Μέχρι το 2012, όλα κυλούσαν ομαλά στο σπίτι της οικογενείας Εύης Ψούνου και Γιάννη Προδρόμου. Ο Γιάννης, ως κλασικός αγρότης, βρισκόταν καθημερινά στα λιόφυτα που κληρονόμησε από τον πατέρα του, φροντίζοντάς τα με τον παραδοσιακό τρόπο, όπως ακριβώς είχε διδαχθεί από εκείνον. Μόλις έφτανε η ώρα της συγκομιδής, μάζευε τις ελιές και περίμενε στωικά τον έμπορο στο χωράφι για να τις πουλήσει ως βρώσιμες. Οι απούλητες ελιές γίνονταν λάδι, αρχικά για τις ανάγκες της οικογένειας, ενώ το υπόλοιπο πουλιόταν χύμα σε τενεκέ. Η Εύη, από τη δική της πλευρά, ως πωλήτρια σε κτηματομεσιτικές επιχειρήσεις, έκανε δεκάδες χιλιόμετρα στην Κεντρική Μακεδονία για τους εν δυνάμει αγοραστές, χωρίς στο σπίτι ο ένας να εμπλέκεται στις δουλειές του άλλου.

Με το ξέσπασμα της κρίσης στα κτηματομεσιτικά και στο εμπόριο, με τις απούλητες ελιές στο χωράφι, ο μονόδρομος του ελαιοτριβείου τούς χάρισε 3,5 τόνους ελαιόλαδο που «το κοιτάζαμε και δεν ξέραμε τι να το κάνουμε», λέει η Εύη και ομολογεί πως μέχρι τότε δεν γνώριζαν απολύτως τίποτε για λάδι και ποιότητα. Κάπως έτσι άρχισαν να αναζητούν τρόπο να διαχειριστούν το απούλητο λάδι και ταυτόχρονα να το κάνουν μελλοντικά όσο το δυνατόν καλύτερο.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Ethnos.gr