Χριστίνα Βραχάλη: Η εξομολόγηση για την εγκυμοσύνη της – «Τα συναισθήματα που έχω είναι ανάμεικτα»

Η Χριστίνα Βραχάλη λίγους μήνες πριν φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί, μοιράζεται τις σκέψεις της και τους προβληματισμούς για την ιδιαίτερη αυτή περίοδο, αλλά και τις τραγωδίες που σημάδεψαν τη χώρα μας.

Η γνωστή αθλητικογράφος μέσα από τον blog της στο Sportal.gr περιγράφει το πώς βίωσε την περίοδο από το δυστύχημα στα Τέμπη, μέχρι την καταστροφική φωτιά στον Έβρο, την περίοδο όπου και ενημερώθηκε ότι θα γίνει μητέρα.

Χριστίνα Βραχάλη γράφει επί προσωπικού: «Το Φεβρουάριο του 2023, μετά τη δολοφονική ενέργεια στα Τέμπη που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο νέων παιδιών, ήμουν ίσως στην χειρότερη ψυχολογική κατάσταση που έχω υπάρξει τα τελευταία χρόνια. Κυρίως γιατί συνειδητοποίησα πως πρέπει να πάρω απόφαση πως το «ζούμε από τύχη» είναι η στυγνή πραγματικότητα. Και το «πάμε κι όπου βγει» είναι πλέον ο εθνικός μας ύμνος.

Με δάκρυα στα μάτια, και με έναν κόμπο στο στομάχι είχα γράψει με μεγάλη δυσκολία ένα κείμενο στο blog μου. Μεταξύ άλλων έλεγε: «Δεν έχω δικά μου παιδιά. Και κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω μεγάλη «ανακούφιση». Λέω ευτυχώς… Ψιθυρίζω χρόνια μέσα μου. «Μα, που να σε φέρω να ζήσεις, παιδί μου; Σε ποια χώρα; Σε ποια κοινωνία; Πώς θα σε προστατέψω, κόρη μου; Πώς θα σε προφυλάξω, γιε μου; Όχι, από τις κακοτοπιές της ζωής. Όχι. Αυτές θέλω να τις βιώσεις στο πετσί σου. Θα είναι χαρά μου να τις συναντήσεις και να τις ξεπεράσεις. Να τους ρουφήξεις το μεδούλι. Από αυτό το μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα, όμως πως να σε προστατέψω;»

Κάποιους μήνες μετά η ζωή αποφάσισε. Και περιμένω το πρώτο μου παιδί. Την κόρη μου. Τα συναισθήματα που έχω είναι ανάμεικτα. Γιατί η «ανακούφιση» που ένιωθα το Φλεβάρη, έγινε στάχτη. Και μετατράπηκε σε φόβο. Γιγάντιο φόβο. Και πραγματικό πλέον. Όπως ο καπνός που τυλίγει εδώ και μέρες τη χώρα που γεννήθηκα, ζω, και αγαπώ.

Αλλά μετά άρχισα να σκέφτομαι πως είμαι υπερβολική. «Ωχ μωρέ αδερφάκι μου! Κούλαρε λίγο, ρε Χριστινάκι», είπα στον εαυτό μου. Και άρχισα να σκέφτομαι πως η δολοφονία στα Τέμπη, ήταν απλώς μία λάθος εκτίμηση του σταθμάρχη. Για το ναυάγιο στην Πύλο, λίγο καιρό μετά, έφταιγαν οι άνθρωποι που αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή, με τα παιδιά τους παραμάσχαλα, και μπήκαν -βλακωδώς- υπεράριθμοι μέσα στις βάρκες. Άσε που θα ήταν μία ωραία ιδέα η δημιουργία ενός θαλάσσιου νεκροταφείου. Για το θάνατο της 60χρονης στην Κω, έφταιγε η αγροτική καρότσα που είχε όνειρο να μετατραπεί σε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Γιατί να της στερήσουμε το όνειρο;

