Καρδίτσα: «Ξαναζώ τις φριχτές στιγμές του 2020» – Ραγίζει καρδιές στο enikos.gr η μητέρα που έχασε την κόρη της στον «Ιανό»
Η φονική κακοκαιρία Daniel ξύπνησε εφιαλτικές μνήμες από το σαρωτικό πέρασμα του «Ιανού», ο οποίος είχε χτυπήσει βίαια περιοχές της δυτικής και κεντρικής Ελλάδας το 2020, με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους 4 άνθρωποι. Για ένα συνεχές έγκλημα που συντελείται στη Καρδίτσα, έκανε λόγο μέσω του enikos.gr η κα Φωτεινή Πλακιά, η οποία έχασε την κόρη της πριν από τρία χρόνια, ενώ τόνισε πως «με καταδίκασαν να ζω χωρίς το παιδί μου με την ανευθυνότητά τους. Ευχόμουν να είμαστε η τελευταία οικογένεια που έζησε τόσο τραγικά γεγονότα, αλλά και πάλι, κι άλλες μανούλες θρηνούν τα παιδιά τους, όπως και τα παιδιά τους γονείς τους, που δεν μπόρεσαν να φύγουν για να σωθούν».
Της Κωνσταντίνας Χαϊνά
Το ημερολόγιο έγραφε 18 Σεπτεμβρίου 2020, όταν ο χρόνος σταμάτησε για πάντα για την κα Πλακιά. Τη νύχτα εκείνης της Παρασκευής, η κόρη της Ευδοκία μπήκε στο αυτοκίνητό της με προορισμό το σπίτι της, από το φαρμακείο που διατηρούσε και βρισκόταν απέναντι από την κεντρική γέφυρα Μουζακίου. Ακολουθώντας το ίδιο δρομολόγιο που έκανε από το 2013, το όχημά της παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά του ποταμού Πάμισου, όταν ο δρόμος κατέρρευσε, και εντοπίστηκε στη θέση Παλαιά Σφαγεία, χωρίς να βρίσκεται η 43χρονη στο εσωτερικό του.
«Για όλα ευθύνεται η ατιμωρησία των υπευθύνων»
Η «αυλαία» της εξαφάνισής της έπεσε με τον πιο θλιβερό τρόπο, καθώς η σορός της εντοπίστηκε μέσα στη λάσπη, στις όχθες του ποταμού, από σκύλο της ΕΜΑΚ στη γέφυρα Μαγουλίτσας. «Την “κατάπιε” ο δρόμος. Σε λίγες ημέρες, κλείνουμε τρία χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα, που μας βρήκε το κακό, με το πέρασμα του καταστροφικού κυκλώνα “Ιανού”. Τρία ολόκληρα χρόνια χωρίς την κόρη μου, χωρίς να την βλέπω και χωρίς να την ακούω… Στην δική μας περιοχή συντελείται ένα συνεχές έγκλημα χωρίς να λογοδοτεί κανείς. Ήξεραν, και δεν έγινε τίποτα. Μέχρι σήμερα, δεν άλλαξε τίποτα, καθώς δεν έγιναν τα απαραίτητα έργα ώστε να αποφευχθεί αυτή τη φορά η τραγωδία. Για όλα αυτά, ευθύνεται η ατιμωρησία των υπευθύνων, καθώς από τον χαμό της κόρης μου έως σήμερα, η υπόθεσή μας, βρίσκεται στο αρχικό στάδιο. Εάν είχε τιμωρηθεί τότε, έστω ένας υπεύθυνος, σήμερα, θα έκαναν τα πάντα για να μας προστατεύσουν αυτοί που έχουν θέσεις ευθύνης για την προστασία του κόσμου».
Το κυριότερο πρόβλημα για την κα Πλακιά, είναι πως κανείς από όσους θα έπρεπε κατά την άποψή της, δεν έχουν λογοδοτήσει, κι έτσι, η ίδια αναφέρει πως «είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Όσο μένουν ατιμώρητοι, θα συνεχίσουμε να πνιγόμαστε και να καιγόμαστε, και την ευθύνη δεν θα την έχει κανείς. Πως είναι δυνατόν να συμβαίνει ξανά αυτό το πράγμα; Θρηνήσαμε πάλι τόσα θύματα. Συνέχεια ξαναζώ αυτές τις φρικτές στιγμές του 2020. Και αυτή τη φορά, ήξεραν και ενώ περίμεναν την κακοκαιρία, δεν έλαβαν τα μέτρα τους. Αυτό με ενοχλεί αφάνταστα, το ότι γνωρίζουν και δεν κάνουν κάτι. Εμένα, με καταδίκασαν να ζω χωρίς το παιδί μου με την ανευθυνότητά τους πριν τρία χρόνια, και ευχόμουν να είμαστε η τελευταία οικογένεια που έζησε τόσο τραγικά γεγονότα, αλλά με διέψευσαν. Τόσοι άλλοι άνθρωποι, έχασαν την ζωή τους. Κι άλλες μανούλες θα θρηνούν τα παιδιά τους, όπως και τα παιδιά τους γονείς τους, που δεν μπορούσαν να φύγουν για να σωθούν. Είναι αδιανόητο».
Τότε, το 2020 ήταν η κακοκαιρία Ιανός, και ουσιαστικά, το μόνο που άλλαξε τρία χρόνια αργότερα είναι το όνομά της. Το Μουζάκι Καρδίτσας πλημμύρισε ξανά, εξαιτίας της κακοκαιρίας Daniel αυτή τη φορά, “βυθίζοντας” ξανά σπίτια στη λάσπη.
Η κα Πλακιά αναφέρει πως αυτή τη φορά, η ίδια, δεν έπαθε καμία ζημιά, αλλά και πάλι η περιοχή πλημμύρισε καθώς κατέβηκαν τα νερά από τα ρέματα, από τα βουνά, τα οποία, όπως λέει η ίδια δεν είχαν καθαριστεί. «Είχαμε ζημιές λόγω της υπερχείλισης του νερού και στην περιοχή μας, αλλά δεν συγκρίνεται με αυτό που είδα με τα μάτια μου στον κάμπο. Ολόκληρα χωριά εξαφανίστηκαν και είναι “βυθισμένα”. Τόλμησα να κάνω την διαδρομή Μουζάκι-Λάρισα και τα όσα αντίκρισα είναι τραγικά. Η μυρωδιά των νεκρών ζώων είναι αφόρητη και σε κάνει να πονάει το κεφάλι σου, δεν την αντέχεις, ενώ τα βλέμματα του κόσμου είναι και πάλι θλιμμένα, με τον πόνο και την απόγνωση να είναι ζωγραφισμένα στο πρόσωπό τους. Οι πόρτες και τα παράθυρα από τα σπίτια είναι ορθάνοιχτα, γιατί οι άνθρωποι καθαρίζουν τα σπίτια τους και προσπαθούν να σώσουν οτιδήποτε μπορούν».
«Δεν μπορώ να ηρεμήσω αυτές τις ημέρες και λυπάμαι πάρα πολύ για όσα συνέβησαν. Πρέπει να μπει ένα τέλος στην ατιμωρησία των υπευθύνων, για να σταματήσουν αυτές οι καταστροφές, όπως και να χάνονται τόσες ανθρώπινες ζωές. Αν αυτά τα εκατομμύρια που δόθηκαν το 2020, είχαν χρησιμοποιηθεί για την προστασία μας, σήμερα, δεν θα ξαναζούσαμε τα ίδια. Θεωρώ ότι πιάσαμε πάτο και είναι ανεπίτρεπτο να συνεχιστεί αυτό».