Η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και οι χαμένες ευκαιρίες για την Ελλάδα!

ΕΝΑ από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα των ημερών αυτήν την περίοδο είναι η Αναθεώρηση του Συντάγματος. Οι  σχέσεις Εκκλησίας – Κράτους, η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, η συνταγματική κατοχύρωση του νόμου περί ευθύνης υπουργών αλλά και το πολυπόθητο άρθρο 16 που απαγορεύει την λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μας είναι στο επίκεντρο της συζήτησης.

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ

Φοιτητή του ΤΕΙ Πελοποννήσου

Προσωπικά, θα σταθώ στο άρθρο 16  που αφορά κυρίως της γενιά μου.  Όντας φοιτητής στη πόλη της Καλαμάτας αλλά και μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια εισαγωγής μου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είμαι σε θέση να έχω άποψη για την λειτουργία τόσο των Πανεπιστημίων στην χώρα μας όσο και για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις.

Και θα αρχίσω απ’ το τελευταίο. Αρχικά οι πανελλήνιες εξετάσεις θεσμοθετήθηκαν το 1960 όπου συνεχίζουν μέχρι και σήμερα. Ίσως από τα παλαιότερα και πιο αναχρονιστικά νομοθετήματα του κράτους που στη βάση του δεν έχει γίνει καμία αλλαγή.

Κατά καιρούς κάποιες  κυβερνήσεις έχουν προσπαθήσει επιφανειακά να αλλάξουν κάποια πράγματα όπως για παράδειγμα την κατάργηση της βάσης του 10 ή την μετονομασία των κατευθύνσεων για παράδειγμα δέσμες, θεωρητικών σπουδών και τώρα ανθρωπιστικών επιστημών κ.ο.κ. Αλλά και αλλαγές στα μαθήματα των κατευθύνσεων άλλοτε προσθέτοντας και άλλοτε αφαιρώντας μαθήματα απ’ αυτές. Ουσιαστικά όμως δεν άλλαξε απολύτως τίποτα με εκείνη την επώδυνη διαδικασία όπου οι μαθητές θα ξυπνήσουν κάποιες μέρες της άνοιξης – καλοκαιριού (ανάλογα πότε θα αποφασίσει το υπουργείο) θα δώσουν 4 με 5 μαθήματα (συνήθως) και από εκείνη την διαδικασία θα εξαρτηθεί κατά πόσο είναι ικανός ή όχι για να φοιτήσει κάποιος σε ένα Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα. Και ενώ στη χώρα μας έχουν σχεδόν τα πάντα ”ευρωπαϊστεί” εμείς ακόμα στο ζήτημα  αυτό έχουμε μείνει πίσω.

Χώρες όπως το Βέλγιο, η Γαλλία, η Μάλτα, η Ιταλία, η Αυστρία, η Ιρλανδία ακολουθούν ένα μοντέλο κοντινό στην «ελεύθερη πρόσβαση» στο πανεπιστήμιο, δηλαδή εισαγωγή με το απολυτήριο λυκείου αλλά θέτοντας και κάποια κριτήρια όπως για παράδειγμα  τη συνέντευξη του υποψήφιου φοιτητή ή ακόμα σε περίπτωση αποτυχίας από το α’ εξάμηνο σπουδών ο φοιτητής αποχωρεί.

Ενώ σε χώρες όπως η Βουλγαρία, η Τσεχία, η Σλοβενία, η Σλοβακία και Ισλανδία τα Πανεπιστήμια  διοργανώνουν τις δικές τους εξετάσεις. Κάτι σαν εισαγωγικές. Όλα αυτά βέβαια έχουν άμεση σχέση με την αναθεώρηση του Άρθρου 16.  Μη μπορώντας λοιπόν κάποιοι φοιτητές να μπουν στο Πανεπιστήμιο της επιλογής τους, γιατί βλέπετε, δεν είναι σκοπός μόνο να περάσεις σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ αλλά και η επιλογή των σπουδών να είναι και η επιθυμητή. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ενώ καταφέρνουν να περάσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο δεν είναι στις πρώτες τους επιλογές είτε γιατί οι βάσεις ήταν υψηλές είτε γιατί από ατυχία δεν κατάφεραν να μπουν για λίγα μόνο μόρια. Κάποιοι από αυτούς είτε ξανά δίνουν πανελλήνιες αν έχουν τις ψυχικές δυνάμεις, είτε πάνε στο πανεπιστήμιο που κατάφεραν να μπουν κι ας μην ήταν η πρώτη τους επιλογή, κάποιοι απλά τα παρατούν ενώ κάποιοι άλλοι επιλέγουν το εξωτερικό ως μόνο λύση. Χώρες όπως η Κύπρος, η Βουλγαρία αλλά και η Ρουμανία και λίγο λιγότερο η Αγγλία και η Ιταλία έχουν ανθίσει οικονομικά από Έλληνες φοιτητές που δεν κατάφεραν να σπουδάσουν στην χώρα τους.

