Η συγκλονιστική αποκάλυψη του Αρίστου Δοξιάδη για τον Σταύρο Τσακυράκη
Μια συγκλονιστική και άγνωστη ιστορία σχετικά με τον μεγάλο απόντα Σταύρο Τσακυράκη αποκάλυψε ο φίλος του και οικονομολόγος Αρίστος Δοξιάδης με ανάρτησή του στο Facebook.
H ιστορία εκτυλίσσεται στα μαύρα χρόνια της χούντας και δείχνει -πέραν όλων των άλλων- το δημοκρατικό ήθος του Σταύρου Τσακυράκη, ακόμα και σε συνθήκες ακραίας καταπίεσης.
Γράφει, λοιπόν, ο Αρίστος Δοξιάδης:
«Μια μικρή ιστορία για τον Σταύρο Τσακυράκη
Η Αντιγόνη κι εγώ είχαμε συμφωνήσει ότι τον θέλουμε κουμπάρο στον γάμο μας. Αύγουστο 1973 αποφασίσαμε να αρραβωνιαστούμε. Παίρνω τηλέφωνο να του το πώ, στο σπίτι του στο Μόλυβο. Ηταν μεσημέρι, Παρασκευή 3 ή Σάββατο 4 του μηνός.
Του λέω τα καλά νέα, και τον ρωτάω πότε θα έρθει στην Αθήνα, για να είναι κι αυτός παρών. “Αποκλείεται” μου απαντά κοφτά και μονολεκτικά. Επιμένω λίγο, και ξαναλέει: “Σου λέω, αποκλείεται”. Εκλεισα το τηλέφωνο ξαφνιασμένος και προβληματισμένος.
Το ίδιο απόγευμα μαθαίνουμε τα νέα, ότι είχαν μπεί στο σπίτι του αστυνομικοί, την ώρα που έτρωγε με φίλους, για να τον συλλάβουν και να τον στείλουν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Στο τηλεφώνημα μου στέκονταν δίπλα του και άκουγαν. Μου το έκλεισε για να με προστατεύσει.
Προλάβαμε και φύγαμε από την χώρα Κυριακή βράδυ, πριν πάει στο αεροδρόμιο σημείωμα για απαγόρευση εξόδου (που συνέβη την Δευτέρα).
Αργότερα έμαθα ότι στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου έφαγε πολύ ξύλο, κράτησε για πολλές μέρες κρυφά τα ονόματα εκείνων που πίστευε ότι δεν ήξερε η Ασφάλεια, και που νόμιζε ότι θα κινδύνευαν αν τους έδινε. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το δικό μου — πού να φανταστεί πώς είχα φύγει.
Δεν ξαναμιλήσαμε για πολλούς μήνες, ίσως μέχρι τον Ιούλιο του 1974. Ηταν κρατούμενος στη αρχή, βγήκε δύο μέρες πριν το Πολυτεχνείο, και μετά κρύφτηκε στην παρανομία.
Εμείς παντρευτηκαμε με πολιτικό γάμο στο Λονδίνο τον Μάιο 1974, γιατί δεν ξέραμε πότε θα μπορούσαμε να γυρίσουμε στην Ελλάδα.
Το έφερε όμως έτσι ο καιρός, που σε τρείς μήνες ήμασταν κάτω, ελεύθεροι και ξέγνοιαστοι. 18 Αυγούστου 1974 παντρευτήκαμε πάλι, στο Πόρτο Ράφτη, με παπά και με στεφάνι, και με τον Σταύρο κουμπάρο (και την Πέρσα, κολλητή φίλη της Αντιγόνης). Ετσι, με έναν χρόνο υστέρηση, το σχέδιο ολοκληρώθηκε, σε αφάνταστα πιο χαρμόσυνες συνθήκες.
Από εκεί είναι η φωτογραφία που ανάρτησα, με το χαρακτηριστικό βλέμμα του, που ήταν ταυτόχρονα τόσο έντονο και πολύ τρυφερό.
ΥΓ: Κατά σύμπτωση χθες διάβαζα το βιβλίο του Σωτήρη Βαλντέν που γράφει για εκείνη την εποχή, και που μού ξύπνησε καταχωνιασμένες αναμνήσεις. Ισως φταίει κι αυτό που δεν θέλω να τα κρατήσω μέσα μου. Αχ, βρε Σταύρο».
topontiki