5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου | Προβολές Σαββατοκύριακου 19-20/01/2019

Την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου το απόγευμα ξεκίνησε και επίσημα το 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου. Οι προβολές των ντοκιμαντέρ θα ξεκινήσουν στο Αμφιθέατρο “Θ.Αγγελόπουλος” από το Σάββατο 19 Ιανουαρίου το απόγευμα. Συγκεκριμένα το πρόγραμμα για το Σαββατοκύριακο είναι το εξής: 

ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 

-“Ζωγραφίζοντας” (Βραβείο Κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης) της Ιωάννας Νεοφύτου.

Υπόθεση : Μια ομάδα παιδιών από το Αφγανιστάν στο Κέντρο Φιλοξενίας Σκαραμαγκά, ηλικίας 10-13 ετών, ζωγραφίζουν τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες από τον πόλεμο και το ταξίδι τους. Περιγράφουν μέσα από τις ζωγραφιές τους την πόλη τους, όπως τη θυμούνται, την πόλη που τους φιλοξενεί και την πόλη στην οποία θα ήθελαν να ζήσουν στο μέλλον.

Σημείωμα  Σκηνοθέτη : “Διάλεξα το θέμα μου γιατί πιστεύω στην θεραπευτική ιδιότητα της ζωγραφικής. Δεν μ’ενδιέφερε να κάνω μια απλή καταγραφή της ζωής των προσφύγων και η ζωγραφική ήταν το μέσο για να αναφερθώ έμμεσα στην ζωή τους. H γνωριμία μου με τους πρωταγωνιστές μ’ έκανε να αισθανθώ πολύ όμορφα. Γυρίζοντας, την ταινία είχα την ευκαιρία να περάσω πολύ χρόνο με κάποιους από τους πρόσφυγες, να μάθω τις προσωπικές τους ιστορίες και να κερδίσω όμορφες εμπειρίες”.

Η ταινία αναπτύχθηκε στα εργαστήρια του Home New Home, ένα πρόγραμμα του StoryDoc, με ένα ευρύ δίκτυο συνεργατών: Δήμος Αθηναίων, Ανοιχτά Σχολεία ( Η δράση με τίτλο Home – New Home υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος Ανοιχτά Σχολεία, μια πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων, με αποκλειστικό δωρητή το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.), Περιφερειακό Ταμείο Ανάπτυξης Αττικής, Anna Lindh Foundation, Goethe Institut, ενώ η ιστοσελίδα που φιλοξενεί τη δράση και τις ταινίες και η εκπαίδευση των προσφύγων είναι μια δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.Η δράση Home New Home είχε την αιγίδα του Υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης.                                                                                                   

Προβολή στο Αμφιθέατρο “Θ.Αγγελόπουλος” – Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας στις 15.00 

–“Κάποτε ήμασταν αντάμα” της Ιωάννας Νεοφύτου 

Η ταινία βασίζεται στην πρωτότυπη ιδέα του Δημήτρη Σταμάτη. Μετά από 40 χρόνια όπου κάθε επαφή ήταν απαγορευμένη, τα χωριά Αγία Μαρίνα και Κοσσοβίτσα στα σύνορα Ελλάδας-Αλβανίας, αποκτούν ξανά δυνατότητα επικοινωνίας.

Το ντοκιμαντέρ “Κάποτε ήμασταν αντάμα”, μέσα από δύο παράλληλες προβολές, παρουσιάζει την παράδοξη ιστορία των δύο χωριών, τα οποία πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελούσαν ένα ενιαίο χωριό. Υπό το πρίσμα των πολυφωνικών τραγουδιών και πανηγυριών του Πωγωνίου, το ντοκιμαντέρ εξετάζει την καθημερινή επικοινωνία των δύο χωριών μέσα από την ενοποιητική λειτουργία της μουσικής και του χορού. Είναι μια συνθήκη, όπου το τοπικό γίνεται υπερεθνικό, εισάγοντας ερωτήματα για την δυνατότητα διατήρησης των δεσμών ανεξαρτήτως συνόρων. Στην συγκεκριμένη ιστορία, τα σύνορα, ως τεχνητοί φραγμοί πάνω στο σώμα της Φύσης, αποτελούν παράξενα και ακατανόητα εμπόδια στην επικοινωνία, την κοινή διασκέδαση και το μερισμό της δημόσιας σφαίρας.