Σύμφωνα με στοιχεία* του 2017, οι Έλληνες που σπούδασαν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού άγγιξαν τους 37.484 αριθμός συγκριτικά υψηλός σε σχέση με την Ισπανία (35.348), η οποία διαθέτει υπερτετραπλάσιο πληθυσμό από την Ελλάδα. Ενώ αξίζει να αναφέρουμε ότι και η Ισπανία έχει παρόμοιο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Δηλαδή, 38 χιλιάδες περίπου φοιτητές επιλέγουν άλλες χώρες για να σπουδάσουν με το μεγαλύτερο ποσοστό εξ αυτών να οφείλετε εξαιτίας της αποτυχίας τους στις πανελλήνιες.

Και ενώ  οι χρονικές συγκυρίες μας επιτρέπουν  την αλλαγή αυτή, δηλαδή να τροποποιήσουμε το άρθρο 16 και να μπορέσουν και εδώ να δημιουργηθούν Ιδιωτικά Πανεπιστήμια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλες συγγενείς πολιτικές δυνάμεις το αποτρέπουν ! Και για να είμαι ξεκάθαρος: Δεν μιλάω για την ιδιωτικοποίηση των ήδη υπάρχοντων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων αλλά για τη δημιουργία νέων τα οποία με έλεγχο του Κράτους θα μπορούν να επαναπατρίσουν ένα μεγάλο μέρος των φοιτητών που είναι στο εξωτερικό, να αποτρέψουν την φυγή εκατοντάδων νέων που θα ψάξουν να βρουν τη λύση σε κάποια άλλη χώρα, αλλά και να προσελκύσουν νέες επενδύσεις στη χώρα μας.

Για σκεφτείτε, τι έσοδα χάνει ετησίως η Ελλάδα απ’ όλους τους φοιτητές που σπουδάζουν στο εξωτερικό; Σκεφτείτε επίσης, πόσες νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν από την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων;

Αν μάλιστα μπορέσει και το κράτος από τα έσοδα αυτών των  πανεπιστημίων ένα μεγάλο μέρος να τα διαθέτει στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση, πόσα προβλήματα θα είχαν λυθεί ;

Λένε κάποιοι, ελπίζω καλοπροαίρετα:

– Ότι η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων θα σημαίνει και ταυτόχρονα την υποβάθμιση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Μα κάτι παρόμοιο δεν γίνεται και με τα Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης ; Υπάρχουν και δημόσια αλλά και ιδιωτικά. Η ίδρυση δηλαδή των Ιδιωτικών ΙΕΚ υποβάθμισε τα δημόσια ;

Ας μην γελιόμαστε ! Αν έχει κάτι υποβαθμίσει τόσο την τριτοβάθμια όσο και τις άλλες βαθμίδες εκπαίδευσης αυτό είναι η ελλιπής χρηματοδότηση του Υπουργείου Παιδείας.

Η αναθεώρηση του Συντάγματος και του άρθρου 16 είναι μια ευκαιρία για την παρούσα Βουλή, με πνεύμα συναίνεσης θα πρέπει να διαμορφώσει ένα άρθρο που να εξασφαλίζει την ισότητα των ευκαιριών, όπου ο κάθε ένας θα έχει την δυνατότητα να μορφώνεται χωρίς να παρακωλύεται από τα λάθη του παρελθόντος.

**Τα στοιχεία είναι από την ετήσια έκθεση της Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ)