Kακά τα ψέματα, όσο κι αν νομίζω πως δεν πιάνομαι στην ξόβεργα της εμφάνισης, πρώτα με τράβηξε η κομψότητα της παραλληλόγραμμης, υψίκορμης κι αυστηρής φιάλης του Vatos Bitter. Όλα δήλωναν «πικρό αλκοολούχο ποτό» και προϊδέαζαν πως προορίζεται καταρχήν για aperitif ή digestif. Με τις πρώτες δυο-τρεις γουλιές, τα μηνύματα της φιάλης άρχισαν να επιβεβαιώνονται. Με αλκοολικό βαθμό 22% vol, είναι πλούσιο κι αρωματικά πολύπλοκο, αλλά συγχρόνως φίνο κι ισορροπημένο στο στόμα, με μια νόστιμη πικράδα που επιβάλλεται ήπια. Είναι, μάλιστα, 100% χειροποίητο, χωρίς χημικά συντηρητικά ή ενισχυτικά γεύσης, και αρωματισμένο με βότανα, φρούτα και μπαχαρικά, από λουλούδια κουφοξυλιάς, αρμπαρόριζα και λουίζα μέχρι αρώνια, βύσσινο, ρόδια και κράνα, κανέλα Κεϋλάνης, γαρίφαλο και καρδάμωμο.

Συζητώντας, αργότερα, με τον δημιουργό της Μυρωμένης Βάτου, ένιωσα να ανοίγεται μπροστά μου ένας νέος κόσμος, όπου τα λικέρ δεν είναι γλυκερά, όπου τα βερμούτ είναι αρωματικά και ντελικάτα κρασιά φτιαγμένα με μεράκι, «σύμφωνα με τις παραδοσιακές συνταγές της περιοχής», θα πει ο Αναστάσιος Χατζηγαβριήλ. Συνειδητά επέλεξε αυτή την ενασχόληση ως τρόπο επαφής με τη σοφία της φύσης και αξιοποίησης και των μυστικών της σερραϊκής σπιτικής ποτοποιίας.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Ethnos.gr