Προβολή στο Αμφιθέατρο “Θ.Αγγελόπουλος”  στις 15:30. 

Στην προβολή και των δύο ντοκιμαντέρ θα είναι παρούσα και η σκηνοθέτις.

-Stealing Rodin-Cristóbal Valenzuela Berríos (Χιλή)

Μία περίεργη υπόθεση κλοπής ενός γλυπτού του Rodin, από μία έκθεση στο Santiago της Χιλής, που διήρκεσε μόνο λίγες ώρες και που, όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια,  σχεδίασε και εκτέλεσε ένας μαθητής Τέχνης, είναι το θέμα του  ντοκιμαντέρ “Stealing Rodin”, που προβάλλεται το Σάββατο (19 Ιανουαρίου), στις 16:00, στο Αμφιθέατρο “Θ. Αγγελόπουλος” του Εργατικού κέντρου,  σε α’ πανελλήνια προβολή.

Υπόθεση :  ” Όταν ένα δημοφιλές γλυπτό του Rodin εξαφανίστηκε για λίγο από μία έκθεση στο Santiago, η «κλοπή» αποτέλεσε ένα πολύ προκλητικό γεγονός, οργανωμένο από έναν ανεπτυγμένο για την ηλικία του μαθητή τέχνης, τον Luis Onfray. Οι πράξεις του προκάλεσαν τεράστια δημόσια κατακραυγή και θηριώδες ντιμπέιτ πάνω στη φύση της τέχνης καθαυτής. Αυτό το ζωηρό και διορατικό ντοκιμαντέρ επισκέπτεται ξανά τη σκηνή αυτού του ασυνήθιστου γεγονότος, το οποίο κατέκτησε τη προσοχή του κόσμου και ανταγωνίστηκε την παγκόσμια κοινότητα τέχνης.”

Σε συνέντευξή του για την ταινία, ο σκηνοθέτης Cristóbal Valenzuela Berríos μιλάει για τον ίδιο τον Luis Onfray, ο οποίος δέχτηκε εύκολα να συμμετάσχει στα γυρίσματα, για τον περίπλοκο χαρακτήρα του, για τον αντίκτυπο που είχε η ληστεία στην καριέρα του πρωταγωνιστή αλλά και στην κοινωνία της Χιλής, ενώ μας κάνει γνωστό, ότι σημερα ο Luis  εργαζεται ως υπεύθυνος για την ασφάλεια πολυτελούς καταστήματος με αντίκες!

Συνέντευξη

Ερώτηση:Ηταν εύκολο να συμμετάσχει ο Luis στην ταινία;

C.V.B :Ο Luis είναι ένας αρκετά περίπλοκος χαρακτήρας,αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να συμφωνήσει να συμμετάσχει στο γύρισμα. Ενδιαφερόταν για την ταινία περισσότερο ως καλλιτεχνικός συνεργάτης, παρά σαν συνεντευξιαζόμενος. Επιπλέον, αυτό το ντοκιμαντέρ ήταν η ευκαιρία του να μιλήσει για την δική του οπτική, την οποία ποτέ δεν είχε πει δημόσια.

Ερώτηση: Με τί ασχολείται σήμερα;

C.V.B :Εργάζεται σ’ ένα πολυτελές κατάστημα με αντίκες, πουλώντας έργα τέχνης και κομμάτια του περασμένου αιώνα, που είναι πανάκριβα. Εκτός από τις πωλήσεις, είναι υπεύθυνος για την ασφάλεια,έτσι η κατάστασή του είναι ακόμα πιο αστεία, αν την παραλληλίσετε με την υπόθεση Rodin.

Ερώτηση:Πώς έχουν επηρεάσει οι ενέργειές του την καλλιτεχνική του καριέρα;

C.V.B :Η υπόθεση Rodin δεν βοήθησε καθόλου την καριέρα του Onfray.Αντιθέτως τη συνέθλιψε. Για όλη την Χιλή αυτή η ιστορία προκάλεσε συναισθήματα αξιολύπησης και γέλιου, ώστε κανένας να μην την δεχτεί. Στην τοπική καλλιτεχνική σκηνή, ο Onfray ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός, όμως, ύστερα από την ληστεία, ο ίδιος εξαφανίστηκε σε σημείο μη ύπαρξης, ώστε να γίνει ένας αστικός μύθος. Στην πραγματικότητα ήταν δύσκολο για εμάς να τον εντοπίσουμε, μιας και μετά την κλοπή, άλλαξε το όνομα του.

