50 χρόνια «Woodstock»: Ένα τετραήμερο ειρήνης, αγάπης και μουσικής (Μέρος 2ο)

50 χρόνια συμπληρώνονται από τη διοργάνωση του θρυλικού φεστιβάλ «Woodstock», τη φευγαλέα «Ιθάκη» μιας ανήσυχης γενιάς.

Το φεστιβάλ «Woodstock» θεωρείται ευρέως ως μία σημαντική στιγμή στη μουσική ιστορία, καθώς και καθοριστικό σημείο για τη γενιά της αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960.

Προσέλκυσε ένα ακροατήριο άνω των 400.000 ατόμων και ενώ ήταν προγραμματισμένο να διαρκέσει για τρεις ημέρες σε μία γαλακτοπαραγωγική φάρμα στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, από τις 15 έως τις 17 Αυγούστου του 1969, τελικά κράτησε τέσσερις ημέρες, καθώς ολοκληρώθηκε στις 18 Αυγούστου.

Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος του αφιερώματος στο«Woodstock»: Η αρχική ιδέα, οι ετοιμασίες και το κομφούζιο 

Το απομεσήμερο της Παρασκευής 15 Αυγούστου, η Janis Joplin, αγουροξυπνημένη ακόμα, προσπαθούσε να τονωθεί με έναν πικρό καφέ καθώς το νοικιασμένο ελικόπτερο στο οποίο επέβαινε πετούσε πάνω από τα καταπράσινα λιβάδια της περιοχής Bethel.

Η Αμερικανίδα τραγουδίστρια είχε άσχημα προαισθήματα, καθώς κοίταξε τον ολοένα και πιο βαρύ ουρανό της βορειοανατολικής πολιτείας. Ξαφνικά, ο πιλότος έγειρε προς το μέρος της λέγοντας: «Να ‘μαστε! Κοίταξε εκείνο το λόφο εκεί κάτω, το μοναδικό που δεν είναι πράσινος. Όλοι αυτοί είναι άνθρωποι και σε περιμένουν.»

Η Joplin έτριψε τα μάτια της για να βεβαιωθεί ότι δεν ονειρευόταν: Κάτω από τα πόδια της, μία τεράστια έκταση 2.400 στρεμμάτων καλύφθηκε από ένα πυκνό, πολύχρωμο «δάσος» 500.000 ανθρώπων.

Μόλις τότε άρχισε να υποψιάζεται ότι αυτό που την περίμενε δεν ήταν μία ακόμα συναυλία σαν τις άλλες, αλλά το ραντεβού μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς του baby boom και της αμφισβήτησης, της ροκ και της μαριχουάνας, του πολιτικού ριζοσπαστισμού και της σεξουαλικής επανάστασης.

Ο ήλιος έδυσε πίσω από δυσοίωνα σύννεφα, αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία.

Η συναυλία άρχισε μέσα σε ένα πανδαιμόνιο χειροκροτημάτων και ξεφωνητών, όταν το τεράστιο δίκτυο από μικρόφωνα, κονσόλες, ενισχυτές, αναμεταδότες και ηχεία πήρε μπρος και γέμισε το «Woodstock» με τη βαθιά, μελωδική φωνή του Richie Havens, που τραγούδησε μεταξύ άλλων το περίφημο «Freedom», τραγούδι – σύμβολο της γενιάς της αμφισβήτησης.

Ο κιθαρίστας Jeffrey Shurtleff χαιρέτισε το πλήθος λέγοντας: «Αυτό που ζούμε σήμερα, είναι μία νέα αμερικανική επανάσταση. Η διαφορά της με τις άλλες επαναστάσεις είναι ότι τούτη εδώ δεν έχει εχθρούς!»

