50 χρόνια «Woodstock»: Ο χαμένος παράδεισος μιας ανήσυχης γενιάς (Μέρος 3ο)
To «Woodstock» ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μία μουσική πανδαισία. Ήταν η «Ουτοπία» μίας ανήσυχης γενιάς.
Μία σημαντική στιγμή στη μουσική ιστορία είναι αναμφίβολο το φεστιβάλ «Woodstock», καθώς και καθοριστικό σημείο για τη γενιά της αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960.
Προσέλκυσε ένα ακροατήριο άνω των 400.000 ατόμων και ενώ ήταν προγραμματισμένο να διαρκέσει για τρεις ημέρες σε μία γαλακτοπαραγωγική φάρμα στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, από τις 15 έως τις 17 Αυγούστου του 1969, τελικά κράτησε τέσσερις ημέρες, καθώς ολοκληρώθηκε στις 18 Αυγούστου.
Μέρος 1ο: Η αρχική ιδέα, οι ετοιμασίες και το κομφούζιο
Μέρος 2ο: Ένα τετραήμερο ειρήνης, αγάπης και μουσικής
Οι ιδέες που πρόβαλλε το φεστιβάλ «Woodstock» ήταν υπέρ της ειρήνης, της αγάπης, της ελεύθερης χρήσης ναρκωτικών και του ελεύθερου έρωτα και κατά του πολέμου (κυρίως αυτού του Βιετνάμ) και του ρατσισμού.
Το «Woodstock» ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μία εκπληκτικά επιτυχημένη μουσική συναυλία, ήταν η άλλη ζωή, ο χαμένος παράδεισος μιας ολόκληρης γενιάς. Ο απεσταλμένος του «Life», Barry Farrell, έγραψε λίγες ημέρες αργότερα: «Όλοι όσοι είμαστε εκεί, καταλαβαίναμε εκείνες τις ώρες ότι διαβαίναμε έναν πολιτιστικό Ρουβίκωνα».
Η πέρα από κάθε πρόβλεψη προσέλευση του κόσμου δημιούργησε μία σειρά προβλήματα. Ένα από αυτά ήταν η μεταφορά των μουσικών, αλλά και των κάθε είδους εφοδίων, που λύθηκε αναγκαστικά με ελικόπτερα.
Ο θόρυβος των ιπτάμενων επισκεπτών ανακατευόταν με τους ήχους της ροκ και κάτω από άλλες συνθήκες θα δημιουργούσαν μεγάλο εκνευρισμό. Όχι όμως στο «Woodstock». Κοινό και τραγουδιστές προσέλαβαν το πήγαινε – έλα ως απροσδόκητο «χάπενινγκ» που όχι μόνο δεν μείωνε, αλλά αντιθέτως πολλαπλασίαζε τη γοητεία της παράστασης.
Το πρωτόγονο, εύθραυστο δίκτυο υπηρεσιών του «Woodstock», αν και εξωθήθηκε στα ακρότατα όριά του, κατάφερε τελικά να σταθεί στα πόδια του χάρη στο μοναδικό πνεύμα αλληλοβοήθειας, συλλογικότητας και εθελοντικής προσφοράς των επισκεπτών του.
Κάποια στιγμή, ανήσυχοι οι διοργανωτές ανακοίνωσαν: «Κάπου έχουν σπάσει σωλήνες του νερού και δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τη βλάβη. Αν πέσετε πάνω σε κανένα σπασμένο σωλήνα, παρακαλούμε ειδοποιήστε μας για να τον φτιάξουμε». Σε μία ώρα, οι σπασμένοι σωλήνες επιδιορθώθηκαν και ο κίνδυνος της λειψυδρίας αποσοβήθηκε.
Την ίδια ώρα, εναλλακτικές αγροτικές κομμούνες από το Νέο Μεξικό και το Όρεγκον έστησαν υπαίθριες καντίνες που προσέφεραν δωρεάν τροφή, παρακαλώντας τους σιτιζόμενους να επιστρέφουν το φαγητό που τους περισσεύει, όπως και έγινε.
Για τους 500.000 ανθρώπους που είχαν αυτή τη μοναδική εμπειρία και για τα εκατοντάδες εκατομμύρια των νέων σε όλο τον κόσμο που αγκάλιασαν τη μυθολογία της, το «Woodstock» ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μία μουσική πανδαισία.
Ήταν η δική τους «Πολιτεία του Ήλιου», η δική τους «Ουτοπία», μία πόλη όπου κυριάρχησε όχι το χρήμα αλλά η κοινοκτημοσύνη, όχι ο ανταγωνισμός αλλά η αλληλεγγύη, όχι η βία αλλά η ειρήνη, όχι ο κομφορμισμός αλλά η ελευθερία, η φευγαλέα «Ιθάκη» μιας ανήσυχης γενιάς.
Ένα όνειρο πολύ όμορφο για να γίνει αληθινό, αλλά και πολύ συναρπαστικό για να ξεχαστεί εύκολα.
Ο απεσταλμένος του «Time» έγραψε για το «Woodstock»: «Η εμπειρία που έζησα αυτό το τριήμερο περιείχε τόσες εκπλήξεις και τόσες τρέλες, που σήμερα η ανάμνησή της μοιάζει να έρχεται όχι από το παρελθόν, αλλά από το μέλλον.»
O Joe Cocker περιέγραψε: «Δύο χρόνια πριν από το “Woodstock”, το μεγαλύτερο κοινό για το οποίο είχα παίξει, ήταν 300 άτομα σε ένα μπαρ. Ήταν πολύ δύσκολο να τραβήξεις την προσοχή ενός τόσο μεγάλου κοινού. Ακόμη και όταν έπαιξα το “With a Little Help From My Friends”, που είχε επιτυχία, ήρθε εκείνο το τεράστιο μαύρο σύννεφο και πλημμύρισε τα πάντα για ώρες.»
Ο Pete Townshend των The Who σχολίασε για το «Woodstock»: «Όλοι αυτοί οι χίπις χόρευαν πιστεύοντας ότι, ο κόσμος πρόκειται να αλλάξει, κάποια ημέρα.»
«Ως κυνικός Άγγλος που ήμουν, περιφερόμουν ανάμεσά τους, θέλοντας να φτύσω τους περισσότερους από αυτούς, κάνοντάς τους να συνειδητοποιήσουν ότι, τίποτε δεν άλλαξε και τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει», πρόσθεσε. «Αυτό που πίστευαν ότι, ήταν μια εναλλακτική κοινωνία στην ουσία ήταν ένα χωράφι με τρία μέτρα λάσπη, στολισμένο με LSD.»
Η Janis Joplin είπε ότι «υπήρχαν τελικά πάρα πολλοί από εμάς. Ως τότε πιστεύαμε ότι, ήμαστε μια μικρή ομάδα παράξενων».
Το 1979, το 1989, το 1994, το 1999 και φέτος, το 2019, έγιναν απόπειρες αναβίωσης του θρυλικού φεστιβάλ, σε Ευρώπη και Αμερική. Ωστόσο, οι προσπάθειες γνώρισαν παταγώδη αποτυχία, καθώς δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα ή κάποια συγκεκριμένη ιδέα, που να προβαλλόταν από αυτά και τους νεο-χίπις, αν και από μουσικής πλευράς, είχαν μαζευτεί τα μεγαλύτερα ονόματα.
Μέρος 1ο: Η αρχική ιδέα, οι ετοιμασίες και το κομφούζιο
Μέρος 2ο: Ένα τετραήμερο ειρήνης, αγάπης και μουσικής