Ερώτηση:Πώς κρίθηκε η σχετικά ελαφριά «ποινή» που έλαβε η κοινότητα της Τέχνης;

C.V.B :Η υπόθεση Rodin δεν λήφθηκε ως θέμα Πολιτισμού στην Χιλή. Για τον Τύπο η υπόθεση κατατάχθηκε στο αστυνομικό ρεπορτάζ. Ενώ η καλλιτεχνική κοινότητα στάθηκε σχετικά αδιάφορη απέναντι στον Onfray και την τύχη του, για την ακρίβεια δεν την απασχόλησε καθόλου.Αυτό το ντοκιμαντέρ προτείνει μια καλλιτεχνική συζήτηση πάνω στην υπόθεση, κάτι το οποίο δεν συνέβη ποτέ εκείνη την περίοδο.

Ερώτηση:Πώς αντιλήφθηκε τα τεκταινόμενα η Γαλλία; Ιδιαιτέρως οι άνθρωποι που χειρίζονται τη συλλογή Ροντέν;

C.V.B :Όπως μας μετέφεραν οι Χιλιανοί επιμελητές της έκθεσης, το Μουσείο Ροντέν χειρίστηκε τη ληστεία με πολύ πιο ήρεμο τρόπο από τη Χιλή,όπου η είδηση προκάλεσετην «έκρηξη» των ΜΜΕ. Επιπλέον, υπήρχε ελάχιστος χρόνος συνειδητοποίησης, ότι το γλυπτό είχε εξαφανιστεί στις 10 το πρωί και επανεμφανίστηκε το ίδιο απόγευμα, οπότε ο γαλλικός Τ’υπος κάλυψε ελάχιστα την είδηση. Νομίζω ότι το Μουσείο Ροντέν αντέδρασε χειρότερα στο ντοκιμαντέρ μας, παρά στη ληστεία. Ενώ για την ταινία πρόκειται να πάμε στο Παρίσι, αυτοί έκλεισαν όλες τις πόρτες τους σε εμάς, μας απαγορεύουν να καταγράφουμε στις εγκαταστάσεις τους ή να επικοινωνούμε με οποιοδήποτε πρόσωπο που σχετίζεται με το μουσείο. Ερμήνευσαν την ταινία μας, ως “ωδή” στην κλοπή έργων Τέχνης.

-After Prayers – Simone Mestroni  (Ιταλία)

Παρουσία του Ιταλού σκηνοθέτη, Simone Mestroni, θα πραγματοποιηθεί η προβολή της ταινίας του,  “After Prayers”, το Σάββατο (19 Ιανουαρίου), στις 19:00, στο Αμφιθέταρο του Εργατικού Κέντρου “Θ. Αγγελόπουλος”, στην Καλαμάτα.

Υπόθεση : Στο Ινδικό Κασμίρ, το κάλεσμα για προσευχή και η καθημερινή ζωή συνυπάρχουν με τη διαχωριστική πολιτική, το Ισλάμ και τη ρουτίνα της βίας. Από τις τραυματικές αναμνήσεις της κηδείας ενός αντάρτη στις σημερινές αντι-Ινδικές διαμαρτυρίες στους δρόμους, σε όλη την ιστορία του Μουχατζιντίν (σ.σ. muhajideen), το πεπρωμένο των ανθρώπων φαίνεται να διαμορφώνεται από ελπίδα και θυμό, αγάπη και θλίψη, ποίηση και βιαιότητα. «Τρεφόμενο» από το αίμα των μαρτύρων το όνειρο της ανεξαρτησίας του Κασμίρ, μαζί με τον εφιάλτη της σύγκρουσης, διατηρείται ακόμα ζωντανό.

