Είναι 12 το μεσημέρι όταν συναντιόμαστε στην είσοδο με τον Βαγγέλη Λιάκο και τον Περικλή Κοσκινά κι ο κόσμος ήδη συσσωρεύεται στον πάγκο μπροστά από την ανοικτή κουζίνα, ενώ λεπτές φέτες χοιρινού, βοδινού, κοτόπουλου και προβατίνας πέφτουν στη φωτιά. Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που άνοιξαν το Hoocut στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης μαζί με τον Σπύρο Λιάκο (αδερφό του Βαγγέλη), τον Νίκο Καραθάνο και τον Μάνο Ζουρνατζή. Το πρώτο που ζητάω να μάθω είναι πώς το περίφημο μαγειρικό/εστιατορικό κουιντέτο της Cookoovaya αποφάσισε ασχοληθεί με το σουβλάκι. Μαθαίνω ότι η ιδέα προϋπήρχε. Έπεσε στο τραπέζι κάποια στιγμή που βρέθηκαν όλοι μαζί σε μια καφετέρια, πριν καν γίνουν επίσημα ομάδα.

«Μπορεί να ακούγεται απλοϊκό, αλλά η αρχική ανάγκη ήταν να φάμε εμείς ένα καλό σουβλάκι», μου λέει ο Περικλής Κοσκινάς. «Κουβέντα στην κουβέντα προέκυψε», συμπληρώνει ο Βαγγέλης Λιάκος. Ενθουσιάστηκαν με εκείνη την πρώτη «σπίθα», διαφώνησαν στη συνέχεια, το σχέδιο δεν προχώρησε, χώρισαν οι δρόμοι τους για ένα διάστημα. Τους ξανάσμιξε η μαγείρισσα-συγγραφέας Εύη Βουτσινά. «Ίσως να μην ήμασταν ακόμη αρκετά ώριμοι να κάνουμε σουβλάκι. Ίσως ήταν θέμα εσωτερικής διαμάχης – ένας μάγειρας δεν θέλει να τον πουν σουβλατζή. Ίσως έφταιγε το ότι ο καθένας είχε μια καριέρα», μου εξηγεί ο Περικλής, όταν τον ρωτάω σχετικά.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Ethnos.gr