Μεταφορά μαθητών στη… “Μυθική Πελοπόννησο”: Με μουλάρι, μηχανάκι και καρότσα  πάνε τα παιδιά σχολείο στη Μάνη!

ΚΑΙ ΑΦΟΥ... απαιτείται να εμπεδώσουμε (επικοινωνιακά) πως βρισκόμαστε στην «μυθική Πελοπόννησο», θα πρέπει να γίνει γνωστό πως μεταφορά μαθητών επί ημερών του Πέτρου Τατούλη έγινε και με… μουλάρι!!! Όχι δεν πρόκειται για καμία ιστορία βγαλμένη από ταινία περασμένων δεκαετιών, αλλά για την απτή πραγματικότητα που είναι γροθιά στο… στομάχι για τους υπεύθυνους-αρμόδιους-και… καλοχαιρέτες της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου.

Δυτική Μάνη, μέσα Νοεμβρίου 2018. Το πρωί της Πέμπτης το συνεργείο της τηλεόρασης BEST συναντά κάποιους γονείς από τα Τσέρια και τις Γαϊτσές στον Κάμπο. Εκεί είναι και τα σχολικά συγκροτήματα, δημοτικό και γυμνάσιο. Το ζήτημα με τη μεταφορά των μαθητών είναι στο επίκεντρο στο κάλεσμα για την διαμαρτυρία τους, αλλά οι προσωπικές εξιστορήσεις σε πάνε και στην καθημερινότητά τους, και, σε καθηλώνουν και σε προβληματίζουν – να αναρωτιέσαι – ποιον… μύθο ζεις;

Από τους γονείς έχουν επιστρατευθεί όλων των ειδών τα μέσα μεταφοράς, για να πάνε τα παιδιά σχολείο και να έχουν το αυτονόητο, πρόσβαση στη δημόσια δωρεάν παιδεία. «Η πολιτική αυτή που συνεχίζεται, μας αναγκάζει να φύγουμε τα χωριά μας, αναγκαστικά πρέπει να φύγω…» σημειώνει με απόγνωση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του ο Ανδρέας Κολοκοτρώνης και συνεχίζει: «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μεταφέρουμε τα παιδιά μας μόνοι μας με οικονομικό κόστος αλλά και κόστος σε ώρες,  με αποτέλεσμα να χάνουμε την εργασία μας και να μην μπορούμε πια να ανταπεξέλθουμε και να χρωστάμε παντού», συμπληρώνει με αγανάκτηση.

Εάν κάποιοι πουν πως είναι περιοδικό το ζήτημα οι κάτοικοι από τις Γαϊτσές, το Προσήλιο, τα Σωτηριάννικα και τα Τσέρια δίνουν τις δικές τους απαντήσεις. Αντιμετωπίζουν κάθε χρόνο το ίδιο σκηνικό κι έτσι και φέτος, οι υποσχέσεις έμειναν ξανά… υποσχέσεις. «Φέτος η εικόνα είναι απελπιστική, έχει παραγίνει το κακό. Από την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε, όλοι μας λέγανε ότι τα πράγματα θα χρειαστούν πέντε, μετά δέκα, μετά είκοσι ημέρες και τώρα φτάνουμε τώρα μέσα Νοεμβρίου και δε γίνεται τίποτα. Μόνο υποσχέσεις τίποτα άλλο» συνεχίζουν την περιγραφή του τι βιώνουν οι γονείς. Όπως αναφέρουν πήγαν στους αρμοδίους σε Περιφέρεια, Π.Ε. αλλά κανένα αποτέλεσμα ακόμη στην αναμονή, και, κανείς δεν συγκινείται για το έργο της μεταφοράς των μαθητών στην δική τους περιοχή.

ΣΤΗΝ ΚΑΡΟΤΣΑ…

Ο κ. Κολοκοτρώνης μεταφέρει το παιδί του με ένα αγροτικό 25ετίας κάνει 50 χιλιόμετρα την ημέρα για να πηγαίνει στο σχολείο του Κάμπου και σημειώνει μια λέξη «υποφέρουμε» κοιτώντας μας με απορία εάν κανείς αντιλαμβάνεται όντως το τι συμβαίνει. «Τα παιδιά υποφέρουν, υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν πώς να πάνε σχολείο, άλλα πάνε επάνω σε μηχανάκι, κρυώνουν και καταλήγουν στο νοσοκομείο…», μας σημειώνει με απόγνωση. Για την οικονομική κατάσταση ούτε λόγος, ότι χρήματα έχουν τα δίνουν στις μετακινήσεις πέρα δώθε…

ΜΕ ΜΗΧΑΝΑΚΙ…

Ο Αλμπέρν Κοτσάκου ζει χρόνια στις Γαϊτσές, μοναδικό του μεταφορικό μέσο ένα μηχανάκι. Οι ώρες του κάθε μέρα είναι μακριά από το μεροκάματο και διανύει πολλά χιλιόμετρα για να πάει το παιδί του στο σχολείο. Είτε με καλοκαιρία, με ανέμους και βροχές επάνω στο δίκυκλο. «Πολλές φορές γίνεται μούσκεμα, τι να κάνω, δεν μπορώ όμως να το αφήσω, θέλει να πάει σχολείο. Άλλοτε χτυπάει στους γείτονες να την πάνε», δηλώνει.

Δεν είναι όμως μόνο αυτές μια προς μία οι δραματικές καθημερινές ιστορίες που βιώνουν οι γονείς, υπάρχει και η ωμή συνέχεια…

ΜΕ ΜΟΥΛΑΡΙ…

Ο Παναγιώτης Παναγιωτέας είναι γονιός δύο παιδιών. Αναγκάστηκε να πάει τα παιδιά του με το μουλάρι στο σχολείο γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει αλλιώς… Δεν είχε με τι να τα μεταφέρει. Δεν είναι να πεις κάτι περισσότερο εδώ, σχηματίστε μια εικόνα στο μυαλό σας για την Πελοπόννησο του 2018, και, αυτή μιλάει από μόνη της.

«Το μόνο που ζητάμε από τους αρμόδιους είτε είναι Περιφέρεια είτε Αντιπεριφέρεια είτε ΚΤΕΛ, τα παιδιά μας είναι τα παιδιά μας να έχουν ίση μεταχείριση με τα άλλα παιδιά, να έρχονται όπως τα υπόλοιπα παιδιά στο σχολείο, ούτε άρρωστα, ούτε ταλαιπωρημένα, ούτε κρυωμένα, ούτε καθυστερημένα. Εμείς θέλουμε τους αρμόδιους να μας δώσουν λύση στο πρόβλημά μας κι αν δεν μπορούν να δρομολογήσουν κάποιο μεταφορικό μέσο ας στείλουν τους οδηγούς τους που έχουν και μεταφέρονται αυτοί, να μεταφέρουν τα δικά μας παιδιά με αυτό τον τρόπο… Δεν μπορούμε αλλιώς, εμείς κουραστήκαμε, θα σταματήσουμε εντελώς ή θα αναγκαστούμε να φύγουμε από τον τόπο μας», μας σημειώνουν κλείνοντας και φεύγοντας με την αγωνία της επόμενης ημέρες.

Οι άνθρωποι αυτοί στη Δυτική Μάνη, δεν ζουν το μύθο της… μυθικής Πελοποννήσου, αλλά την καθημερινή πραγματικότητα που είναι τέτοια που τους επιβάλλει να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν. Και τι ζητούν το αυτονόητο, μόνο που το αυτονόητο έγινε… κιλά επικοινωνίας με λογύδρια χωρίς ουσία!!!