Σημείωμα σκηνοθέτη:  “Από τότε που επέστρεψα από το Κασμίρ το 2009, και με αφορμή τις προσωπικές μου εμπειρίες εκεί, σκεφτόμουν να γυρίσω ένα ντοκιμαντέρ γι’ αυτήν την περιοχή, που αποτελεί μήλον της Έριδος ανάμεσα στην Ινδία και το Πακιστάν, από το 1947. Αυτό που μ’ ενδιέφερε κυρίως ήταν να αποδώσω οπτικά την πολιτική βία που μαστίζει αυτήν τη γωνιά του κόσμου, καθώς και την ιδεολογία των αυτονομιστών.  Γνώριζα ήδη αρκετά για τη φωτογραφία, μιας και ήμουν βοηθός ενός Ιταλού φωτοδημοσιογράφου, κάτι που με βοήθησε πολύ στο να μεταμορφώσω μια ανθρωπολογική έρευνα πεδίου σε ντοκιμαντέρ. Αυτό σημαίνει, κυρίως, να μπορείς να αναγνωρίσεις τα νοήματα εκείνα που βρίσκονται μέσα σε κάθε εικόνα, αναζητώντας πάντοτε μια ισορροπία ανάμεσα στην αισθητική, την ηθική και την εννοιολογική κατανόηση. Αυτή η τριμερής ισορροπία υπήρξε για μένα ο ιδανικός οδηγός κατά τη διάρκεια πολλών ετών έρευνας πεδίου και σκηνοθεσίας. Σε γενικές γραμμές, το «After Prayers» είναι μια προσπάθεια, μέσα σε ένα ακραία βίαιο και πολωτικό περιβάλλον, να αποφύγω μια αφήγηση που να στηρίζεται στο δίπολο «θύμα-θύτης», μιας και αυτό που με ενδιέφερε κυρίως ήταν να απεικονίσω την διαιώνιση της σύγκρουσης στο συναισθηματικό, ηθικό και αισθητηριακό επίπεδο της καθημερινής ζωής των ανθρώπων”.

-A tree Remembers-Κωνσταντίνος Φόλλας

Παρουσία του σκηνοθέτη, Κωνσταντίνου Φόλλα, προβάλλεται το Σάββατο (19 Ιανουαρίου) στις 20:00, στο Αμφιθέατρο “Θ. Αγγελόπουλος” του Εργατικού Κέντρου, το ντοκιμαντέρ  “A tree Remembers (Ένα Δέντρο Θυμάται)”, με θέμα την ιστορία του τσέχικου χωριού Λίντιτσε, που οι Nαζί ισοπέδωσαν και εξαφάνισαν –κυριολεκτικά– κατά την διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Σημείωμα σκηνοθέτη :  ” Σκοπός της δημιουργίας του ανεξάρτητου ντοκιμαντέρ «Ένα δέντρο θυμάται», είναι να γίνει γνωστή στην Ελλάδα η συγκλονιστική και συγκινητική ιστορία του Λίντιτσε, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.  Το μικρό χωριό της Τσεχίας σβήστηκε κυριολεκτικά από προσώπου γης, καθώς, έπειτα από διαταγή του Αδόλφου Χίτλερ, καταστράφηκε ολοκληρωτικά, στο πλαίσιο των αντιποίνων για τη δολοφονία του επικεφαλής του Προτεκτοράτου Βοημίας και Μοραβίας, Ράινχαρντ Χάιντριχ, στην Πράγα, από την Αντίσταση.

Όλα τα κτίρια κάηκαν και τα συντρίμμια απομακρύνθηκαν. Το Λίντιτσε, ένα χωριό 500 κατοίκων, αφανίστηκε πλήρως και στη θέση του απέμεινε ένα… λιβάδι. Οι άνδρες εκτελέστηκαν, τα περισσότερα παιδιά έχασαν τη ζωή τους λίγες εβδομάδες αργότερα στο στρατόπεδο εξόντωσης του Χέλμνο, ενώ οι γυναίκες εστάλησαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ράβενσμπρουκ στη Γερμανία.

Πρόκειται για ιστορία που «αγγίζει» όλους τους Έλληνες, αφού κι εμείς έχουμε καταγράψει τα δικά μας,αμέτρητα Λίντιτσε στην περίοδο της Κατοχής. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Λίντιτσε έχει αδελφοποιηθεί με το Δίστομο. Μάλιστα, η πιο σημαντική στιγμή στην πορεία του ντοκιμαντέρ μας, ήταν η προβολή του στο μαρτυρικό χωριό, όπως και στο Κομμένο της Άρτας, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων Μνήμης για τα ολοκαυτώματα τους από τους Ναζί. ” 

* Η ταινία θα προβληθεί και στην Πάτρα, τη Δευτέρα 21 Ιανουαρίου, στις 20:00, στην αίθουσα “Αίγλη” του πολυκινηματογράφου Veso Mare (Ακτή Δημαίων 17), παρουσία του του σκηνοθέτη.

ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 

-The Illuminators– Antti Haase (Φινλανδία)

Παρουσία του σκηνοθέτη, προβάλλεται την Κυριακή (20 Ιανουαρίου) στις 19:00, σε πρώτη πανελλήνια προβολή, η ταινία “The Illuminators”, του Φινλανδού Antti Haase. Πρόκειται για την ιστορία ενός Γερμανού μετανάστη της Βαλτικής, ο οποίος έγινε “πατέρας του φωτός” στη Λαπωνία.

Περίληψη : Ο σκηνοθέτης Antti Haase μας παίρνει σ’ ένα προσωπικό ταξίδι, όπου μαθαίνουμε για την ιστορία του πατέρα του. Ο Γερμανός πρόσφυγας της Βαλτικής, Gunnar Haase, έφτασε στην Φιλανδική Λαπωνία το 1945, για να επισκευάσει τη καταστροφή που έκαναν οι συμπατριώτες του μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πατέρας του Antti, ο Hannu, συνέχισε την αποστολή του παππού Gunnar, να φέρει ηλεκτρισμό στη Λαπωνία – οι γραμμές ρεύματος έφτασαν επιτέλους και στο τελευταίο λαπωνικό σπίτι στις 23 Ιουλίου το 1987. Το “Illuminators” είναι μία συγκλονιστική ιστορία για το κουράγιο και τη κοινωνική εξέλιξη, όπως και για ένα γιο που ακολουθούσε τα βήματα του πατέρα του.

Σημείωμα σκηνοθέτη :  “Όταν ήμουν παιδί άκουγα συνεχώς ότι θα γινόμουν ο τρίτος διευθυντής της Rovakaira Electric, μετά τον πατέρα μου, Hannu, και τον παππού μου Gunnar. Τελικά, δεν ακολούθησα τα βήματά τους, κάτι για το οποίο αισθανόμουν ενοχές. Όταν έδωσα εξετάσεις για την Σχολή Ραδιοτηλεόρασης της Αυστραλίας, το 1998, μου ζητήθηκε να παρουσιάσω κάποιες ιδέες για ταινίες. Τους είπα, τότε, ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να γυρίσω ένα ντοκιμαντέρ για τον παππού μου, τον άνθρωπο που έφερε το ηλεκτρικό ρεύμα στην Λαπωνία. Η ιδέα τους άρεσε πολύ και ήταν και ο βασικός λόγος που με δέχτηκαν στην Σχολή. Ακολούθησε ένα χριστουγεννιάτικο ταξίδι στην Φινλανδία, κατά τη διάρκεια του οποίου πήρα συνέντευξη από τον παππού μου τον Gunnar, δοκιμάζοντας την καινούρια μου κάμερα. Έκτοτε, η ιδέα μπήκε στο ψυγείο για είκοσι χρόνια, μέχρι που άρχισα να την δουλεύω ξανά το 2014. Είχα, ωστόσο, καθυστερήσει πολύ, όπως αποδείχτηκε αργότερα. Σύντομα, κατάλαβα ότι ήταν μία πολύ προσωπική ιστορία για εμένα και αυτός ήταν ο βασικός λόγος που ήθελα να την αφηγηθώ”.

Τα γυρίσματα της ταινίας ολοκληρώθηκαν τον Ιούνιο του 2017.Ο πατέρας του Antti, ο Hannu, ήταν παρών στην πρώτη προβολή στο χωριό Tepasto.  

“ Σχεδόν ο μισός πληθυσμός του χωριού μαζεύτηκε σε ένα μικρό σχολικό γυμναστήριο για να την παρακολουθήσει. Εκείνο το βράδυ οι ενοχές μου υποχώρησαν. Είχα βρει το δικό μου δρόμο για να ακολουθήσω τα βήματα του πατέρα μου”, σημειώνει ο Antti Haase και προσθέτει:  “Ο πατέρας μου, ωστόσο, πέθανε ξαφνικά, στις 16 Μαρτίου του 2018. Έκτοτε αναζήτησα παρηγοριά στις προβολές του «Illuminators». Αυτές εξελίχθηκαν σχεδόν  σε μία επιμνημόσυνη δέηση, σε δημόσιο χώρο, για τον πατέρα μου. Ξέρω ότι η ιστορία του ζει μέσα σε αυτή την ταινία. Έπειτα θυμάμαι κι εκείνο που μου είχε πει ο ίδιος στην προβολή στο χωριό Trepasto: «Γιε μου είμαι περήφανος για τη δουλειά σου»”.

