«Φιλουμένα Μαρτουράνο»: Μια θεατρική παράσταση με πολλαπλά μηνύματα
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ»
Η «ΦΙΛΟΥΜΕΝΑ Μαρτουράνο», το θρυλικό πλέον θεατρικό αριστούργημα του Εντουάρντο Ντε Φιλίππο, ευτύχησε στα κατά καιρούς ανεβάσματά του στην Ελλάδα, από το 1949 ξεκινώντας να ερμηνευτεί από εξαιρετικές ηθοποιούς όπως: Αλέκα Κατσέλη, Κατερίνα Ανδρεάδη, Έλλη Λαμπέτη, Λυδία Κονιόρδου, Σμαρούλα Γιούλη και άλλους ηθοποιούς και μόλις πέρυσι από την Ελένη Ράντου στον ομώνυμο κεντρικό και καθοριστικό ρόλο, πριν φτάσουμε στην φετινή παράσταση της «Θεατρικής Διαδρομής», με την Μαρία Τούμπουρου στον ρόλο της Φιλουμένα.
Με άλλα λόγια η κυρία Τούμπουρου είχε να αναμετρηθεί με φτασμένες θεατρίνες στον ομώνυμο ρόλο και με δεδομένο το επαγγελματικό «μπάκγκράουντ» να τις ακολουθεί. Κι όχι μόνο αναμετρήθηκε με επιτυχία, αλλά συνεισέφερε κιόλας και αξιοπρόσεκτα στοιχεία της δικής της ιδιοσυγκρασίας στον χαρακτήρα της ηρωίδας, εμπλουτίζοντάς τον ακόμα περισσότερο.
Καθοριστικής σημασίας σε αυτή την ερμηνεία βέβαια η σκηνοθετική γραμμή του Κώστα Χαλκιά, που φιλοτέχνησε εξαιρετικά στην προσωπικότητα της Μαρίας Τούμπουρου την ηρωίδα που εμπνεύστηκε ο Ντε Φιλίππο.
Αν στάθηκα στον κεντρικό ρόλο είναι γιατί το έργο περιστρέφεται γύρω από την ηρωίδα που έδωσε το όνομά της ως τίτλο σε αυτό κι αν η ηθοποιός που υποδύεται τη Φιλουμένα δεν ήταν καλή η παράσταση δεν θα σωζόταν με τίποτα και δικαιολογημένα το επισημαίνει και ο ίδιος ο συγγραφέας μιλώντας για την αδελφή του Τιτίνα που είχε πρωτοερμηνεύσει την Φιλουμένα σε «ιδεώδη ερμηνεύτρια και πρώτη και καλύτερη από όλες τις άλλες».
Με τέτοιο μέτρο σύγκρισης αναμετρήθηκε η Μαρία Τούμπουρου και κατάφερε να δώσει μία εξαιρετική ερμηνεία.
Από κοντά και οι άλλοι ερμηνευτές. Ο Χρήστος Καράμπελας στον ρόλο του Σοριάνο έδειξε εξαιρετικά κωμικά στοιχεία (προσωπικά μου θύμιζε τον επίσης εξαιρετικό ηθοποιό Τάσο Κωστή).
Η Χριστιάνα Ρούπα, πηγαία όπως πάντα, έφερε τον ρόλο της Ροζαλία στα μέτρα του προσωπικού της χιούμορ.
Αλλά και οι άλλοι ερμηνευτές, άνδρες και γυναίκες, ήταν πλήρως εναρμονισμένοι με τη ροή της παράστασης, δίνοντας στους ρόλους τους εύστοχες πινελιές.
Αυτό θεωρώ πως είναι και η επιτυχία του σκηνοθέτη Κώστα Χαλκιά στα έργα που ανεβάζει να «φωτίζει» και τον πλέον μικρό ρόλο με στοιχεία αναγνωρισιμότητας που τον καθιστούν θεατρικό χαρακτήρα.
Τα σκηνικά και η μουσική επιμέλεια του σκηνοθέτη λειτούργησαν αρμονικά και προς όφελος της αναγκαίας ατμόσφαιρας που το έργο χρειαζόταν ώστε να αποδοθεί επαρκώς και να περάσει το μήνυμά του στους θεατές.,
Τι είναι όμως η Φιλουμένα Μαρτουράνο, ως ηρωίδα που γίνεται σύμβολο;
Μια αντάρτισσα της ζωής είναι, που ζητάει την ευτυχία ως αναφαίρετο δικαίωμά της, όπως άλλωστε είναι δικαίωμα και κάθε άλλου ανθρώπου.
Και για να φτάσει στη διεκδίκηση της ευτυχίας της ορθώνει το ανάστημά της και συγκρούεται με ό,τι την ενοχλεί.
«Το δίκαιο είναι με τη Φιλουμένα Μαρτουράνο», λέει ο Εντουάρντο Ντε Φιλίππο και έχει δίκιο.
Η Φιλουμένα είναι αληθινή, αυθεντική στην πληθωρικότητά της και αντιστέκεται με νύχια και με δόντια σε ό,τι θεωρεί υποκριτικό και άδικο. Το έργο μπορεί να γράφτηκε το 1946, αλλά διατηρεί στο ακέραιο την διαχρονικότητα και την αξία των μηνυμάτων του.
Κι όλα αυτά αφηγούμενο την ιστορία μιας γυναίκας του περιθωρίου, μιας πόρνης η οποία μεταμορφώνεται σε σύμβολο μητρότητας, δικαιώνοντας απόλυτα τη θέση της ως γυναίκας στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ένα έργο σπουδαίο με άλλα λόγια που αξίζει να το δουν όσο γίνεται περισσότεροι.
Το έργο σε απόδοση – διασκευή Ελένης Ράντου, ευτύχησε στην παρουσίασή του από την «Θεατρική Διαδρομή» να απευθυνθεί με υπευθυνότητα και ευαισθησία στο θεατρόφιλο κοινό και να το κερδίσει.
Δείτε την παράσταση στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας, όσοι ακόμα δεν την είδατε και θα καταλάβετε τι εννοώ (Μέχρι την Κυριακή 3 Μαρτίου).
Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές.
Η Φιλουμένα Μαρτουράνο ήταν το καλύτερο «δώρο» για τα 25 χρόνια Θεατρικής Διαδρομής.