Ιστορίες Μυστηρίου – Το έθιμο των νεκρών στο νησί Sulawesi της Ινδονησίας

Κρατάνε τους νεκρούς στο σπίτι για χρόνια…

Με αυτό το κείμενο ταξιδεύουμε μέχρι την Ινδονησία και συγκεκριμένα στο νησί Σουλαγουέσι (Sulawesi), για να γνωρίσουμε ένα παράξενο και ανατριχιαστικό έθιμο, το οποίο κρατάει πολλά χρόνια τώρα και προκαλεί το ενδιαφέρον στους λάτρεις του μυστηρίου.  Στους περισσότερους πολιτισμούς, οι νεκροί θάβονται ή καίγονται λίγες μέρες μετά τον θάνατό τους. Στο μέρος αυτό όμως οι νεκροί παραμένουν όχι μόνο στην ψυχή των συγγενών, αλλά και στο σπίτι τους, ακόμη και πολλά χρόνια μετά τον θάνατό τους. (Οι φωτογραφίες και το βίντεο που συνοδεύουν το κείμενο είναι αρκετά σκληρές )

Πιστεύουν στην αρχέγονη ανθρώπινη θρησκεία του ανιμισμού.  Η βάση του ανιμισμού είναι η άποψη ότι υπάρχει ένα πνευματικό βασίλειο το οποίο μοιράζονται οι άνθρωποι με το σύμπαν. Η θεμελιώδης άποψη ότι οι άνθρωποι, τα φυτά, τα ζώα και τα ουράνια σώματα κατέχουν πνεύμα ανεξάρτητο από το φυσικό είναι κεντρική στον Ανιμισμό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση κανένας δεν γνωρίζει πότε ακριβώς άρχισε να εφαρμόζεται το τελετουργικού του θανάτου.

Η γλώσσα αλλά και η ιστορία τους άρχισε να καταγράφεται στις αρχές του 20ου αιώνα. Μέχρι τότε όλες οι πληροφορίες και οι παραδόσεις μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι οι κάτοικοι άρχισαν να κρατούν τους νεκρούς σπίτι τους γύρω στον ένατο αιώνα μ.Χ. Παρόλο που το 80% του πληθυσμού τους έχει ασπαστεί τον χριστιανισμό, σέβονται και δεν εμποδίζουν τη διεξαγωγή του τελετουργικού….

Ποιο είναι όμως αυτό το τελετουργικό θανάτου και τι συμβαίνει;

Πολλοί Τοράγια πιστεύουν ότι οι νεκροί που βρίσκονται ακόμα στο σπίτι, δεν έχουν πεθάνει αλλά είναι άρρωστοι ή βρίσκονται σε μια κατάσταση ύπνωσης. Θεωρούν ότι η ψυχή τους είναι εκεί και ότι τους ακούνε κανονικά. Για να σταματήσουν τη φυσική αποσύνθεση του σώματος, τους κάνουν ενέσεις με φορμαλδεΰδη και τους μετατρέπουν σε μούμιες.

Είναι ένας τρόπος όπως λένε, να ξεπεράσουν πιο ανώδυνα την απώλεια.

Μια γυναίκα από τους Τοράγια ανέφερε σε ένα ντοκιμαντέρ του BBC, ότι κράτησε τον πατέρα της στο σπίτι της 12 χρόνια. «Αν τον θάψουμε κατευθείαν, θα νιώσουμε τον πόνο πολύ ξαφνικά. Δεν θα έχουμε τον χρόνο να διαχειριστούμε τη θλίψη και την απώλεια»….

Το περίεργο έθιμο όμως δεν σταματά εδώ.

Τους προσφέρουν φαγητό, νερό, καφέ, αλλά και τσιγάρα δυο φορές την ημέρα. Τους πλένουν κανονικά και τους αλλάζουν ρούχα. Στη γωνία του δωματίου, αφήνουν ένα μπολάκι, μήπως χρειαστεί να ουρήσει. Το βράδυ αφήνουν το φως του δωματίου τους αναμμένο. Όταν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας προσεύχονται, τοποθετούν και τον νεκρό δίπλα τους για να προσευχηθεί και εκείνος. Είναι μέρος της καθημερινότητάς τους. Θεωρούν ότι αν δεν τους φροντίσουν σωστά, το πνεύμα τους θα τους στοιχειώσει.

Η μακάβρια κατάσταση ολοκληρώνεται με τα παιδιά του σπιτιού τα οποία δεν νοιώθουν φόβο. Αντίθετα, παίζουν γύρω τους, τους χαιρετάνε και τους μιλάνε.

