Συμβαίνει όλο και συχνότερα. Πηγαίνουμε σε ένα εστιατόριο και κάποιος κάπου, στο διπλανό τραπέζι ή στο δικό μας, φωτογραφίζει τα πιάτα με ενθουσιασμό και προσοχή μαθητευόμενου Helmut Newton. Οk, το κάνουμε και κάποιοι από μας, ας το παραδεχτούμε. Η ατάκα «μην το ακουμπήσεις πριν το φωτογραφίσω», που έγινε και επιτυχημένη τηλεοπτική διαφήμιση με τη γιαγιά που φωτογραφίζει τα γεμιστά της «για το blog», δηλώνει πέρα και πάνω απ’ όλα μια σοβαρή διεθνή τάση. Στην εποχή της εικόνας, το φαγητό δεν είναι πια απλώς τροφή για το προνομιούχο εκείνο κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού που δεν ζει σε συνθήκες πολέμου ή πείνας, αλλά ένα είδος «οικιακής» τέχνης.

Φωτογραφίζουμε αυτά που τρώμε και τα μοιραζόμαστε με το κοινό μας σαν κομμάτι μιας εμπειρίας ή σαν επίδειξη γνώσεων, τεχνικής ή καλού γούστου. Ψάχνουμε απεγνωσμένα την καλύτερη γωνία για να αναδείξουμε τα φαγητά, τα περνάμε από φίλτρα, τα φωτίζουμε και τα αναδεικνύουμε σε μικρά προσωπικά έργα τέχνης. Το καθετί είναι ένα πιθανό θέμα, από το elaborate πιάτο ενός αστεράτου εστιατορίου μέχρι το ζουμερό burger που αγοράσαμε στη γωνιά του δρόμου ή το πιτόγυρο του κυρίου Θανάση που κάνει το καλύτερο σουβλάκι στη γειτονιά μας.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Ethnos.gr