«ReMind, cinema night»: Ένα ταξίδι εμπειριών και προβολή της ταινίας «Toc Toc» απόψε στο Καφέ Σινέ

Η ΜΟΝΑΔΑ Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης «Θάλπος Καλαμάτας» του μη κερδοσκοπικού οργανισμού «Θάλπος – Ψυχική Υγεία» συνδιοργανώνει με τη Νέα Κινηματογραφική Λέσχη Καλαμάτας την εκδήλωση «ReMind, cinema night».

Η εκδήλωση απευθύνεται στην κοινότητα της Καλαμάτας και θα λάβει χώρα σήμερα στις 8 μ.μ. στο «Καφέ Σινέ», Δυτική Παραλία Καλαμάτας με ελεύθερη είσοδο.

Από 8-9 μ.μ.  θα πραγματοποιηθεί το experience mental health, ένα ταξίδι εμπειριών στην Ψυχική Υγεία και στην συνέχεια, στις 9:30 μ.μ.  θα προβληθεί η κινηματογραφική ταινία του Vicente Villanueva «Toc Toc» (2017), με διάρκεια 1 ώρα και 30 λεπτά, με τους Paco León, Alexandra Jiménez, Rossy de Palma, Nuria Herrero, Adrián Lastra, Oscar Martínez.

Στόχος της εκδήλωσης είναι η ενημέρωση αλλά και ευαισθητοποίηση του επισκέπτη για τη σημασία της καλής ψυχικής υγείας μέσα από διαδραστικές ενέργειες που θα πραγματοποιηθούν, συμπεριλαμβανομένης της προβολής ταινίας με σχετικό περιεχόμενο.

• Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να επικοινωνήσετε με την κυρία Τσικρικού στο 27210 84 097 ή μέσω email στο etsikrikou@thalpos.org.gr

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Έξι άγνωστοι με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD), περιμένοντας τον αργοπορημένο ψυχολόγο στο ιατρείο του, αναγκάζονται να ανεχτούν τις εκκεντρικές ιδιορρυθμίες που έχει ο καθένας και τελικά αποφασίζουν να λύσουν τα προβλήματά τους μεταξύ τους, μπλέκοντας σε χιουμοριστικές περιπέτειες.

Ο Φεντερίκο πάσχει από το συνδρόμο Gilles de la Tourette, με κύριο χαρακτηριστιό  εκφράζει αυθόρμητα κοινωνικά απαράδεκτες ή ταμπού λέξεις και φράσεις (συνήθως με σεξουαλικές συνειρμούς), τόσο απροσδόκητες όσο και ενοχλητικές.
Ο Εμίλιο πάσχει από αριθμομανία: κάνει συνεχώς νοητικούς υπολογισμούς για οτιδήποτε και όλα.
Η Άννα Μαρία έχει μανία να ελέγχει τα πάντα ξανά και ξανά πριν φύγει από το σπίτι.
Η Μπλάνκα πάσχει από νοσοφοβία. Έχει εμμονή με την καθαριότητα και πρέπει, μεταξύ άλλων, να πλένει τα χέρια της κάθε δέκα λεπτά.
Η Λίλη πάσχει από παλιλαλία και ηχολαλία, και δεν μπορεί να σταματήσει τον εαυτό της από το να επαναλάβει την κάθε φράση που εκφράζει.
Ο Ότο έχει εμμονή με την τάξη και τη συμμετρία και δεν μπορεί να περπατήσει σε γραμμές.

Τα OCDs συσσωρεύονται, συνωστίζονται και αναμιγνύονται στο γραφείο του απόντος γιατρού.

Το έργο από μόνο του αποτελεί μια εξαιρετική ψυχανάλυση και μέσα από αυτό ο θεατής μαθαίνει να δέχεται την διαφορετικότητα και να βοηθάει τους συνανθρώπους του. Η ταινία, παρόλο το είδος της κωμωδίας που αντιπροσωπεύει,  δεν διακωμωδεί την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, απλώς την παρουσιάζει με χιουμοριστικό τρόπο αποφορτίζοντας συναισθηματικά τους θεατές από την “βαριά” έννοια που έχει προσδοθεί στην ψυχική ασθένεια, στιγματίζοντας τους νοσούντες.

Παρακάμπτοντας το χιουμοριστικό κλίμα που πλαισιώνει τους πρωταγωνιστές, προβάλλεται -εμμέσως πλην σαφώς- η σοβαρότητα των αρνητικών επιδράσεων των ιδεοψυχαναγκαστικών διαταραχών στην ζωή τους, στην καθημερινότητά τους,  στις διαπροσωπικές τους σχέσεις και η επιθυμία τους να τις διαχειριστούν και να βελτιώσουν την ζωή τους, φέρνοντας τους θεατές σε έναν βαθύτερο προβληματισμό.

Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο γαλλικό θεατρικό έργο του Laurent Baffie, που δημιουργήθηκε το 2005 στο Théâtre du Palais Royal στο Παρίσι.