Η γεωγραφική προέλευση των αγροτικών προϊόντων –πρωτίστως του κρασιού– είναι συνυφασμένη με τις έννοιες της ποιότητας και της αυθεντικότητας. Αυτός είναι και ο λόγος που ο τόπος γέννησης ενός προϊόντος, ο τόπος παραγωγής του, συχνά ενέχει θέση εμπορικού σήματος υπερκεράζοντας ακόμα και το όνομα του παραγωγού. Όταν, για παράδειγμα, αγοράζουμε φασόλια Πρεσπών, ποσώς μας ενδιαφέρει το όνομα του αγρότη που τα παρήγε, γιατί έχει μεγαλύτερη σημασία να είναι πράγματι από τις Πρέσπες, οι οποίες φημίζονται για τα λεπτόφλουδα φασόλια τους.

Και μια και μιλάμε για τις Πρέσπες, μπορούμε να πούμε, νομίζω με βεβαιότητα, πως η ομώνυμη Συμφωνία θα επηρεάσει αρνητικά το εμπορικό σήμα «Μακεδονία», το οποίο στον χώρο του ελληνικού κρασιού είναι συνώνυμο με την υψηλή ποιότητα. Ήδη, εδώ και χρόνια, παρατηρούμε στην επικοινωνία του ελληνικού κρασιού μια στροφή, από τη χρήση της λέξης «Μακεδονία» προς όφελος της «Βόρειας Ελλάδας», που είναι μεν ως όρος πιο περιεκτικός, αφού περιλαμβάνει τόσο τη Θράκη όσο και την Ήπειρο (και ενίοτε μέρος της… Θεσσαλίας), αλλά δεν έχει τη δύναμη που είχε κάποτε από μόνη της η λέξη «Μακεδονία» (επάνω στην οποία αναμφίβολα θα είχαν επενδύσει περισσότερο οι οινοπαραγωγοί, αν δεν υπήρχε το πρόβλημα της γειτονικής χώρας).

Διαβάστε τη συνέχεια στο Ethnos.gr