Βίκυ Χατζηβασιλείου: Ξεσπά για την κακοκαιρία Daniel – «Δεν το χωράει η ανθρώπινη λογική, ζητείται κουράγιο»
Τεράστια είναι η καταστροφή που άφησε πίσω της η κακοκαιρία Daniel με ολόκληρη τη Θεσσαλία να μετρά τις πληγές της.
Εκατοντάδες άνθρωποι έχασαν τα σπίτια, τα ζώα και τις καλλιέργειές τους, ενώ οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους έχουν φτάσει τους 15. Παρακολουθώντας τις εξελίξεις αυτές, η Βίκυ Χατζηβασιλείου θέλησε μέσα από τους λογαριασμούς της στο instagram να εκφράσει τις σκέψεις της. Δημοσίευσε λοιπόν ένα βίντεο που απεικονίζει της τεράστια καταστροφή στη Θεσσαλία και έγραψε,
«Ναι, ο ήλιος ανατέλλει ξανά στη Θεσσαλία. Αλλά τίποτα δεν είναι όπως πριν. Έδυσε την Τετάρτη αφήνοντας έναν κάμπο και ξημέρωσε την Πέμπτη αντικρίζοντας μια λίμνη. Μια τεράστια λασπολίμνη που έθαψε στον πυθμένα της το παρόν των κατοίκων. Και σίγουρα αρκετό από το μέλλον τους. Και όχι μόνο το δικό τους.
Πολύ φοβάμαι πως εκεί μέσα στα λασπόνερα αναδεύεται το μέλλον μιας χώρας ολόκληρης. Δεν είναι μόνο οι ζωές που χάθηκαν τόσο άδικα, (κι εκεί βέβαια ο μεγαλύτερος θρήνος!) δεν είναι μόνο τα σπίτια και οι περιουσίες των ανθρώπων που καταστράφηκαν, δεν είναι μόνο οι βασικές υποδομές της περιοχής που ανεπανόρθωτα επλήγησαν, είναι κι αυτή η απόλυτη καταδίκη του μεγαλύτερου κάμπου της χώρας! Με τις πιο σημαντικές καλλιέργειες και εκτροφές, που ταΐζουν όλη την Ελλάδα.
Δεν είναι κανένας ακόμα σε θέση να εκτιμήσει το μέγεθος της βλάβης – πιθανόν ανήκεστος… Αλλά έτσι συμβαίνει όταν δεν λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη τις προειδοποιήσεις. Η φύση μας δίνει πάντα μια δεύτερη ευκαιρία. Ο Ιανός -Σεπτέμβριο του ’20- μας χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου (δόθηκε τότε εντολή εκτέλεσης αντιπλημμυρικών έργων που ακόμη δεν ξεκίνησαν!…) αλλά ο Daniel 3 χρόνια ακριβώς μετά, μας χτύπησε τις καμπάνες του ολέθρου. Τιμωρητικά. Επιμερίζοντας μια ποινή κυρίως σε πολίτες που δεν ενέχονται.
Αναρωτιέμαι πώς και πότε θα συνέλθει η μικρή μας χώρα από τα μεγάλα χτυπήματα. Η μισή Ελλάδα κάηκε και η άλλη μισή πνίγηκε. Δεν το χωράει η ανθρώπινη λογική! (Μήπως άραγε το εξηγεί η…αστρολογική? ) Πραγματικά δεν ξέρω πώς να κλείσω. Ίσως με μια φράση, έτσι όπως τη νιώθω : Ζητείται… κουράγιο.