–Writing on the City– KeywanKarimi (Ιράν)

Παρουσία σκηνοθέτη, σε πρώτη πανελλήνια προβολή, προβάλλεται την Κυριακή (20 Ιανουαρίου), στις 20:30, στο Αμφιθέατρο “Θοδ.Αγγελόπουλος” του Εργατικού Κέντρου, το ντοκιμαντέρ Writing on the City που υπογράφει ο ανεξάρτητος κινηματογραφιστής Keywan Karimi. Θέμα της ταινίας, το γκραφίτι στην Τεχεράνη.

Ο Karimi ξεκίνησε τα γυρίσματα το 2012 και κατόρθωσε να τα ολοκληρώσει τον Αύγουστο του 2015, καθώς ο ίδιος ήρθε αντιμέτωπος με τον Νόμο της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Ειδικότερα, την πρώτη φορά που δημοσιοποίησε το τρέιλερ της ταινίας του στο YouTube, το 2013, ο Karimi συνελήφθη από το Σώμα Επαναστατικής Φρουράς, ενώ τον Οκτώβριο του 2015 καταδικάστηκε από το Ισλαμικό Επαναστατικό Δικαστήριο σε έξι χρόνια φυλάκιση και 223 μαστιγώματα για «προπαγανδισμό κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας» και «προσβολή των θρησκευτικών ιερέων».

Το Writing on the City έχει προβληθεί σε αρκετά Φεστιβάλ, ξεκινώντας από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Punto de Vista, όπου κέρδισε το ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής.

“Υπηρετεί πραγματικά  τον σκοπό για τον οποίο θέλουμε να δημιουργούνται οι ταινίες, δηλαδή για να προκαλέσουν συζήτηση. Δεν μας αρέσουν οι ταινίες που θέλουν να κοιμίσουν τη συνείδηση των ακροατών, αλλά ταινίες που θέτουν ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις”, δήλωσε ο Oskar Alegria, πρόεδρος του Φεστιβάλ Punto de Vista.

Ο Raoul Vaneigem, ενεργό μέλος του κινήματος Situationist, όταν είδε το ντοκιμαντέρ του Keywan, έγραψε ένα κομμάτι για να εκφράσει την εκτίμηση του:

«Στον Keywan Karimi: Ο τοίχος είναι ένας καθρέφτης

Ο καθρέφτης του σπιτιού, της πόλης, του κόσμου

Αντανακλάσεις κάθε λογής ρέουν από αυτόν, όπως τα σύννεφα στον ουρανό

Έχουμε μάθει να περνάμε από τον καθρέφτη, έτσι αυτό που κλείνει θα ανοίξει

Η ελευθερία των τοίχων καταστρέφει τουςτοίχους των φυλακών

Όταν αποκαλύπτεται η πραγματικότητα, τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα

Κάτω από τα ρούχα των πίστεων και των ιδεών, αυτό που ζει είναι πάντα γυμνό

Τότε τίποτα άλλο δεν κρύβει τον άνθρωπο από τον εαυτό του

Κάποια μέρα ο τοίχος θα είναι η διαφάνεια των επιθυμιών μας».

–«Νίκος Μαμαγκάκης: Λόγος Τελευταίος»-Τάκης Σακελλαρίου

Μετά τον θετικό απόηχο της επίσημης πρεμιέρας του στο 20ό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια στο 12ο Los Angeles Greek Film Festival και στο 6ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων, το ντοκιμαντέρ του Τάκη Σακελλαρίου «Νίκος Μαμαγκάκης: Λόγος τελευταίος» συνεχίζει την πορεία του στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου.

*Η ταινία προβάλλεται την Κυριακή (20 Ιανουαρίου) στις 21:30 στο Αμφιθέατρο “Θεόδωρος Αγγελόπουλος” του Εργατικού Κέντρου στην Καλαμάτα, και στην Πάτρα την Τετάρτη (23 Ιανουαρίου), στις 21:00, στην αίθουσα “Αίγλη”του πολυκινηματογράφου Veso Mare (Ακτή Δημαίων 17). Ο σκηνοθέτης θα είναι παρών και στις δύο προβολές.

