Eχουμε σχεδόν μια έμφυτη αγάπη για τα φαγητά που μαγειρεύονται εξ ολοκλήρου σε ένα σκεύος (οne pot). Μας δημιουργούν μια αίσθηση ασφάλειας. Ίσως γιατί ανακαλούν αρχέγονες μνήμες, από τότε που το τσουκάλι έμπαινε στη φωτιά, ίσως γιατί αποτελούν έναν ξεκούραστο τρόπο για τη μαγειρική στο σπίτι. Παραδοσιακά, στην Ελλάδα, το κυριακάτικο φαγητό υπάκουε σ’ αυτήν τη λογική. Το πήγαιναν στον φούρνο της γειτονιάς – συνήθως ξυλόφουρνο –αφήνοντας περισσότερο χρόνο για τη γυναίκα «να πάει στην εκκλησία», όπως μου είπαν κάποτε στη Σίφνο.

Αυτή η μέθοδος μαγειρέματος απαντάται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να σχηματίζουν μικρές κοινότητες και να μαγειρεύουν την τροφή τους. Στο πέρασμα του χρόνου, σε διαφορετικούς τόπους δημιουργήθηκαν πολλά σκεύη, που διέφεραν ως προς το υλικό και τη μορφή τους, πήλινα, μαντεμένια, χάλκινα, φαρδιά και ρηχά ή πιο στενά και βαθιά.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Ethnos.gr