Αδιαφορία και εγκατάλειψη της Πελοποννησιακής υπαίθρου σε καιρούς δύσκολους

 Γράφει : Η Αντωνία Μπούζα

Είναι γνωστό σε όλους, το μείζον πρόβλημα της ερημοποίησης της υπαίθρου και της εγκατάλειψης των χωριών μας.

Οι αιτίες πολλές και δυσεπίλυτες.

Η εγκατάλειψη είναι ορατή και η αδιαφορία της αυτοδιοίκησης στην εξέλιξη αυτή, το ίδιο.

Το καλοκαίρι όπου έρχονται για λίγο στα χωριά μας επισκέπτες από τις πόλεις, βλέπουν μπροστά τους την απογοητευτική εικόνα της ερημοποίησης, εγκατάλειψης και αδιαφορίας Πολιτείας και Αυτοδιοίκησης.

Κάθε ημέρα γινόμαστε δέκτες αγανάκτησης για την κατάσταση που επικρατεί στα χωριά μας , αλλά λύσεις ουσίας και αναστροφής της κατάστασης δεν φαίνονται πουθενά.

Η δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης της αυτοδιοίκησης περιορίζεται συνεχώς , αφού επιλέγεται από πλευράς της η σιωπή και η υπακοή στους διάφορους κομματικούς πάτρονες, ενώ συγχρόνως γίνεται αποδεκτή σειρά τροπολογιών, νομοθετημάτων κλπ όπου οι αρμοδιότητες της αυτοδιοίκησης συρρικνώνονται συνεχώς. Παρά ταύτα, ελάχιστοι αντιδρούν ή διαμαρτύρονται και επιλέγουν να καταθέσουν δημόσια προτάσεις για ουσιαστική παραγωγή έργου. Η συχνή παρουσία σε προσφιλείς δραστηριότητες των αιρετών, όπως πολιτιστικές , θρησκευτικές, παραδοσιακές εκδηλώσεις, ημερίδες και κομματικές συναθροίσεις, δεν προσφέρει φυσικά τίποτα ουσιαστικό στην κοινωνία.

Την εικόνα εγκατάλειψης της υπαίθρου, εντείνουν τα κλειστά καφενεία στα χωριά μας , τα οποία επί της ουσίας επιτελούν ουσιαστικό κοινωνικό έργο , διότι συμβάλουν στην κοινωνικοποίηση και ψυχαγωγία τν κατοίκων.

Έχει ξαναγίνει συζήτηση για το πρόβλημα αυτό, υπήρξε παρέμβαση της Πολιτείας και άλλαξε το ασφαλιστικό καθεστώς σε χωριά κάτω από 300 κατοίκους, αλλά με ασπιρίνες δεν λύνεται το πρόβλημα , διότι υπάρχουν πολλά προβλήματα ακόμη.

Παράδειγμα ενδιαφέροντος Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης για το πρόβλημα των κλειστών καφενείων είναι η Περιφέρεια Ηπείρου, όπου έχει παρέμβει με επιστολές και προτάσεις προκειμένου να στηρίξει τους κατοίκους των μικρών χωριών.

Ο ρόλος γενικά των Περιφερειών είναι κομβικός και ουσιαστικός. Όμως βλέπουμε σε πολλές Περιφέρειες όπως π.χ.στην Πελοπόννησο, τα διάφορα χρηματοδοτικά προγράμματα να κατευθύνονται σε επιφανειακές δράσεις κυρίως άυλες , που δεν βοηθούν δραστικά και αποφασιστικά στη διατήρηση της κοινωνικής ζωής στα χωριά μας .

Μην ξεχνάμε πως σε πολλά χωριά οι ελλείψεις είναι πολλές και αποτρεπτικές της επιχειρηματικότητας , αλλά και της ίδιας της διαβίωσης.

Αντί φανφάρων και ανούσιας δημοσιότητας , οφείλει η αυτοδιοίκηση να προτείνει λύσεις. Ενδεικτικά καταθέτω κάποιες προτάσεις που πιθανόν να είναι βοηθητικές, όπως η ενεργοποίηση-στήριξη πολιτιστικών Συλλόγων, η παραχώρηση ή μίσθωση κοινοτικών ή δημοτικών χώρων έναντι μικρού , ίσως συμβολικού τιμήματος , η απαλλαγή από δημοτικά τέλη σε χωριά που δεν έχουν πλέον ούτε ένα καφενείο, η δημιουργία υποδομών για την ύπαρξη ψηφιακού σήματος και σήματος κινητής τηλεφωνίας παντού , η ενίσχυση των υποδομών για αγρότες και κτηνοτρόφους (αγροτική οδοποιία , ολοκλήρωση εξηλεκτρισμού σε κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις , μικρά αρδευτικά έργα κ.α. ), η υποστήριξη της υγείας με κινητές μονάδες Πρωτοβάθμιας Υγείας , η διοχέτευση διαφόρων ευρωπαϊκών προγραμμάτων στην επιχειρηματικότητα στα μικρά χωριά μας ,η αναζήτηση χρηματοδοτικών προγραμμάτων για επιδότηση ή εκσυγχρονισμό καφενείων ώστε να δοθούν κίνητρα σε όποιον επιθυμεί να παραμείνει στον τόπο του κ.α.πολλά.

Όταν υπάρχει σχέδιο και ενδιαφέρον για την ευημερία του τόπου, τα προβλήματα βρίσκουν λύσεις .