Ιστορίες Μυστηρίου : Ο θρύλος των Αόρατων Ασκητών του Αγίου Όρους

Με το σημερινό κείμενο ταξιδεύουμε μέχρι το Άγιον Όρος για να μάθουμε περισσότερα για τον μυστηριώδη θρύλο των αόρατων ασκητών.

Πολλά έχουν γραφτεί και διάφορες είναι οι ονομασίες που έχουν αποδοθεί για τους αόρατους ασκητές.  Αόρατοι Ερημίτες, γυμνοί ασκητές, μυστικοί γέροντες και αφανείς αναχωρητές είναι μερικοί από τους τίτλους που καλύπτουν το μυστήριο αυτό.

Οι αόρατοι μοναχοί είναι μια ομάδα ασκητών, εφτά για κάποιους, κατ’ άλλους δώδεκα και κατ’ άλλους δέκα, οι οποίοι ζουν στις ερημικότερες περιοχές της αθωνικής ερήμου και είναι αόρατοι από τα μάτια των ανθρώπων. Κατά τον θρύλο, εμφανίζονται μόνο σε όποιον θέλουν αυτοί.  Το σύνηθες είναι να εμφανίζονται σε απλό και απονήρευτο μοναχό ή και σε ευσεβή και ευλαβή προσκυνητή που έχει καθαρό και χριστιανικό βίο.

Κατά την μακραίωνη ιστορία του Αγίου Όρους υπάρχει η εξής παράδοση.  Μια ομάδα επτά ασκητών, κατά άλλους δώδεκα, ζουν με άκρα άσκηση και με μοναδικό σκοπό και έργο τους την αδιάλειπτη προσευχή υπέρ όλου του κόσμου.  Έχουν λάβει ειδική χάρη από τον Κύριο να ζουν χωρίς να έχουν ένα σπίτι, γυμνοί και να είναι αόρατοι από τα μάτια των απλών ανθρώπων.  Η φήμη ή η παράδοση αν προτιμάτε των ασκητών αυτών, διασώζεται τα τελευταία διακόσια χρόνια τουλάχιστον και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά στον αγιορείτικο μοναχισμό και ιδίως τον ασκητισμό αλλά και σε ολόκληρη την ορθοδοξία.

Πολλοί αγιορείτες Γέροντες, Σκητιώτες, Κοινοβιότες, Κελλιώτες, Ερημίτες, πιστεύουν και σήμερα στην ύπαρξη των αόρατων γυμνών ασκητών.  Πιστεύουν δηλαδή ότι υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι αναχωρητές σε άβατα αθωνικά μέρη, οι οποίοι ζουν πρωτόγονα, απλά, λιτά και τρέφονται από το Θεό με θαυμαστό τρόπο.

Ένας τέτοιος απλός Γέροντας έχει διηγηθεί ότι γνωρίζει μερικούς τέτοιους μυστικούς αναχωρητές, οι οποίοι ζουν σε ψηλότερη και αγριότερη περιοχή από τους υπόλοιπους και ότι η θεία Πρόνοια τους παρέχει τα απαραίτητα για να ζήσουν. Μάλιστα ο γέροντας συμπληρώνει ότι τις νύχτες ξενυχτούν προσευχόμενοι όρθιοι. Για να μην νυστάξουν και πέσουν κάτω, στηρίζονται με σχοινιά δεμένοι από τις μασχάλες.

Ο μύθος επίσης λέει ότι η ομάδα των εφτά ασκητών αναπληρώνεται.  Όταν κάποιος από αυτούς πεθάνει, τότε κάποιος άλλος ενάρετος Αγιορείτης μοναχός παίρνει την θέση του εκλιπόντα με έναν μοναδικό και  ιδιαίτερο τρόπο που κανείς δεν γνωρίζει και γίνονται και πάλι εφτά.

