Πύρρος Δήμας: Η σκληρή ατάκα της κόρης του πριν από το χρυσό στο Σίδνεϊ

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2000, ο Πύρρος Δήμας έγινε θρύλος για τον ελληνικό αθλητισμό, κατακτώντας το τρίτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιό του στο Σίδνεϊ.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 18 χρόνων από τότε, ο Ολυμπιονίκης γύρισε πίσω τον χρόνο και θυμήθηκε τις στιγμές πριν από τον θρίαμβο, μιλώντας στο ΑΠΕ.

Κάτι που δεν θα ξεχάσει ποτέ από εκείνη την περίοδο ήταν η ατάκα της κόρης του, Ελένης, την παραμονή της αναχώρησής του από την Αθήνα για τους Ολυμπιακούς αγώνες.

«Είχαμε πραγματοποιήσει τρεις μεγάλες προετοιμασίες (σ.σ. Λουτράκι, Κως, Κύπρος). Μετά από 105 ημέρες που είχαμε μείνει στην Κύπρο, ήρθα στην Αθήνα το Σάββατο το βράδυ και την άλλη ημέρα το πρωί πετούσαμε για Σίδνεϊ. Ημουν με την Αναστασία μπροστά από το πλυντήριο και ξεχωρίζαμε ποια ρούχα έπρεπε να πλυθούν άμεσα για να τα πάρω μαζί μου. Η Ελένη μου, ήταν τότε περίπου πέντε χρονών και ήταν πραγματικά πολύ χαρούμενη που γύρισα σπίτι και έτρεχε συνέχεια πάνω κάτω. Κάποια στιγμή μας ρωτάει “τι κάνετε εκεί”; Πραγματικά σάστισα δεν ήξερα πώς να της πω ότι θα έφευγα αύριο.

Η Αναστασία την πήρε αγκαλιά και της είπε: “Αγάπη μου ο μπαμπάς πάει να φέρει ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο και φεύγει αύριο για τους Αγώνες”. Η Ελένη γύρισε σε εμένα με ένα βλέμμα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ και μου λέει: “Δηλαδή εσύ νομίζεις ότι τώρα είμαστε οικογένεια;”. Δεν έχω αισθανθεί ποτέ στη ζωή μου τόσο μα τόσο άβολα μπροστά στα παιδιά μου. Εκεί κατάλαβα ότι το αθλητικό μου τέλος πλησιάζει. Η Αναστασία, μόλις έφυγε, με πήρε αγκαλιά και μου είπε “μην στεναχωριέσαι φέρε αυτό το χρυσό μετάλλιο για την Ελένη”».

Ο Πύρος Δήμας μιλά όμως και για μια κίνηση αντιπάλου του, στο Σίδνεϊ, που τον πείσμωσε.

«Αυτό που θυμάμαι έντονα και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω, ήταν μια ενέργεια του Γεωργιανού Ασανίτζε στο διάλειμμα μεταξύ αρασέ και ζετέ όταν είχα μείνει πέντε κιλά πίσω στο αποτέλεσμα. Στη προσπάθεια μου να συγκεντρωθώ όσο δυνατόν καλύτερα για τη κίνηση του ζετέ μα πάνω από όλα να ηρεμήσω μετά τα στραπάτσο που έπαθα στο αρασέ, βλέπω τον Ασανίτζε να ζητάει και να παίρνει προκλητικά τη σημαία της Γεωργίας από τον προπονητή του ώστε να είναι έτοιμος για τους πανηγυρισμούς της νίκης. Ήταν σίγουρος ότι με πέντε κιλά ήδη υπέρ του δεν χάνει με τίποτα. Τρελάθηκα, γύρισαν τα μάτια μου ανάποδα, πείσμωσα επειδή ένιωσα ότι δεν με υπολόγιζε παρ΄ όλο που ο αγώνας ήταν στα μισά. Υποσχέθηκα να κερδίσω ακόμα και αν χρειαστεί να κάνω παγκόσμιο ρεκόρ. Και κέρδισα», περιγράφει.