Και σε μία ειρωνική χειρονομία «καλής θέλησης», αφιέρωσε το επόμενο τραγούδι στο θερμό υποστηρικτή του πολέμου του Βιετνάμ, στον Ronald Reagan, υπερσυντηρητικός κυβερνήτης τότε της Καλιφόρνιας και μετέπειτα Πρόεδρος των ΗΠΑ.

Το τραγούδι που συγκλόνισε ήταν μία αντιπολεμική μπαλάντα της Joan Baez, η οποία προκάλεσε ένα κύμα συγκίνησης και αλληλεγγύης όταν αναφέρθηκε στον άντρα της και στους άλλους ακτιβιστές του αντιπολεμικού κινήματος που είχαν κλειστεί από την κυβέρνηση του Ρίτσαρντ Νίξον στις αμερικανικές φυλακές.

Στη συνέχεια, παρέλασαν ο Jimi Hendrix, η Janis Joplin, ο Joe Cocker, ο Carlos Santana και άλλα ιερά τέρατα της ροκ, της ποπ και της country μουσικής.

Η βροχή που τόσο φοβούνταν οι οργανωτές πραγματικά ξέσπασε και συνεχίστηκε σχεδόν αδιάκοπα όλη τη νύχτα της Παρασκευής 15 Αυγούστου.

Το πρωί του Σαββάτου 16 Αυγούστου, η φάρμα του Yasgur είχε πια μετατραπεί σε τεράστιο βούρκο.

Το χάος ήταν απερίγραπτο: Φαγητό και ποτά δεν υπήρχαν, καθώς τα φορτηγά της τροφοδοσίας κολλήσανε στη λάσπη και το μποτιλιάρισμα στην «Λεωφόρο Ευτυχίας» παρέλυσε τα πάντα.

Εμφανίστηκε έλλειψη πόσιμου νερού και φαρμάκων και το αναπόφευκτο «ράδιο αρβύλα» έκανε λόγο για τρομερή επιδημία δυσεντερίας ή και πιο σοβαρών μολυσματικών ασθενειών.

Οι διοργανωτές φοβήθηκαν ότι τα τεντωμένα νεύρα των επισκεπτών θα έφερναν, κάποια στιγμή, ανεξέλεγκτες εκρήξεις βίας που θα μπορούσαν να μετατρέψουν τη γιορτή σε τραγωδία.

«Make love, not war»

Σε οποιαδήποτε πόλη 500.000 κατοίκων με το ένα δέκατο των προβλημάτων του «Woodstock», κάποια επεισόδια βίας λόγω εκνευρισμού θα ήταν αναπόφευκτα.

Στο «Woodstock», όμως, δεν σημειώθηκε ούτε ένα περιστατικό. Κάποια στιγμή που δύο άντρες λογομάχησαν έντονα κοντά στην κεντρική εξέδρα, άλλα άτομα τους περικύκλωσαν και άρχισαν να τραγουδάνε ρυθμικά «Ειρήνη! Ειρήνη!», μέχρι που οι δύο καβγατζήδες έδωσαν τα χέρια εισπράττοντας τα χειροκροτήματα χιλιάδων παρευρισκόμενων.

Το βράδυ του Σαββάτου 16 Αυγούστου 1969, με την κατάσταση υπό έλεγχο χάρη στα έκτακτα μέτρα των οργανωτών και τη μεταφορά εφοδίων μέσω ελικοπτέρων, η γιορτή συνεχίστηκε και το κέφι επέστρεψε δριμύτερο.

Τα διαλείμματα του προγράμματος ακυρώθηκαν και η μουσική συνεχίστηκε όλη τη νύχτα.

Το πρώτο φως της ημέρας, στις 5.40 π.μ. της Κυριακής 17 Αυγούστου, βρήκε το ακροατήριο να ακούει τους ηλεκτρικούς ήχους των Who, που μόλις είχαν ξεκινήσει μία εκπληκτική δίωρη παράσταση. Ακολούθησαν άλλες δύο ώρες μουσικής από τους Jefferson Airplane, που έμειναν στη σκηνή ως τις 9.30 το πρωί.