Επίσης υπάρχει μια παράδοση που υποστηρίζει ότι οι εφτά ερημίτες, θα επιτελέσουν την τελευταία λειτουργία στη κορυφή του του Άθωνα και συγκεκριμένα στο μικρό εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού και αμέσως μετά θα έρθει η συντέλεια του κόσμου, δηλαδή η Δευτέρα Παρουσία. Αυτοί οι εφτά ή δώδεκα δε θα γευθούν τον θάνατο, αλλά θα μεταμορφωθούν.  Δηλαδή θα αλλάξουν μορφή και τα σώματά τους θα γίνουν άφθαρτα και αθάνατα.

Υπάρχουν πολλές και αξιοσέβαστες μαρτυρίες για τους αόρατους ασκητές.

Μία από αυτές Προέρχεται από το βιβλίο του μακαριστού Μοναχού, πατέρα Ανδρέα Θεοφιλόπουλου.  Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Γεροντικόν του Αγίου Όρους» και αναδημοσιεύτηκε στο βιβλίο «Οι αόρατοι ερημίτες του Άθωνα».

Η ιστορία έχει ως εξής.

Το 1978 ένας ορθόδοξος χριστιανός από το Λίβανο κατέφθασε ως προσκυνητής στο Άγιον Όρος. Κατά την περίοδο που βρισκόταν εκεί, φιλοξενήθηκε στην σκήτη της Αγίας Άννης.  Μία ημέρα πριν αναχωρήσει ρώτησε να μάθει ποιο ήταν το μονοπάτι που οδηγούσε προς τον Άθωνα γιατί ήθελε να επισκεφθεί και αυτό το μέρος.  Ο πατήρ Κύριλλος του υπέδειξε το δρόμο και τότε ο Λιβανέζος ξεκίνησε την διαδρομή.

 Ήταν μέσα Σεπτέμβρη και ο καιρός ήταν πολύ καλός και σύμμαχός του σε αυτή του την προσπάθεια. Το βράδυ γύρισε κατάκοπος από το ταξίδι του στον Άθωνα, οπότε αποσύρθηκε στο δωμάτιο του για να ξεκουραστεί και να κοιμηθεί. Την επόμενη μέρα, πριν αναχωρήσει από την Σκήτη σκέφθηκε να ρωτήσει για κάποιους μοναχούς που συνάντησε στον Άθωνα και του κίνησαν την περιέργεια.  Είπε στον Γέροντα Κύριλλο πως όταν κατέβαινε, συνάντησε ένα κελί στα δεξιά της καταβάσεως και δύο μοναχούς να παίρνουν νερό από τον κήπο.  Τον καλωσόρισαν και τον οδήγησαν σε ένα κελί όπου του πρόσφερα φρέσκα σύκα να φάει.

Εκεί παρατήρησε ότι υπήρχαν  10 περίπου μοναχοί οι οποίοι ήταν ακουμπισμένοι στα μπαστούνια τους. Κρατούσαν το κομποσκοίνι τους και φαίνονταν να προσεύχονται.  Ο Λιβανέζος τους ρώτησε πόσο καιρό βρίσκονταν εκεί, και εκείνοι του απάντησαν ότι βρίσκονταν πολλά χρόνια στο μέρος αυτό και ο μοναδικός τους σκοπός ήταν να προσεύχονται για όλο τον κόσμο. Επίσης συμπλήρωσε πως οι μοναχοί που συνάντησε φαίνονταν να είναι περίπου της ίδια ηλικίας όλοι και σίγουρα όχι πολύ ηλικιωμένοι. 

Αφού τελείωσε την αφήγησή του ρώτησε τον πατέρα ποιοι ήταν αυτοί.  Ο γέροντας Κύριλλος τότε του εξήγησε πως το μέρος που του περιέγραφε λέγεται «Βαβύλας».  Στο συγκεκριμένο τόπο δεν υπάρχει κανένα κελί καθώς ούτε και μοναχοί και πως το μέρος αυτό είναι εντελώς ερημικό.  Καθώς ξεπροβόδιζε τον Λιβανέζο του είπε: 

-Να χαίρεσαι αδελφέ, διότι φάνηκες τυχερός.  Φαίνεται πως η καρδιά σου είναι πιστή, απλή και καθαρή.  Διότι αγίους ανθρώπους είδες, οι οποίοι εμφανίζονται σε όποιον θέλουν και σε όποιον είναι άξιος.  Τέτοιοι άγιοι άνδρες εμφανίστηκαν και σε άλλους καλούς μοναχούς και λαϊκούς παλαιότερα στην έρημο του Άθωνα.