Για τους ήρωες πιλότους, ο δικός τους κακός χειρισμός του καναντέρ και η ανάγκη τους για ηρωοποίηση. Για τους πυροσβέστες που χωρίς εξοπλισμό, κατάλληλη εκπαίδευση και με ελάχιστους μισθούς, παλεύουν με τις φλόγες, φταίει η μεγάλη τους καρδιά και η διάθεσή τους για αυτοθυσία. Για τους φασίστες που έκαναν περιοδεία στη χώρα μας και δολοφόνησαν έναν νέο άνδρα, η κακιά η ώρα. Για τους Έλληνες φασίστες που αδελφοποιήθηκαν, η ανάγκη δημιουργίας «οικογένειας». Για τις φωτιές στον Έβρο, οι λαθρομετανάστες.

Για τα ζώα που κάηκαν, τα ίδια, που δεν είχαν την ευφυία να ανοίξουν τις πόρτες από το μαντρί για να ελευθερωθούν. Για την εκκένωση νοσοκομείου, οι ασθενείς. Για τα νεογνά, τα τυλιγμένα σε κουβέρτες, οι μητέρες που τα έφεραν στη ζωή. Αχ, τι ωραία και αυτή η ιδέα του «πλωτού» νοσοκομείου, πεθαίνεις και νιώθεις πως ταξιδεύεις ταυτόχρονα.

Μια χαρά, νιώθω μέσα σε αυτό το παραμυθάκι. Βολεύει. Συνήθως έχει και χάπι έντ και δεν ανοίγει και μύτη. Κι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…

Αυτή η μέθοδος της …Λιλιπούπολης δεν έπιασε. Σε μένα τουλάχιστον, γιατί όπως βλέπω πιάνει σε πολλούς. Η πραγματικότητα είναι πιο δυνατή και από το πιο ευφάνταστο σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Δυστυχώς δεν είμαι από τους ανθρώπους που εθελοτυφλούν. Γιατί ξέρω πολύ καλά πως κανείς δεν εθελοτυφλεί μένοντας για πάντα ατιμώρητος. Και γιατί γνωρίζω πως αυτό που συμβαίνει σήμερα στο συνάνθρωπό μου, αύριο με μαθηματική ακρίβεια θα συμβεί σε μένα.

Μια ερώτηση όμως μέσα μου όλο μεγαλώνει. Και παίρνει τεράστιες διαστάσεις. Και κοντεύει να με πνίξει. Πότε γίναμε τόσο απάνθρωποι; Πότε γίναμε τόσο σκατόψυχοι. Γίναμε ή έτσι ήμασταν πάντα; Αυτό το μίσος, ο φανατισμός και ο χουλιγκανισμός σε όλους τους τομείς στη ζωή μας, πως προέκυψαν; Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Αριστερά – δεξιά. Μαύρος – Άσπρος. Έλληνας – Πακιστανός.

Όταν καίγεσαι ζωντανός. Όταν πεθαίνεις εν ώρα εργασίας απροστάτευτος. Όταν πνίγεσαι στο Αιγαίο. Όταν χάνεις το γιο σου από μαχαιριά. Όταν στέλνεις το παιδί σου να σπουδάσει και δε γυρίζει. Ποιο από τα παραπάνω έχει σημασία, αλήθεια;

Δεν έχεις χρώμα. Ούτε καταγωγή. Ούτε ιδιότητα. Είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Τρωτός. Ευάλωτος. Ανυπεράσπιστος. Δεν μπορείς να υπερασπιστείς ούτε καν την ετυμολογία της λέξης, βάσει της οποίας ο άνθρωπος είναι το ον που κοιτάζει και κινείται προς τα πάνω, άρα είναι γεμάτος αισιοδοξία και στόχους.

Σκοτάδι βλέπω παντού… Αλλά προσπαθώ να σκέφτομαι πως κάθε φορά που γεννιέται ένα παιδί, ξαναγεννιέται όλος ο κόσμος», γράφει η Χριστίνα Βραχάλη.