Όταν έφτασε το θέμα στο ούζο και στο τσίπουρο, η σκέψη μου πήγε, αναπόφευκτα , στον Ανέστη Μπαμπατζιμόπουλο. Θυμήθηκα κάτι που μου είπε ο πρόσφατα εκλιπών πρωτοπόρος αποστασταγματοποιός, σε μια συνέντευξη που μου είχε δώσει τον Ιούλιο του 2012: «Ο τρόπος που καταναλώνεται το ούζο το διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα ποτά της γευστικής μας παράδοσης.

Σπάνια θα δεις να το πίνουν σκέτο. Συνδέθηκε εξαρχής με το συνοδευτικό του, τον λιγοστό μεζέ, που από την ποσότητά του και μόνο υπονοεί τη μοιρασιά και τη συντροφικότητα. Κανείς δεν γεύεται τον μεζέ για να χορτάσει. Όλοι τσιμπάνε και πίνουν, με στόχο να ανταλλάξουν δυο κουβέντες και, σιγά-σιγά, με το ποτό καταφέρνουν να “δέσουν” μεταξύ τους, λησμονώντας ακόμα και τον χρόνο που κυλάει συμβατικά για όσους δεν πίνουν». Σε αυτήν τη λογική ήταν στημένα άλλωστε και τα μεζεδοπωλεία των προηγουμένων δεκαετιών.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Ethnos.gr