Δεύτερη μαρτυρία ανθρώπου που είχε εμπειρία πάνω στο θέμα των αόρατων ασκητών.

” Οι λεγόμενοι αόρατοι ασκητές ή γυμνοί ασκητές ή αόρατοι ερημίτες, τους έχουν αποδοθεί κάποια πολλά ονόματα μέσα στο Άγιο Όρος, είναι μια ομάδα δώδεκα ασκητών οι οποίοι ζουν στις ερημικότερες περιοχές του όρους, είναι αόρατοι στα μάτια των ανθρώπων, θα εμφανιστούν εκείνοι σε αυτόν που θέλουν και πιστεύουν ότι είναι πνευματικά ανεβασμένος σε κάποιο επίπεδο με κάποιες ευλογίες που μπορεί να έχει μέσω της Παναγίας και του Χριστού μας.  Σε έναν μοναχό, πολύ σωστό και σε έναν ευλαβή προσκυνητή φυσικά.  Ζουν με άκρα άσκηση και συνεχή προσευχή.  Είναι γυμνοί πάντα όπως μας έλεγε ο γέροντας Ιωακείμ, ο οποίος μας είχε μιλήσει για αυτούς και ήταν μεγάλος σε ηλικία γύρω στα 80 και κάτι χρονών.  Προσεύχονται πάντα όρθιοι και όταν κάποιος από αυτούς πάει κατευθείαν στην αγκαλιά του Θεού και του Χριστού, εκείνοι επιλέγουν ποιόν άλλον θα βάλλουν σε αυτή την θέση (…) 

(…) Εγώ ήμουν στην Μονή Κουτλουμουσίου, συγκεκριμένα ήμουν στην Σκήτη των αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, που εκεί γνώρισα και τον πατέρα Ιωακείμ. Η ιδιότητά μου στο μοναστήρι ήταν τραπεζάρης και στο αρχονταρίκι.  Τραπεζάρης σημαίνει να βοηθάς για το στρώσιμο του φαγητού στην τράπεζα και στο αρχονταρίκι είναι όταν υποδεχόμαστε τους λαϊκούς.  Είχα ακούσει για τους αόρατους ασκητές και από πιο πριν φυσικά γιατί είχα 2 θείους ιερείς εδώ στην Κρήτη, οπότε είχα ακούσει για αυτούς. Οι πατέρες όμως δεν μιλούσαν. Ακούγονται διάφοροι αριθμοί για το πλήθος των αόρατων ασκητών. Αυτό που ξέρω και εγώ, ότι αριθμολογικά πάντα οι αριθμοί συμβολίζουν και κάτι.  Το επτά συμβολίζει τις επτά δημιουργίες του κόσμου. Το δέκα είναι τα τάγματα των Αγγέλων μαζί με το ξεπεσμένο του Εωσφόρου φυσικά, στο οποίο δέκατο τάγμα αρχηγός θα είναι ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος ο οποίος έχει και τα φτερά στις πλάτες του, ο μοναδικός Άγιος και άλλοι λένε 12 όπως οι απόστολοι του Χριστού. Άλλοι έχουν δει και 9 μόνο.  Εκείνοι αποφασίζουν πως θα το κάνουν.” 

