Και οι γονείς των βιαστών;
Εχοντας ευτυχώς ελάχιστη πείρα από ποινικά δικαστήρια και καμία γνώση νομικών, δεν μπορώ να έχω και άποψη για τη στάση της εισαγγελέως στη δίκη Τοπαλούδη. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ αναρωτήθηκα αν είναι θεμιτό μια εισαγγελέας να βάζει τα κλάματα στο δικαστήριο, αλλά –το επαναλαμβάνω– η γνώμη μου δεν μετράει. Ομως, το θέμα μου δεν είναι εκεί. Το θέμα είναι ο χορός των προσώπων που περιβάλλουν τους πρωταγωνιστές της τραγωδίας και ο τρόπος με τον οποίον εισπράττουν τη φρίκη του εγκλήματος. Η θέση των γονιών του θύματος είναι προφανής και απολύτως δικαιολογημένη. Το μόνο που μπορείς να τους προσφέρεις είναι κατανόηση και συμπαράσταση, γνωρίζοντας πως ούτε αυτά είναι αρκετά για να απαλύνουν τη φρίκη. Ακόμη και η δικαίωση του θύματος από όποια απόφαση του δικαστηρίου, όσο αυστηρή και αν είναι, δεν μπορεί να ξανακτίσει τον γκρεμισμένο κόσμο τους.
Από την αρχή προσπαθούσα να μπω στη θέση των γονιών και των οικείων των κατηγορουμένων. Διάβασα ότι ο πατέρας του Αλέξανδρου Λουτσάι, οικοδόμος, όταν έμαθε για τι κατηγορείται ο γιος του, ζήτησε συγγνώμη από τους γονείς του θύματος και είπε ότι τον λόγο τον έχει η Δικαιοσύνη. Εψαξα να δω αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο από τους γονείς του Μανώλη Κούκουρα. Δεν βρήκα. Μπορεί και να πέφτω έξω. Διάβασα πως η οικογένεια δραστηριοποιείται οικονομικά στην περιοχή και πως ο κατηγορούμενος ήταν γνωστός για τον ατίθασο χαρακτήρα του και είχε απασχολήσει αρκετές φορές την τοπική κοινωνία με τα καμώματά του. Δεν ξέρω ποια είναι τα καμώματά του, υποθέτω όμως πως δεν θα διαφέρουν και πολύ από τα αντίστοιχα άλλων παιδιών που μεγαλώνουν σε μικρές περίκλειστες κοινωνίες – η θέση της οικογενείας τους τούς παρέχει το αίσθημα της υπεροχής, το οποίο, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, δεν απέχει από το αίσθημα του ακαταλόγιστου. Ειδικά αν οι γονείς τους δεν φροντίζουν να τους υπενθυμίζουν πως υπάρχουν όρια και η υπέρβασή τους τιμωρείται. Είτε από αδιαφορία είτε επειδή οι ίδιοι έχουν αποκτήσει τέτοια αυτοπεποίθηση από την επιτυχία τους ώστε να πιστεύουν ότι τα όρια είναι για τους άλλους – από τα όρια ταχύτητας έως τα πιο διακριτικά όρια, που σε προστατεύουν από την ξεδιαντροπιά. Η ανοχή της μικρής κοινωνίας δεν απέχει από τη συνενοχή.
Εκτός από τον πόνο που αισθάνονται επειδή η ζωή του παιδιού τους καταστράφηκε, αισθάνονται ντροπή ή ενοχή; Εχουν καταλάβει ότι ο βιασμός, ο βασανισμός και το έγκλημα δεν ήταν μια άτυχη στιγμή του παιδιού τους, αλλά το υποπροϊόν μιας νοοτροπίας στη διαμόρφωση της οποίας συμμετείχαν και οι ίδιοι; Δεν γίνεται ο καθένας βιαστής, θα μου πείτε. Ομως, ο καθένας μπορεί να τρέχει μεθυσμένος με 200 στα στενά επειδή ξέρει πως, αν τον σταματήσουν, ο μπαμπάκας, που είναι γνωστός σε όλους, θα τον βοηθήσει να γλιτώσει.
kathimerini