50 χρόνια «Woodstock»: Η αρχική ιδέα, οι ετοιμασίες και το κομφούζιο (Μέρος 1ο)

Ο χαμένος παράδεισος μίας ολόκληρης γενιάς: Μισός αιώνας συμπληρώνεται από τη διοργάνωση του θρυλικού φεστιβάλ «Woodstock».

Το φεστιβάλ «Woodstock» (επισήμως: Woodstock Music & Art Fair) θεωρείται ευρέως ως μία σημαντική στιγμή στη μουσική ιστορία, καθώς και καθοριστικό σημείο για τη γενιά της αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960.

Προσέλκυσε ένα ακροατήριο άνω των 400.000 ατόμων και ενώ ήταν προγραμματισμένο να διαρκέσει για τρεις ημέρες σε μία γαλακτοπαραγωγική φάρμα στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, από τις 15 έως τις 17 Αυγούστου του 1969, τελικά κράτησε τέσσερις ημέρες, καθώς ολοκληρώθηκε στις 18 Αυγούστου.

Οι σημαντικότεροι συμμετέχοντες ήταν ο Carlos Santa, η Janis Joplinν, ο Jimi Hendrix, η Joan Baez, o Joe Cocker, οι Who, οι Jefferson Airplane, οι Grateful Dead, οι Band, οι Crosby, Still, Nash & Young, o Richie Havens, ο Paul Butterfield και o Country Joe McDonald.

Πολλά μουσικά συγκροτήματα δεν κατάφεραν ποτέ να φθάσουν στο χώρο του φεστιβάλ, παραμένοντας στο αεροδρόμιο, λόγω του τεράστιου αριθμού των θεατών. Με τη λήξη του, σχηματίστηκε το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα που είχε ποτέ συμβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Οι μεγάλοι μουσικοί που έλειψαν από το φεστιβάλ ήταν ο Bob Dylan, λόγω ασθενείας ενός εκ των παιδιών του), οι Rolling Stones που ασχολούνταν με την παραγωγή του άλμπουμ, «Let It Bleed», οι Doors και οι Beatles, οι οποίοι βρίσκονταν υπό διάλυση, ενώ η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν επέτρεψε στον John Lennon την είσοδο στη χώρα.

Το φεστιβάλ έλαβε χώρα στη γαλακτοκομική φάρμα του Max Yasgur στο Bethel, το οποίο βρίσκεται 69 χλμ. νοτιοδυτικά της κωμόπολης Woodstock της Νέας Υόρκης. Κατά τη διάρκεια του βροχερού σαββατοκύριακου, 32 καλλιτέχνες έπαιξαν στην ύπαιθρο μπροστά σε ένα ακροατήριο περισσότερων από 400.000 ανθρώπων.

Το «Rolling Stone» το ανέδειξε ως μία από τις 50 στιγμές που άλλαξαν την ιστορία του rock and roll. Το γεγονός καταγράφτηκε στο βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ «Woodstock», στο συνοδευτικό soundtrack και στο τραγούδι «Woodstock» της Joni Mitchell, το οποίο αναφέρεται στο γεγονότος και έγινε μεγάλη επιτυχία για τους Crosby, Stills, Nash & Young και τους Matthews Southern Comfort.

Η αρχική ιδέα

Η αρχική ιδέα ήταν καθαρά κερδοσκοπική.

Ο 24χρονος μουσικός παραγωγός Michael Lang, ο συνομήλικός του John P. Roberts και οι Artie Kornfield και Joel Rosenman, συνεταίροι της εταιρίας ««Woodstock» Ventures», αποφάσισαν να διοργανώσουν ένα υπαίθριο φεστιβάλ της ροκ στο μικρό χωριό Wallkill, με βασικό σλόγκαν: «Τρεις μέρες μουσική και ειρήνη».

