Σοκαρισμένη και η Μεσσηνία που έθαψε το δεύτερο νεκρό της από τις φωτιές ελέω… ασυνεννοησίας!

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ευθύνη χωρίς παραίτηση, μπουλντόζες στα αυθαίρετα, επίδομα ανεργίας σε όλους όσοι, είδαν τις επιχειρήσεις τους να γίνονται στάχτη, οικονομικές ενισχύσεις, ευκολίες και άλλα… πολλά, τα οποία προφανώς, δε θα φέρουν πίσω, τους ανθρώπους που χάθηκαν και φυσικά, όλοι ατιμώρητοι! Και δεν είναι μόνο αυτοί που ενδεχομένως προκάλεσαν τη φωτιά! Όσο και αν κάποιοι θέλουν να βγάλουμε τον… σκασμό, οι ευθύνες, πρέπει να αποδοθούν και ειδικά, σε εκείνους που έστειλαν απευθείας στο θάνατο, δεκάδες συνανθρώπους μας, όπως τον Καλαματιανής καταγωγής, Παναγιώτη Χαμηλοθώρη!

Ο νεαρός μπασκετμπολίστας, το γελαστό παιδί που λάτρευε τη ζωή, έσβησε για πάντα, επειδή απλώς, τελείωσε τη δουλειά του και πήγαινε στο σπίτι του! Μια από τις αδερφές του, όταν με πόνο ψυχής ανακοινώσε το θάνατό του, ευχήθηκε να ήταν η δική τους, «η τελευταία οικογένεια που θρηνεί τον άνθρωπό της εξαιτίας της παντελούς έλλειψης συντονισμού, σχεδιασμού και κυρίως της έλλειψης κοινού νου των ανθρώπων που κατέχουν θέσεις ευθύνης» και αυτά τα λόγια ας τα κρατήσουμε! Λόγια πόνου και βαθιάς αλήθειας, αφού, όπως ανήρτησε και ο Καλαματιανός επαγγελματίας και αθλητής μεγάλων αποστάσεων, Γιώργος Παπανικολάου, μετά την κηδεία, του άτυχου 29χρονου Παναγιώτη που έγινε στον Μαραθώνα, στη γνωστή διαδρομή «ένας «αόρατος» αρμόδιος του υπέδειξε να πάει προς στο Μάτι γιατί στην Λεωφόρο Μαραθώνος θα κινδύνευε και για αυτό ήταν κλειστή. Τον έστειλε με λίγα λόγια, κατευθείαν στον θάνατο, σαν πρόβατο στη σφαγή μαζί με δεκάδες συμπολίτες του/μας», ανέφερε και στάθηκε σε μια ακόμη, τραγική ειρωνεία! «Αφού μποτιλιαρίστηκε στα στενά και αδιέξοδα της περιοχής, άφησε το αυτοκίνητό του και έφυγε τρέχοντας. Κατόπιν, αυτό βρέθηκε εντελώς άθικτο! Το παρακάτω άρθρο είναι απόλυτα ακριβές στο πώς περιγράφει το γεγονός. Κάπου εδώ, το βουλώνω, ξαναχαμηλώνω το κεφάλι μου και επιστρέφω στις σκέψεις μου, σε αυτά που είδα και άκουσα χθες. Τον λόγο πια έχουν οι νεκροί και έχουν πολλά να πουν…», σημείωσε χαρακτηριστικά και δημοσίευσε ρεπορτάζ της Λίλας Σταμπούλογλου, από το protagon.gr

Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥ

«Η ιστορία του Παναγιώτη Χαμηλοθώρη αφήνει ένα τρομακτικό αποτύπωμα στη μνήμη. Μας μπολιάζει με φόβο και με αφόρητο πια αίσθημα ανασφάλειας απέναντι στο κράτος. Πάντα υπήρχε έλλειψη εμπιστοσύνης για το κράτος, αλλά τώρα μύρισε θάνατο. Στη θέση του Παναγιώτη θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς», γράφει ξεκινώντας η Λίλα Σταμπούλογλου
«Ο Παναγιώτης Χαμηλοθώρης ήταν μέσα στο αυτοκίνητο του και επέστρεφε απ’ τη δουλειά του, όταν η φωτιά ξέσπασε. Και σε κάποιο σημείο, κάποιος τον έβγαλε απ’ τον δρόμο του για «καλύτερα». Κάποιος του είπε: πηγαίνετε από εδώ. Κι εκείνος φυσικά τον άκουσε, γιατί, τι διάβολο, πρέπει να ακούς τους υπεύθυνους σε τέτοιες στιγμές και να ακολουθείς τις οδηγίες τους. Τι πιο αυτονόητο για έναν πολίτη; «Έμπλεξα με τη φωτιά», είπε στο τηλέφωνο, στους δικούς του ανθρώπους. Όπως λες, έμπλεξα στην κίνηση, θα αργήσω, φάτε. Έμπλεξα με τη φωτιά, λες, θα καθυστερήσω να γυρίσω σπίτι. Πού να φανταστείς ότι δεν θα γυρίσεις καθόλου; Πού να φανταστείς ότι η οδηγία που σου έδωσαν, αντί να σε οδηγήσει με ασφάλεια στο σπίτι σου, έστω και με καθυστέρηση, θα σε οδηγήσει στον άλλο κόσμο; Δεν το χωράει το μυαλό μου. Μέσα σε όλους τους νεκρούς συμπολίτες μου, δεκάδες άνθρωποι να έχουν πεθάνει επειδή απλώς περνούσαν απ’ το σημείο. Από δουλειές, από βόλτες, από επισκέψεις. Τόσοι άνθρωποι νεκροί, επειδή στο τυχαίο πέρασμα τους από μια φωτιά, κάποιος τους παρέπεμψε σε λάθος κατεύθυνση. Βρέθηκαν οι άνθρωποι μέσα σε έναν οικισμό, στον οποίο πιθανότατα κάποιοι απ’ αυτούς δεν είχαν ξαναπάει για να ξέρουν τα κατατόπια, να κάνουν κύκλους σε δρομάκια ψάχνοντας διέξοδο. Να κολλάνε ο ένας πίσω απ’ τον άλλο μέσα σε στενά και να μην ξέρουν προς τα πού να πάνε και πώς να γλιτώσουν. Σαν τα ποντίκια εγκλωβίστηκαν αυτοί οι συμπολίτες μου, σαν τα ποντίκια κάηκαν. Πώς κατέληξε σε αυτήν την απόφαση η Αστυνομία; Να παραπέμπει όσους περνούσαν από το σημείο μέσα στον οικισμό του Ματιού; Ήταν η μοναδική λύση για τους διερχόμενους; Και πόσο μελετημένη ήταν η λύση αυτή, τέλος πάντων; Και γιατί δεν υπήρξε ασφαλής καθοδήγηση στην παράκαμψη, ώστε οι διερχόμενο οδηγοί να περάσουν απ’ αυτήν με ασφάλεια; Η ιστορία του Παναγιώτη, και όσων βρέθηκαν στην ίδια θέση, με τρελαίνει. Αυτό που έπαθαν αφήνει το πιο τρομαχτικό αποτύπωμα στη μνήμη μας. Μας μπολιάζει με φόβο και με ασήκωτο πια αίσθημα ανασφάλειας απέναντι στο κράτος. Πάντα υπήρχε έλλειψη εμπιστοσύνης προς το κράτος, αλλά τώρα έγινε χίλιες φορές πιο δυνατή. Γιατί τώρα μύρισε θάνατο. Μύρισε πτώματα και καμένη ανθρώπινη σάρκα και μάλιστα σάρκα τυχαίων περαστικών. Θα μπορούσες να είσαι εσύ που γυρνάς από μια βόλτα ή από τη δουλειά σου, όπως ο Παναγιώτης, γιατί όχι; Το αίσθημα ανασφάλειας ποτίστηκε με ένα αίσθημα κινδύνου, απ’ τη σκέψη ότι ζεις σ’ ένα κράτος χυμαδιό, σε ένα περιβάλλον χαοτικό μέσα στο οποίο νιώθεις ότι είσαι πια εντελώς απροστάτευτος, ειδικά σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Νιώθεις την απουσία της κρατικής μέριμνας τόσο βαθιά, την έλλειψη της ικανότητας του κράτους να σου παρέχει βοήθεια τόσο μεγάλη, που αρχίζεις πια να σκέφτεσαι ότι είσαι εσύ και ο εαυτός σου, μόνοι κι έρημοι, μπροστά σε μια δύσκολη κατάσταση που ενδεχομένως βρεθεί στο διάβα σου. Και δυστυχώς, αμφιβάλλεις πια και για τις οδηγίες που αυτό το κράτος θα σου δώσει σε αντίστοιχες περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Αν σου πουν, πήγαινε από εδώ, θα πας; Τους εμπιστεύεσαι; Η οδηγία τους θα με σώσει ή θα με σκοτώσει, θα σκεφτείς και θα τρέμεις από φόβο, μην ξέροντας τι να κάνεις. Γιατί τη σκέψη σου θα στοιχειώνει πάντα ότι ο Παναγιώτης και κάποιοι άλλοι σαν κι αυτόν, τους εμπιστεύτηκαν και δεν είναι πια μαζί μας».