Σε ερώτηση αν ο ίδιος είχε προσωπική εμπειρία αναφέρει : ” Ένιωσα κάτι, προσωπική εμπειρία δεν είχα. Ένιωσα κάτι όταν πήγα στο μέρος που κάτω από το δέντρο έχουνε τα ράσα των γυμνών αυτών ασκητών.  Εκεί νοιώθεις μια δύναμη. (…) Η δική μου γνώμη είναι ότι είναι ένα μυστήριο πραγματικά, όπως ακριβώς αναφέρεται.  Είναι ένα μυστήριο. Το οποίο, πολλοί γέροντες μεγάλοι σε ηλικία κρατάνε το στόμα τους κλειστό χωρίς να θέλουνε να πούνε κάτι.  Κρατάνε τα μυστικά τους.  Μπορεί να δίνουν και κάποιο όρκο, δεν το γνωρίζω αυτό με τους αόρατους ασκητές.”

Τρίτη Μαρτυρία του ιερομόναχου Αθανασίου Σιμονοπετρίτη , ο οποίος βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στο Άγιον Όρος και μιλάει για τους αόρατους ασκητές, εξιστορώντας  μέρος της συνομιλίας που είχε με τον Άγιο Παΐσιο πριν από αρκετά χρόνια.

Άλλο ένα που ήθελα να τονίσω, που έρχονται και με ρωτούν πολλοί άνθρωποι εδώ, διαβάζουν διάφορες ιστορίες για το Άγιον Όρος ή ακούνε, που λένε για τους γυμνούς ασκητές. Αυτό θέλω να το πω γιατί και εμένα με είχε απασχολήσει και μια φορά που πήγα το 1978 συγκεκριμένα με έναν φωτογράφο στον πατέρα Παΐσιο.  Ήταν μόνος του και μας δέχτηκε με πολύ χαρά και όταν μπήκαμε μέσα μας έβαλε και ψάλαμε το Χριστός Ανέστη και μετά βγήκαμε έξω στην ελίτσα εκεί.  Ήταν ακόμα κάτω εκεί στον Τίμιο Σταυρό, δεν είχε ακόμα ανεβεί πάνω στην Παναγίτσα στο Κουτλουμούσι. Μας είπε πολύ ωραία πράγματα. 

Ήταν λίγο πριν βασιλέψει ο ήλιος και λέω τώρα γέροντα να μας δώσεις την ευλογία να φύγουμε γιατί άρχισε να σκοτεινιάζει και δεν έχουμε φακό θα σκοτωθούμε στον δρόμο. Καθίστε μας λέει, που θα βρω εγώ παρέα, έκανα αμάν να δω άνθρωπο. Βέβαια δεν είχε ανάγκη από παρέα αλλά ο σκοπός του ήταν να μας βοηθήσει πνευματικά.  Του λέω εντάξει θα καθίσουμε αλλά θέλω να μου πεις κάτι. Μου λέει τι; Πήγα προχθές στην Αγία Άννα και άκουσα διάφορες διηγήσεις να λένε για τους γυμνούς ασκητές.  Ε ναι τι θες να σου πω; Του λέω, γέροντα υπάρχουν ή δεν υπάρχουν; Με έπιασε από το αριστερό χέρι, μου έβαλε όπως έβαζε το χέρι στην πλάτη, με γάζωσε με την ματιά του από πάνω μέχρι κάτω και μου λέει. Εσύ ας υποθέσουμε ευλογημένη ψυχή τι λες, υπάρχουν ή δεν υπάρχουν; Του λέω γέροντα αφού υπήρχαν παλιά, το Άγιο Πνεύμα να είναι, γιατί να μην έχουμε και σήμερα; Σκέφτηκε λιγάκι και μου λέει. Όταν σε ρωτούν να λες ότι υπάρχουν. Λέω πόσοι γέροντα γιατί στην Αγία Άννα άκουσα ότι είναι δώδεκα, στη μικρή Αγία Άννα μου είπαν ότι είναι εννιά.  Α, μου λέει. Ούτε δώδεκα ούτε εννιά. Του λέω πόσοι είναι; Επτά. Και του λέω, που μένουν; Εκεί γύρω στον Άθωνα γυρίζουνε.  Και πως συμπληρώνουν τον αριθμό;  Ξέρουν αυτοί λέει, όταν κάποιος πεθάνει για να αναπληρώσουν τον αριθμό σταθερά λέει, ξέρουν που βρίσκεται ο κατάλληλος άνθρωπος που μπορεί να αντέξει αυτή την άσκηση και τον καλούν και συμπληρώνει τον αριθμό.  Και μπορεί να τους δει ο κάθε ένας; Όχι μου λέει, έχουν την χάρη, να κάνουν προσευχή και να γίνονται αόρατοι, μπορεί να είναι μπροστά σου και να μην τους βλέπεις. 

