάνηκε δύσκολο, παράξενο… Αλλά έχει τρομερό ενδιαφέρον, γιατί το έχει γράψει ένας μεγάλος συγγραφέας και ο ρόλος είναι απαιτητικός. Βρίσκομαι σε μια καλή φάση, νιώθω γεμάτος, οπότε αισθάνθηκα δυνατός να τα δώσω όλα για αυτό το ρόλο. Ο Κοριολανός είναι ένας στρατιωτικός, ο οποίος μάχεται και πεθαίνει για τις ιδέες του. Δεν κάνει πίσω στα «πιστεύω» του και τα υπερασπίζεται μέχρι θανάτου. Όσο ποιητικό και ουτοπικό φαντάζει κάτι τέτοιο για τη ζωή μας, μπορεί να επιφέρει την καταστροφή. Έτσι και στην περίπτωσή του… Πιστεύοντας τόσο απόλυτα στις ιδέες σου καταλήγεις στο θάνατο.

Ήσουν ποτέ απόλυτος με ιδέες ή ήσουν ελαστικός;

Υπήρξα ελαστικός στο να βρω τις ιδέες μου. Ποτέ δεν περιχαρακώθηκα στις πρώτες ιδέες που ανακάλυπτα, φρόντιζα πάντοτε να εξελίσσομαι μαζί με τα «πιστεύω» μου. Φοβάμαι τους ανθρώπους που μένουν σταθεροί στις αρχικές ιδέες τους και στάση ζωής. Προσπαθώ να εξελίσσομαι, έτσι εξελίσσονται και οι ιδέες μου. Βέβαια κάνω και αυτοκριτική, γιατί μπορεί να έχω κάνει κάπου λάθος. Πλέον, χαίρομαι που έχω ιδέες και άποψη.

Πολλοί υποστηρίζουν πως οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει, άλλοι πως είναι πολυτέλεια…

Κάθε εποχή έχει τη γνώση της. Θεωρώ πως έρχεται μια πιο καταστροφική εποχή, οπότε πιστεύω πως αυτή που ζούμε θα φαίνεται ουτοπική στο μέλλον. Αν μιλάμε κοινωνικοπολιτικά, δεν βλέπω να υπάρχει φως στο τούνελ. Εμείς χτίσαμε αυτή την κοινωνία, εμείς την ορίζουμε. Δεν ξέρουμε, για παράδειγμα, τι γίνεται με το περιβάλλον. Φωνάζουν οι επιστήμονες, αλλά εμείς δεν θέλουμε να τους ακούσουμε. Ο άνθρωπος έχει την ηλιθιότητα να μη σκέφτεται πως περιλαμβάνει κι εκείνον η καταστροφή. Όταν ξεπεράσει αυτό το σύνδρομο, ίσως τότε θα μπορούμε να μιλάμε για φως στο τούνελ.

Δείχνεις cool τύπος. Έτσι ήσουν μικρός στη Δράμα;

Δεν ξέρω αν οι άλλοι ήταν μαλάκες και φαινόμουν εγώ cool. Αυτό που θυμάμαι έντονα, μεγαλώνοντας σε μια μικρή κοινωνία, ήταν πως δεν με χωρούσε ο τόπος. Ήμουν σε μια διαρκή αναζήτηση, πάντα οι πράξεις μου και τα όνειρά μου ξεπερνούσαν τα στενά γεωγραφικά και κοινωνικά όρια της περιοχής.

Εσύ δεν έφυγες από τη Δράμα επειδή πέρασες σε μια σχολή και στη συνέχεια βρήκες την υποκριτική…

Όχι, κατέβηκα με μοναδικό σκοπό να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό.

Πόσο εύκολο είναι να αφήνεις τον τόπο σου;

Πανεύκολο. Ανοίγεις την πόρτα και φεύγεις, μεγάλο παιδί είσαι. Το δύσκολο είναι να μπορέσεις να πείσεις το μικρό κοινωνικό σύνολο της επαρχίας πως θέλεις να γίνεις κάτι, το οποίο σε εκείνους φαντάζει κάτι πολύ τρελό. Την εποχή εκείνη ήταν σαν να έλεγα πως θα γίνω αστροναύτης. Αυτό συνέβαινε επειδή είναι ένα επάγγελμα που δεν υπήρχε εκεί. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα και εκεί… Από τη στιγμή που πέρασα στη σχολή του Εθνικού, όλα έγιναν γρήγορα. Φυσικά και είχα ανασφάλειες για όσα θα συναντούσα στην πρωτεύουσα. Αλλά ένιωθα σίγουρος για την απόφασή μου.

Ως πατέρας πώς είσαι;

Αυτός που θα ήθελε να έχει κάθε παιδί. Δεν χαλάω στο γιο μου ούτε ένα χατίρι. Τι θέλει να δει, παιδικό; Παιδικό θα δει! Τι θέλει να φάει, μπισκότο; Θα του πάρω μπισκότο. Να με βλέπουν τα άλλα παιδάκια και να λένε «να, ορίστε, αυτόν θέλω να έχω μπαμπά». (γέλια) Προσπαθώ να υπάρχουν κάποιες «γραμμές» στο σπίτι σε ό,τι αφορά τι σημαίνει «πατέρας» και «μητέρα». Όχι για να δει το παιδί τι σημαίνει πατέρας, αλλά κυρίως να συνειδητοποιήσει τι θα πει μητέρα, γιατί για μένα είναι κάτι πολύ ιερό. Ως πατέρας, απλά και δημοκρατικά, είμαι ο καλύτερος του κόσμου.

Άρα η μητέρα είναι το σημείο αναφοράς;

Πάντα. Η γυναίκα γενικότερα.

Αυτό συνέβαινε και στην οικογένειά σου;

Ναι.

Έχεις κοινά, ως πατέρας, με τον πατέρα σου;

Ναι, έχουμε πολλά κοινά. Είμαι ο πατέρας μου σε μια πιο εξελιγμένη μορφή, και λόγω καταγωγής και λόγω επαγγέλματος. Ο πατέρας μου ήταν μια ζωή στις οικοδομές, δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να σπουδάσει – ήταν από μια πολύ φτωχή οικογένεια. Έτσι, έχασε τη δική του ζωή για να τη δώσει σε εμάς. Εγώ κι ο αδελφός μου οφείλαμε να εξελιχτούμε και νομίζω πως τα καταφέραμε.

Ποιος είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή σου;

Ο πατέρας μου. Η πιο σπουδαία συμβουλή που μου έχει δώσει είναι να είμαι αληθινός. Θεωρώ πως τον κάνω περήφανο σε αυτό. Τα κατάφερα. Πιστεύω ότι σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου, τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική μου, τον έχω δικαιώσει».