Στα μέσα Ιουλίου του 1969, συνεργεία γενειοφόρων νεαρών, με περίεργα ρούχα, μπαντάνες και τατουάζ, άρχισαν να διαμορφώνουν το χώρο για τη συναυλία, όταν οι συντηρητικοί αγρότες του Wallkill τρομοκρατημένοι κατέθεσαν αγωγή για την απαγόρευση της συναυλίας στο όνομα της διασάλευσης της «δημόσιας τάξης».

Με βαριά καρδιά, οι οργανωτές αποφάσισαν να μετακινηθούν στο γειτονικό Woodstock, όπου κατάφεραν να νοικιάσουν την τεράστια φάρμα κάποιου γαλακτοπαραγωγού, ονόματι Max Yasgur.

Οι επιφυλάξεις τού εβραϊκής καταγωγής κτηματία κάμφθηκαν από το γενναίο χρηματικό δέλεαρ των οργανωτών.

Αργότερα, ο ίδιος δήλωσε: «Έκανα μια συμφωνία με τον Michael Lang. Αν κάτι πήγαινε στραβά, θα τον κούρευα με την ψιλή. Αλλά αν όλα τέλειωναν ήσυχα, θα άφηνα τα μαλλιά μου μακριά. Απ’ ό,τι φαίνεται, ο Michael κέρδισε το στοίχημα, αλλά είμαι τόσο φαλακρός που αμφιβάλλω αν μπορέσω ποτέ να του ξεπληρώσω την οφειλή μου!»

Οι ετοιμασίες

Η αναγκαστική μετακίνηση του φεστιβάλ επιβάρυνε τον προϋπολογισμό του με 350.000 δολάρια. Χρειάστηκαν υπεράνθρωπες προσπάθειες των κατασκευαστικών συνεργείων για να ολοκληρωθούν οι προετοιμασίες στην ώρα τους.

Καθώς έπεφτε ο ήλιος, το βράδυ της Πέμπτης 14 Αυγούστου 1969, παραμονής του φεστιβάλ, οι σκαλωσιές ήταν ακόμα ημιτελείς, η εξέδρα μόλις είχε αρχίσει να φτιάχνεται, τα μεγάφωνα δεν είχαν φτάσει ακόμα και τα συνεργεία ετοιμάζονταν για μία εξοντωτική ολονυχτία.

Στην περίμετρο του χώρου μπροστά από την εξέδρα στήθηκαν κέντρα πρώτων βοηθειών υπό την επίβλεψη των 18 γιατρών που είχαν μισθώσει οι οργανωτές, ενώ σε άλλα σημεία φτιάχτηκαν πρόχειρες καντίνες.

Για την εξυπηρέτηση των θεατών, στήθηκαν εξακόσιες φορητές τουαλέτες (καταστράφηκαν από τις πρώτες ώρες του φεστιβάλ), πολλές δεξαμενές νερού (εξαιτίας των οποίων δημιουργήθηκαν μικρά έλη στο χώρο του φεστιβάλ, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν σαν λασπόλουτρα από τους χίπις), ενώ τα αποθέματα φαγητού εξαντλήθηκαν, επίσης, από τις πρώτες ώρες.

Κυκλοφοριακό κομφούζιο

Καθώς η νύχτα απλωνόταν στο φωταγωγημένο «Woodstock», ένα εκπληκτικό θέαμα άρχισε να παρουσιάζεται στην εθνική οδό 17Β, που οδηγεί προς το μέρος.

Οι πρώτοι επισκέπτες, που ήρθαν να πιάσουν από νωρίς θέσεις, έστησαν τη σκηνή ή το sleeping bag τους μπροστά στην εξέδρα, έγιναν πολλοί, ύστερα πιο πολλοί, ακόμα πιο πολλοί, για να εξελιχθούν σε ένα εκπληκτικό, πολύχρωμο καραβάνι που κατέκλυσε την εθνική οδό και προκάλεσε ένα ανεκδιήγητο μποτιλιάρισμα.