Πράγμα για το οποίο έχω τέσσερις μαρτυρίες σοβαρών ανθρώπων που συνέβη το ίδιο με αυτούς και τον πατέρα Παΐσιο.  Ήταν μπροστά τους και δεν τον βλέπανε.  Ενώ συζητούσαν μεταξύ τους, τον πατέρα Παΐσιο που ήταν δίπλα, τον περιμέναν και ξαφνικά τον βλέπαν μπροστά τους. Και του λέω πόσοι είναι γέροντα;  Μου λέει εφτά είναι. Και θέλω να μου πεις κάτι άλλο.  Μου λέει, τι; Τι τρώνε;  Είναι δύσκολο για το Θεό να τους ταΐζει; Αφού αυτοί βρίσκονται μέσα στα χιόνια γυμνοί, η τροφή είναι το πιο εύκολο πράγμα. Άντε τώρα να φύγετε. Λέω να σε ρωτήσω κάτι άλλο;  Άντε άντε μου λέει. Κατάλαβε. Λέω σε παρακαλώ γέροντα να μου πεις αν τους γνωρίζεις.  Ευλογημένε τι περιέργεια είναι αυτή;  Του λέω κοίταξε, μπορεί να πεθάνω εγώ πρώτος, μπορεί να πεθάνεις εσύ πρώτος. Αν πεθάνω εγώ δεν θα υπάρχει κάποιος να λέει ότι ο πατήρ Παΐσιος τους ξέρει.  Αν πεθάνεις εσύ θα το πάρεις μαζί σου το μυστικό. Γελούσε. Μου λέει, κοίταξε να σου πω, ξέρω μόνο τους τέσσερις. Του λέω που τους ξέρεις; Εγώ μου λέει κάθε πέντε χρόνια έχω ραντεβού, να αυτές τις μέρες θα έρθει κάποιος εδώ, ο παπα-Σεραφείμ να κουβεντιάσουμε, αλλά που είσαι μου λέει και γύρισε προς τα πέρα λίγο κάπως έτσι με έναν τρόπο αποστροφή θα λέγαμε.  Ευλογημένε μου λέει μην εντυπωσιάζεσαι τόσο από τους γυμνούς ασκητές.  Του λέω γιατί γέροντα; Υπάρχει μου λέει μεγαλύτερη κατάσταση αγιότητας στο Άγιον Όρος. Μεγαλύτερη; Βέβαια μου λέει. Ποια είναι μεγαλύτερη; Θες να σου την πω τώρα μου λέει; Θα στρίψει η βίδα σου και αντί να πας στην Σιμονόπετρα θα πας λέει στο Λεμπέτι στη νευρολογική κλινική στη Θεσσαλονίκη.”

Περισσότερες λεπτομέρειες για τον θρύλο των αόρατων μοναχών μπορείτε να βρείτε στο κανάλι MYSTERY PLACE PROJECT του Λεωνίδα Παχτίτη.

Ακολουθήστε το Mystery Place Project στο  facebook 

Ακολουθήστε το Mystery Place Project στο Instagram 

Κάντε εγγραφή στο Κανάλι στο Youtube ώστε να ενημερώνεστε για τα βίντεο που ανεβαίνουν

Παρακολουθήστε στο βίντεο για τους αόρατους μοναχούς του Αγίου Όρους