Μιλώντας για το πορτρέτο του Νίκου Μαμαγκάκη, όπως αυτό σκιαγραφείται στην ταινία του,ο Τάκης Σακελλαρίου,αναφέρει: “Ο διεθνής Έλληνας μουσικοσυνθέτης, Νίκος Μαμαγκάκης, εξομολογείται στο ντοκιμαντέρ για τελευταία φορά, λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, τον Ιούλιο του 2013, μετουσιώνοντας 84 χρόνια εμπειριών και πολυδιάστατου μουσικού έργου σε λόγο άμεσο, καθημερινό. Οικείος και άγνωστος, ελιτίστικος και λαϊκός, υπηρέτησε πολλά μουσικά είδη και άφησε κομμάτια εμβληματικά. Οξυδερκής κριτής και με αυτοκριτική διάθεση, με αίσθηση του χιούμορ, εκφράζει τις σκέψεις του για τα σημαντικά της ζωής και της Τέχνης”.

Αναφερόμενος στην σκηνοθετική του πρόθεση, ο ίδιος σημειώνει ότι δεν ειναι διδακτική,εξηγώντας ότι η ταινία λειτουργεί περισσότερο ως ο καλλιτεχνικός ενδιάμεσος για να επικοινωνήσει το ευρύ κοινό με τον πνευματικό πλούτο του τόπου.  “Με ενδιαφέρει το πρόσωπο του Νίκου Μαμαγκάκη όπως προσλαμβάνει τη ζωή, με όλη την γκάμα των συναισθημάτων και των σκέψεων που του γεννά για να την αποδώσει στη συνέχεια μέσα από τη μουσική,τα τραγούδια, τη στάση ζωής του.

Αν και το ντοκιμαντέρ αναφέρεται σε όλους τους μουσικούς τρόπους με τους οποίους εκφράζεται ο συνθέτης, δεν είναι ένα μουσικολογικό ντοκιμαντέρ,η πρόθεση δεν είναι διδακτική.  Είναι, ίσως, να νιώσει ο θεατής ότι και αυτός έχει και φέρει τους δικούς του λόγους για να σταθεί δημιουργικά στη δική του ζωή, παρ’όλη την πεζότητα της καθημερινότητας, τις αντιξοότητες.

Με αυτή την έννοια, μπορώ να πω ότι το ντοκιμαντέρ είναι ο καλλιτεχνικός ενδιάμεσος για να επικοινωνήσει το ευρύ κοινό με τον πνευματικό πλούτο του τόπου, όπως εκφράζεται από την προσωπικότητα του δημιουργού Νίκου Μαμαγκάκη και τον μοναδικό τρόπο που την εξωτερικεύει με τον Λόγο του, τον Τελευταίο, που είχα την ιδιαίτερη τιμή και ευθύνη να αποτυπώσω και να αποδώσω με τη συμβολή όλων των συντελεστών”,τονίζει ο Τάκης Σακελλαρίου.

Στην ταινία παρουσιάζονται μοναδικά διασωθέντα αποσπάσματα από τις πρόβες και την τελευταία συναυλία προς τιμήν του Νίκου Μαμαγκάκη από τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, καθώς και σημαντικό οπτικοακουστικό υλικό, μέρη του οποίου δημοσιοποιούνται για πρώτη φορά. Οι πηγές αναζητήθηκαν στο προσωπικό αρχείο του συνθέτη, στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, στα αρχεία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, της ΕΡΤ, του Εθνικού Θεάτρου, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας, του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, σε συλλέκτες, καθώς και σε δημοσιεύματα του εγχώριου και διεθνούς Τύπου. Η πλούσια προσφορά του Μαμαγκάκη στον κινηματογράφο, εγχώριο και διεθνή, μεταφέρεται μέσα από αποσπάσματα ταινιών που οι δημιουργοί τους είχαν την ευγένεια να παραχωρήσουν για τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ.

Έρευνα-Σενάριο-Σκηνοθεσία: Τάκης Σακελλαρίου

Διεύθυνση παραγωγής: Μαρίνα Κουνενάκη, Τάσος Τσιαμπάς, Περικλής Ε. Παπαδημητρίου

Διεύθυνση φωτογραφίας: Αριστοτέλης Μεταξάς

Μοντάζ: Αγγελική Ξυπολιά

Ήχος: Δημήτρης Φουκαράκης, Μιχάλης Συγλέτος, Στράτος Αξιώτης, Χρήστος Κυριακίδης, Δημήτρης Καβακόπουλος

Τελική μίξη ήχου: Βασίλης Βασιλάκης

Παραγωγή: ΕΡΤ, 2018