Συνήθως, οι πιο φτωχές οικογένειες κρατούν τους νεκρούς στο σπίτι μερικές εβδομάδες και μετά τους μεταφέρουν στον τάφο τους. Οι μεσαίες τάξεις συνηθίζουν να διατηρούν τα νεκρά σώματα για μήνες, ενώ οι πιο εύποροι για χρόνια. Τις περισσότερες φορές όμως, η ταφή τους καθυστερεί γιατί είναι πολύ ακριβή ή γιατί με βάση την παράδοση κατά την διάρκεια της ταφής θα πρέπει να είναι παρόντες όλοι οι συγγενείς της οικογένειας οι οποίοι μπορεί να είναι διασκορπισμένοι σε διάφορα απομονωμένα νησιά της Ινδονησίας.

Η «κηδεία» διαρκεί μέρες και μοιάζει με γιορτή. Παίζουν μουσική, τραγουδάνε, λένε ποιήματα και θρηνούν. Πριν να τους βάλουν στο φέρετρο, θυσιάζουν ένα βουβάλι.

Σύμφωνα με την παράδοσή τους, το βουβάλι τους μεταφέρει πιο γρήγορα στη μεταθανάτια ζωή.

Όσο πιο ισχυροί και πλούσιοι ήταν κατά τη διάρκεια της ζωής τους τόσο πιο πολλά βουβάλια και γουρούνια θυσιάζονται. Η σφαγή των ζώων είναι το αποκορύφωμα της τελετής και συνοδεύεται με χορό και τραγούδι. Παράλληλα, διοργανώνουν και κοκορομαχίες, οι οποίες επίσης θεωρούνται ιερές. Το φέρετρό τους τοποθετείται μέσα σε σπηλιές, σε σκαλισμένους βράχους ή τον κρεμάνε σε γκρεμούς και στα δέντρα.

Μετά από δυο με τρία χρόνια, οι συγγενείς του νεκρού τον βγάζουν από τον τάφο του για να κάνουν μια δεύτερη κηδεία, που ονομάζεται «ma ‘nene» και σημαίνει η εκκαθάριση του νεκρού.

Για τους Τοράγια είναι το σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς. Γιορτάζουν την επανένωση με τον αγαπημένο τους.

Του βάζουν μοντέρνα ρούχα και αξεσουάρ, φωτογραφίζονται μαζί του και τον περιφέρουν στους δρόμους του χωριού. Είναι ένας τρόπος να δείξουν την αγάπη τους προς το πρόσωπο που έχασαν. Δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους γιατί χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχαν. Μέσα στο φέρετρο μαζί με τον νεκρό, εκτός από τα προσωπικά του αντικείμενα, βάζουν και δώρα αξίας, όπως ένα βραχιόλι, ένα ρολόι ή ακόμη και ένα διαμάντι.

Είναι τόσο έντονη η πεποίθησή τους ότι οι νεκροί συνεχίζουν να υπάρχουν και να έχουν τις ίδιες ανάγκες που είχαν και όταν ζούσαν που ο ενταφιασμός των νηπίων γίνεται στις  κοιλότητες ενός συγκεκριμένου δέντρου το οποίο παράγει ένα γαλακτερό υγρό και τούτο για να μπορούν τα νεκρά νήπια να πίνουν γάλα.

Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο του συγκεκριμένου εθίμου είναι η δημιουργία ομοιωμάτων των  νεκρών.
Τα ομοιώματα αυτά ονομάζονται (Tau Tau) και κατασκευάζονται από ξύλο. Εκτίθενται σε εσοχές – προθήκες σκαλισμένες ψιλά στα βράχια. Τα αυθεντικά Tau tau είναι περιζήτητα στη Δυτική αγορά μερικά από τα οποία πωλούνται σε συλλέκτες ως και 100.000 Δολάρια, έτσι γίνονται αντικείμενα κλοπής και πλέον ναι μεν κατασκευάζονται αλλά κρατιούνται στα σπίτια των συγγενών.

“Δεν φοβόμαστε τον θάνατο, γιατί όλοι βαδίζουμε προς τα εκεί. Όμως, δεν αποχωριζόμαστε εύκολα αυτούς, χωρίς τους οποίους νιώθουμε χαμένοι μέσα στη ζωή”, εξηγεί ένας κάτοικος του νησιού.

Περισσότερες λεπτομέρειες για το έθιμο των νεκρών μπορείτε να βρείτε στο κανάλι MYSTERY PLACE PROJECT

Ακολουθήστε το Mystery Place Project στο  facebook 

Ακολουθήστε το Mystery Place Project στο Instagram 

Κάντε εγγραφή στο Κανάλι στο Youtube ώστε να ενημερώνεστε για τα βίντεο που ανεβαίνουν.

Παρακολουθήστε το βίντεο για το έθιμο των νεκρών