Το απόγευμα της Κυριακής έβρεχε καταρρακτωδώς για δεύτερη φορά, ενώ ο σφοδρός άνεμος έκανε τα πράγματα χειρότερα.

Πολλοί αναζήτησαν καταφύγια σε πρόχειρα υπόστεγα από νοβοπάν, κάποιοι έσφιξαν τις γροθιές τους προς τον ουρανό, αλλά οι περισσότεροι απλώς συμφιλιώθηκαν με τη λάσπη και οι πιο τολμηροί πήγανε στη γειτονική λιμνούλα των Φιλιππίνων, όπου έκαναν μπάνιο γυμνοί.

Σε λίγο, η πλαγιά γέμισε από αγόρια και κορίτσια που κάθονταν γυμνά στο γρασίδι και απολάμβαναν φυσικότατα τη βροχή. Ένας άντρας και μια γυναίκα, ο ένας πάνω στον άλλο, ολόγυμνοι, σχημάτισαν το σήμα της ειρήνης, παραπέμποντας παραστατικότατα στο «Make love, not war».

Θάνατοι, αποβολές και τραυματισμοί

Μέσα στις τρεις αυτές ημέρες, δύο άτομα έχασαν τη ζωή τους: Το ένα καθώς κοιμόταν κάτω από τους τροχούς ενός τρακτέρ όταν ο οδηγός του έβαλε μπροστά και το άλλο από υπερβολική δόση ηρωίνης. Επίσης, τουλάχιστον δύο μωρά γεννήθηκαν πρόωρα, ενώ τέσσερις μέλλουσες μητέρες απέβαλαν.

Την ασφάλεια, τη σίτιση και την ιατρική περίθαλψη είχε αναλάβει η εταιρεία Hog Farm. Συνολικά, ιατρική βοήθεια χρειάστηκαν πάνω από 5.000 άνθρωποι, κατά κύριο λόγο πρώτες βοήθειες για μικροτραυματισμούς από ατυχήματα ή μικροκρίσεις από ναρκωτικά.

Σημειώθηκαν όμως και πάνω από 150 σοβαρά περιστατικά, τραυματισμοί από πτώσεις, κρίσεις διαβητικών και επιληπτικών κ.ά., τα οποία αντιμετωπίστηκαν χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες του ιατρικού προσωπικού.

Ο επικεφαλής των γιατρών, William Abruzzi, είπε: «Σε μια πόλη αυτών των διαστάσεων, με τόσο σκληρές συνθήκες διαβίωσης, θα περίμενα 15-20 θανάτους τουλάχιστον. Περισσότερο από τις ιατρικές μας προετοιμασίες, αυτό που πιστεύω ότι μας έσωσε ήταν η καλή μας τύχη.»

Το βράδυ της Κυριακής 17 Αυγούστου άρχισε η μεγάλη έξοδος, πάντα υπό τους ήχους της ροκ, που συνεχίστηκε ως τις 10:30, το πρωί της Δευτέρας.

Οι εναλλακτικές κομμούνες κάλεσαν εθελοντές για το άχαρο έργο της καθαριότητας. Καθώς το πολύχρωμο καραβάνι έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής, στο «διοικητήριο» του φεστιβάλ, οι διοργανωτές μετρούσαν κέρδη και ζημιές και έβγαλαν ένα τεράστιο «μείον» της τάξης των δύο εκατομμυρίων δολαρίων.

Αποζημιώθηκαν και με το παραπάνω, όμως, τα επόμενα χρόνια από τις εισπράξεις του μουσικού άλμπουμ και της κινηματογραφικής ταινίας της ιστορικής αυτής συναυλίας.

Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος του αφιερώματος στο«Woodstock»: Η αρχική ιδέα, οι ετοιμασίες και το κομφούζιο

Η συνέχεια του αφιερώματος ακολουθεί στο τρίτο μέρος.