Μεγάλη συγκίνηση προκαλούν τα λόγια Γιάννη Βαρδή, 4 χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα του, Αντώνη Βαρδή!

Μιλώντας στην «Espresso» άνοιξε την καρδιά του και αναφέρθηκε στα συναισθήματα που του προκαλεί η απουσία του και όλα αυτά με αφορμή το νέο του τραγούδι «Μια ζωή θα είσαι εδώ» που κυκλοφορεί, με τις φωνές και των δύο.

Συγκεκριμένα, ο τραγουδιστής παραδέχεται πως δεν έχει ξεπεράσει την απώλεια, καθώς, όπως δηλώενι χαρακτηριστικά, «ήμουν και είμαι το απόλυτο παιδί του μπαμπά μου και θα είμαι μέχρι να πεθάνω».

Ακόμη, αναφέρθηκε και στις τελευταίες στιγμές του μεγάλου δημιουργού, αλλά και στο παράπονό του από τα ραδιόφωνα που δεν έπαιζαν τα τραγούδια του που ερμήνευε ο ίδιος. Διαψεύδοντας κατηγορηματικά τα δημοσιεύματα που ισχυρίζονταν πως ο πατέρας του ασκούσε βία στις συντρόφους του, προχώρησε παρακάτω και μίλησε και για την άρνησή του να επισκεφτεί το μνήμα του τα πρώτα χρόνια από τον θάνατο του. Ο ίδιος δήλωσε:

«Η αλήθεια είναι ότι δεν πηγαίνω πολύ συχνά στο μνήμα του πατέρα μου. Τον είχα δει πριν από μερικούς μήνες στον ύπνο μου και μου είχε πει:
«Είμαι παντού. Τζάμπα πηγαίνεις». Όμως μην ξεχνάς ότι μένω στο σπίτι όπου μέναμε μαζί και έχω καθημερινά την ενέργεια του κοντά μου.
Του μιλάω καθημερινά, σαν να είναι εκεί. Τον νιώθω κοντά μου».

Όσον αφορά τα Χριστούγεννα που περνούσαν μαζί, θυμάται:

«Άρχισα να σκέφτομαι τις ωραίες στιγμές που ζήσαμε μαζί. Τον θυμάμαι πλέον πολύ πιο όμορφα. Χωρίς να έχω τα ερωτηματικά: «Γιατί σε μένα, θεέ μου;».
Τον σκέφτομαι κάθε στιγμή» .

Έντονα όμως είναι και τα συναισθήματα που του προκαλεί το τραγούδι που ηχογράφησε πρόσφατα και στο οποίο ακούγεται και η φωνή του Αντώνη Βαρδή:

«Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο στούντιο και τον άκουσα να τραγουδάει πήγα να κλάψω. Αλλά είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να τελειώσει η ηχογράφηση. Και έκανα μεγάλη προσπάθεια. Και όταν τελείωσε η ηχογράφηση, λύγισα. Κάθε φορά που το ακούω, κλαίω και νιώθω πολύ έντονα την έλλειψη της παρουσίας του».

Ενώ θυμήθηκε και τις τελευταίες μέρες που έζησαν μαζί.
«Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ακόμα εκείνες τις τραγικές στιγμές. Γιατί όταν ένας άνθρωπος τόσο δυναμικός όσο ήταν ο πατέρας μου προσπαθεί να γίνει καλά και δεν τον βοηθάει ο οργανισμός του, αυτό είναι πολύ θλιβερό. Και η μοίρα τον χτύπησε στα αδύνατα σημεία του που ήταν οι φωνητικές του χορδές και η αριστερή του πλευρά… Δεν μπορούσε να μιλάει και δεν μπορούσε να πιάσει κιθάρα. Ήταν δύο «χτυπήματα» που του στοίχισαν πολύ στην ψυχολογία του.
Για ενάμιση χρόνο που εκείνος «πάλευε», εγώ ήμουν έντονα φορτισμένος συναισθηματικά. Απλά προσπαθούσα να μην τα δείξω.»