Ο Ντέμης Νικολαΐδης ξεχώριζε πάντοτε από τους Έλληνες συναδέλφους του –όχι απαραιτήτως αποκλειστικά για το ποδοσφαιρικό του ταλέντο. Είχε κοφτή ντρίμπλα, αλλά επίσης και εμπεριστατωμένη άποψη. Ήταν δεινός εκτελεστής, αλλά ταυτόχρονα, είχε και άλλες ασχολίες πέρα από εκείνες που έχουν οι περισσότεροι των ποδοσφαιριστών. Ίσως αυτή του η προδιάθεση να γιγαντώθηκε παίζοντας στα ισπανικά γήπεδα, εκεί όπου δόμησε μια προσωπικότητα με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, πέρα από τις βαρετές νόρμες που μας έχουν συνηθίσει οι περισσότεροι.

Αν κανείς θεωρεί τυχαίο το γεγονός πως σταρ επιπέδου Gary Lineker ή  Jamie Carragher κάνουν σταδιοδρομία ως σχολιαστές αγώνων –τους παρακολουθούν εκατομμύρια φίλαθλοι παγκοσμίως, πλανώνται πλάνην οικτράν. Δομημένος με παρόμοια υλικά είναι και ο Ντέμης, για αυτό και οι απαιτήσεις των φιλάθλων – τηλεθεατών όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία του με το Open εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Ποσώς ενδιέφερε αν ο ίδιος δεν είχε κάνει ξανά τηλεόραση. Οι φίλαθλοι ήθελαν να δουν μια εκπομπή που να διακατέχεται από την αισθητική του, τη δική του οπτική των πραγμάτων… Κι όταν ανακοινώθηκε η παρέα του, ο Κώστας Κατσουράνης και ο Άγγελος Μπασινάς, προσωπικά ένιωσα σαν να έχω μπει σε ένα δωμάτιο και να κρυφακούω τις συζητήσεις τους. Ναι, δεν με τιμά, αλλά είναι guilty pleasure.

Η προσθήκη δε, του Αλέξη Σπυρόπουλου, κορυφαίου Έλληνα δημοσιογράφου και αθλητικού σχολιαστή, με άριστη γνώση και χειρισμό της ελληνικής γλώσσας –που κακοποιείται γενικώς από την ελληνική τηλεόραση, έδωσε στην παρέα μια τηλεοπτική οντότητα αντάξια εκείνων των κορυφαίων sports media outlets παγκοσμίως. Τρεις πρωταθλητές Ευρώπης, ένας κορυφαίος σχολιαστής και ένας διεθνής διαιτητής (Τάσος Κάκος)… Ονειρεμένη παρέα για να βγείτε για βότκες, να πίνεις και να ακούς, αν μη τι άλλο…

Το βράδυ της Κυριακής τα είχα προγραμματίσει όλα στην εντέλεια για να είμαι στις 22:55 σπίτι. Είχα πολύ καιρό να περιμένω στον καναπέ την πρεμιέρα μιας εκπομπής. Μετά την –δικαιολογημένη- αμηχανία των πρώτων λεπτών, οι σκέψεις του Ντέμη ξετυλίγονταν υπέροχα όσο ο τηλεοπτικός χρόνος κυλούσε. Οι πρωταγωνιστές έκαναν δηλώσεις μπροστά από το μικρόφωνο του Open, τα σχόλια του ίδιου και της παρέας του έδιναν μια άλλη διάσταση σε όσα θεωρούνταν προφανή. Δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι για να υπερασπιστούν ιδιοκτήτες/γραφεία τύπου ομάδων και οπαδικές σκοπιμότητες, δεν ακούστηκαν attention whore σχόλια για να «σκανδαλίσουν» τα sites και να κερδίσουν κάποιοι παραπάνω από τα 15 λεπτά δημοσιότητας που δικαιούνται σύμφωνα με τον Andy.

Φυσικά υπήρχαν και λάθη, αφού η εκπομπή δεν πήγαινε με μανιέρα. Υπήρχαν αμήχανες σιωπές, υπήρχε για πολλή ώρα ένα γενικό πλάνο και ακούγαμε μια φωνή χωρίς να βλέπουμε το πρόσωπο που σχολιάζει, ενώ κάποιες φορές τα γκολ και η δράση έλειπαν από την οθόνη. Αλλά αυτές είναι παιδικές αρρώστιες που σίγουρα οι ιθύνοντες της εκπομπής έχουν εντοπίσει και δουλεύουν να τα επιλύσουν.

Η Αθλητική Κυριακή, η εκπομπή – θεσμός τριών δεκαετιών όπου οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να εκφράσουν τις απόψεις των γύρω-γύρω, έμοιαζε έτοιμη για το χρονοντούλαπο. Στην πρεμιέρα του το Total Football έπαιξε στα ίσα μια εκπομπή που έχει παραδοσιακό ραντεβού με τους τηλεθεατές. Αυτό που θα αποδειχτεί στην πορεία είναι πως η νέα εποχή στην αθλητική τηλεόραση ξεκίνησε το βράδυ της Κυριακής 25 Νοεμβρίου στις 23:00. Μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός, αλλά τα γραπτά μένουν και το ταμείο θα γίνει τον Μάιο. Δεν είναι μακριά…