Ένα καμπριολέ Citroën 2CV με μωρό στο καροτσάκι τού πίσω καθίσματος, ένα χίπις «σκαραβαίος» με λουλούδια στους προφυλακτήρες, ένα παμπάλαιο φορτηγό με ψυχεδελικά σχέδια στο σασί και με την επιγραφή «Διεύθυνση Ναρκωτικών Νέας Υόρκης» στο παρμπρίζ, θεότρελες μοτοσικλέτες, αυτοκινητάκια των τεσσάρων ή των πέντε ατόμων να κουβαλάνε δέκα ή και δεκαπέντε άτομα, σκαρφαλωμένα στους προφυλακτήρες ή και στον «ουρανό» τους.

Αμέτρητοι χίπις με μακριά μαλλιά, κελεμπίες, δερμάτινα γιλέκα και χάντρες, ξυπόλητες κοπέλες με μακριά ινδικά φορέματα, κάθε λογής χαϊμαλιά και το σήμα της ειρήνης στο στήθος. Άτομα με προβιές και περίεργα κοπέλα, αμερικανικές σημαίες ανάκατες με σημαίες των Βιετκόνγκ, πλανόδιοι πωλητές hot dog, μπίρας, προφυλακτικών και LSD.

Στην τελευταία διασταύρωση πριν από το χώρο του φεστιβάλ, το ανεπανάληπτο αυτό καραβάνι άφηνε την εθνική οδό και κατευθυνόταν προς το «Woodstock» μέσω ενός αγροτικού δρόμου, που είχε μετονομαστεί από τους οργανωτές σε «Λεωφόρο Ευτυχίας».

Ήδη, τη νύχτα της παραμονής, οι κατασκηνωτές είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το πρώτο, εκτός προγράμματος «υπερθέαμα», καθώς πελώριοι γερανοί, ύψους 35 μέτρων, μετέφεραν εργάτες, ηχεία και προβολείς που κρέμονταν από το γερανό και αιωρούνταν στο κενό πάνω από την κεντρική εξέδρα.

Το πρωί της Παρασκευής 15 Αυγούστου 1969, οι κατασκηνωτές ξύπνησαν σε ένα αναπάντεχα αλλιώτικο τοπίο.

Όχι μόνο γιατί περιβάλλονταν από κάθε λογής εντυπωσιακές κατασκευές – γεωδαιτικούς θόλους από πλαστικό, πολύχρωμες τέντες, κεκλιμένους πύργους, ξύλινες καλύβες καλυμμένες με ξερά φύλλα, ινδιάνικες σκηνές διακοσμημένες με κουρέλια, αιώρες και «σπίτια» πάνω στα δέντρα- αλλά κυρίως γιατί διαπίστωσαν ότι το χτεσινό «ποτάμι» της εθνικής οδού σχημάτιζε πλέον μία εκπληκτική λαοθάλασσα.

Αρχικά, οι οργανωτές έβαλαν εισιτήριο και τοποθέτησαν φράκτες περιμετρικά του χώρου, όμως, όταν έμαθαν για τον αριθμό των θεατών, έκοψαν τους φράκτες και σταμάτησαν να εκδίδουν εισιτήρια, ώστε να μη δημιουργηθούν συμπλοκές.

Αργά το απόγευμα, τα μεγάφωνα προκάλεσαν θύελλα ενθουσιασμού στο πλήθος αναγγέλλοντας: «Είμαστε κιόλας 250.000 άνθρωποι, τι λέω, 500.000 άνθρωποι!»

Από ασήμαντο χωριουδάκι, το Woodstock έγινε, έστω για τρεις μέρες μόνο, η τρίτη σε πληθυσμό πόλη στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα παρέμειναν μποτιλιαρισμένα στο δρόμο, καθώς ήταν αδύνατο να προσεγγίσουν τον χώρο του φεστιβάλ.

Η συνέχεια του αφιερώματος ακολουθεί στο δεύτερο μέρος.