Κώστας Αναγνωστόπουλος: Η συγκινητική ανάρτηση για τον πατέρα του που δεν είναι στη ζωή
Ο Κώστας Αναγνωστόπουλος έγινε γνωστός μέσα από τον πρώτο κύκλο του Survivor στο ΣΚΑΪ και έγινε δημοφιλής στο κοινό.
Ο επιχειρηματίας το απόγευμα της Τετάρτης 17/04 έκανε μια ανάρτηση που συγκινεί: ανέβασε φωτογραφίες του πατέρα του που έχει φύγει από τη ζωή.
«….14 σκαλοπάτια της ζωής….14 βαθιές ανάσες που βίαια πήρα απόμακρα σου…. Άγνωστος κόσμος, λειψός, γεμάτος σκοτάδια και μοναξιές…. Συναισθήσεις που δεν είχα σκεφτεί πριν… Μα ήταν συνέχεια εκεί. Περίμεναν να με περιλάβουν και εμένα στα άγρια νερά τους… Με είχες προετοιμάσει Διάολε για το μοναχικό μου ρεσάλτο…..
…Ωσάν δεν κοίταγα, φόρτωνες τα αμπάρια της ψυχής μου όπλα και μπαρουτόβολα. Για την κακή σπορά…Για τις καταιγίδες…. Και η κάθε σκουριά που έπιανε το σκαρί σου, χρυσάφι στην πλώρη την δική μου… Αμέτρητα διδάγματα πέρασαν στα μάτια μου εμπρός…. Ποτέ δεν τα κατάλαβα…. μα εσύ ήξερες πως σημασία δεν είχε… …Και να ‘μαι τώρα…. 14 χρόνους μετά… Να καθρεφτίζω ακόμα την θωριά σου…. Να δρασκελίζω τον κόσμο με τό βήμα που μου μαθες… Όρθιος πάντα όπως με ήθελες…. Καθαρός και ας με λέρωσαν των ημερών οι λάσπες…. Άνδρας αληθινός… παλιάς κοπής… Και με την μνήμη, σύντροφο στα ζόρια και στις φουρτούνες.
Σε κουβαλάω εντός μου, Πατέρα. Στέκεις δίπλα μου σε κάθε μου ρούπι….Σε ευχαριστώ για την λεβεντιά και την καλοσύνη σου. Για το περίσσευμα καρδιάς και υπομονής. Σε ευχαριστώ που με δίδαξες να τιμώ τις φιλίες μου, το λόγο μου, το χρέος και την ευθύνη μου. Σε ευχαριστώ που με μπόλιαζες δύναμη. Στέκομαι εδώ. Στην γή σου. Δέν ζύγιαζες. Δεν μετρούσες. Δεν βολεύτηκες. Κάθε τόσο εύχομαι να ήσουν ακόμα τριγύρω. Γιατί χρειάζομαι λίγο ακόμη. Ίσα να με βγάλεις στο ξέφωτο. Σε θυμάμαι Πατέρα… Και την ημέρα που έφυγες… γενέθλια την λογίζω….» – Αλέξανδρος Μούρας».
“….14 σκαλοπάτια της ζωής….14 βαθιές ανάσες που βίαια πήρα απομακρά σου…. Άγνωστος κόσμος, λειψός, γεμάτος σκοτάδια και μοναξιές…. Συναισθήσεις που δεν είχα σκεφτεί πριν… Μα ήταν συνέχεια εκεί. Περίμεναν να με περιλάβουν και εμένα στα άγρια νερά τους… Με είχες προετοιμάσει Διάολε για το μοναχικό μου ρεσάλτο….. …Ωσάν δεν κοίταγα, φόρτωνες τα αμπάρια της ψυχής μου όπλα και μπαρουτόβολα. Για την κακή σπορά…Για τις καταιγίδες…. Και η κάθε σκουριά που έπιανε το σκαρί σου, χρυσάφι στην πλώρη την δική μου… Αμέτρητα διδάγματα πέρασαν στα μάτια μου εμπρός…. Ποτέ δεν τα κατάλαβα…. μα εσύ ήξερες πως σημασία δεν είχε… …Και να ‘μαι τώρα…. 14 χρόνους μετά… Να καθρεφτίζω ακόμα την θωριά σου…. Να δρασκελίζω τον κόσμο με τό βήμα που μου μαθες… Όρθιος πάντα όπως με ήθελες…. Καθαρός και ας με λέρωσαν των ημερών οι λάσπες…. Άνδρας αληθινός… παλιάς κοπής… Και με την μνήμη, σύντροφο στα ζόρια και στις φουρτούνες. Σε κουβαλάω εντός μου, Πατέρα. Στέκεις δίπλα μου σε κάθε μου ρούπι….Σε ευχαριστώ για την λεβεντιά και την καλοσύνη σου. Για το περίσσευμα καρδιάς και υπομονής. Σε ευχαριστώ που με δίδαξες να τιμώ τις φιλίες μου, το λόγο μου, το χρέος και την ευθύνη μου. Σε ευχαριστώ που με μπόλιαζες δύναμη. Στέκομαι εδώ. Στην γή σου. Δέν ζύγιαζες. Δεν μετρούσες. Δεν βολεύτηκες. Κάθε τόσο εύχομαι να ήσουν ακόμα τριγύρω. Γιατί χρειάζομαι λίγο ακόμη. Ίσα να με βγάλεις στο ξέφωτο. Σε θυμάμαι Πατέρα… Και την ημέρα που έφυγες… γενέθλια την λογίζω….” – Αλέξανδρος Μούρας