Το εκκλησάκι που προκαλεί δέος και έχει μπει στο ρεκόρ Γκίνες
Η διαδρομή προς την Αγία Θεοδώρα Βάστα αποζημιώνει και με… το παραπάνω τον επισκέπτη, αφού το τοπίο είναι ειδυλλιακό. Καθώς κανείς πλησιάζει το βουητό των νερών που αναβλύζουν από τα θεμέλια της μικρής εκκλησίας ακούγεται ολοένα και εντονότερο, προκαλώντας στον επισκέπτη δέος μπροστά στο θέαμα που τελικά αντικρύζει.
Είναι ένα ιδιαίτερο εκκλησάκι που δημιουργεί εντύπωση στους επισκέπτες, καθώς 17 δέντρα που φτάνουν σε ύψος τα 20 μέτρα βγαίνουν από τη στέγη του. Οι ρίζες των δέντρων δεν είναι ορατές και διακρίνονται μόνο οι κορμοί και τα κλαδιά που περνούν μέσα από τους τοίχους και τη στέγη….
Το μικρό εκκλησάκι στο χωριό Βάστα της Μεγαλούπολης στην Πελοπόννησο έχει μπει στο ρεκόρ Γκίνες ως «θαυμαστό ναΐδριο», καθώς εντύπωση προκαλεί ο τρόπος που έχουν φυτρώσει από πάνω του τα 17 δέντρα.
Στην πραγματικότητα οι ρίζες των δέντρων περνώντας μέσα από τους τοίχους καταλήγουν στο έδαφος, ενώ οι κορμοί και τα κλαδιά αναρριχώνται και βρίσκουν διέξοδο από τη στέγη.
Όσον αφορά στο εσωτερικό, μπορούμε να πούμε πως είναι ένας πολύ μικρός χώρος, λιτός, με ξεθωριασμένες από τη φθορά του χρόνου τοιχογραφίες και χωρίς ιδιαίτερους στολισμούς και εκκεντρικότητες.
Σύμφωνα με τον Πρωτοσύγγελο οι επιστήμονες που έχουν κληθεί το θεωρούν κυριολεκτικά θαυμαστό και υπερφυσικό φαινόμενο.
Συγκεκριμένα, το παράξενο αξιοθέατο είναι «κρυμμένο» μέσα σε ένα πυκνό δάσος με βελανιδιές και τρεχούμενα νερά και βρίσκεται κοντά στον ποταμό Χάραδρο.
Το εντυπωσιακό είναι πως τα 17 πλατάνια δεν βρίσκονται γύρω από τον ναό, αλλά αυτά βγαίνουν μέσα από την στέγη, με αποτέλεσμα να διακρίνονται οι κορμοί και τα κλαδιά του μόνο που βγαίνουν από την οροφή.
Κατά την θρησκευτική παράδοση ο αριθμός των δέντρων δεν είναι τυχαίος, καθώς 17 ήταν και τα χρόνια που έζησε η Αγία Θεοδώρα.
Αρχικά ο θρύλος λέει ότι αυτό ήταν το σημείο όπου εκτελέστηκε και έτσι το αίμα της έγινε ποτάμι και τα μαλλιά της δένδρα.
Ωστόσο, ερωτήματα προκαλεί το πως παρά τα πλατάνια που ουσιαστικά «τρύπησαν» την στέγη της εκκλησίας για να βγουν δεν κατέστρεψαν ή έστω γκρέμισαν κάποιο μέρος του, με αποτέλεσμα να στέκεται ακόμη όρθιο.
Η πρώτη έρευνα έγινε το καλοκαίρι του 1996, όταν Διεύθυνση Αναστηλώσεων Βυζαντινών και ΜεταΒυζαντινών Μνημείων ζήτησε από το Εργαστήριο Γεωφυσικής του Πανεπιστημίου Πάτρας, να διερευνήσει ενδεχόμενο στατικό πρόβλημα.
Τότε πραγματοποιήθηκε ένας πρωτοποριακός για την εποχή έλεγχος με τομογραφία γεωραντάρ και ηλεκτρική τομογραφία.
Τα αποτελέσματα έδειξαν τότε ότι το ριζικό σύστημα των δένδρων έχει διεισδύσει στην πέτρινη κατασκευή των τοίχων, δημιουργώντας κενά.
Μέσω αυτών φτάνει στο έδαφος, δημιουργώντας στην πραγματικότητα ένα πλέγμα που κρατάει το κτίριο όρθιο.
Η εκκλησία είναι βυζαντινή και ανεγέρθηκε τον 12 αιώνα μ.Χ. προς τιμή της Αγίας Θεοδώρας που εκτελέστηκε στην περιοχή. Έχει μόλις τέσσερα μέτρα πλάτος και πέντε μέτρα μήκος και γιορτάζει.
Οσο για την ιστορία της Αγίας Θεοδώρας που γιορτάζει στις 11 Σεπτεμβρίου, σύμφωνα κατά μία εκδοχή, καταγόταν από τη Βάστα της Πελοποννήσου και ήταν το μεγαλύτερο παιδί μιας φτωχής οικογένειας.
Την περίοδο εκείνη ένας άντρας από κάθε οικογένεια έπρεπε να συμμετέχει στον στρατό, αλλά ο πατέρας της ήταν άρρωστος και η οικογένεια πολύ φτωχή για να μισθώσει κάποιον μισθοφόρο να πάρει τη θέση του.
Για τον λόγο αυτό, η Θεοδώρα αποφάσισε να υποδυθεί τον άντρα και να συμμετέχει εκ μέρους της οικογένειάς της στο στρατιωτικό σώμα του χωριού. Η Θεοδώρα δεν υστερούσε σε τίποτα από τους άλλους στρατιώτες. Ήταν θαρραλέα και ήξερε να μάχεται.
Τότε μια κοπέλα πιστεύοντας πως είναι άντρας την ερωτεύτηκε. Η Θεοδώρα προσπάθησε να την απομακρύνει και τότε η νεαρή κοπέλα αποφάσισε να την εκδικηθεί. Κοιμήθηκε με έναν άλλο στρατιώτη, έμεινε έγκυος και υποστήριξε στον Διοικητή του στρατού ότι το παιδί που περίμενε ήταν από τη Θεοδώρα.
Η Θεοδώρα αρνήθηκε να την παντρευτεί και την καταδίκασαν σε θάνατο γιατί ατίμασε την τιμή της κοπέλας.
Μέχρι την τελευταία στιγμή αρνήθηκε να αποκαλύψει το μεγάλο της μυστικό και τελικά τη σκότωσαν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η εκκλησία. Σύμφωνα με την παράδοση στα τελευταία της λόγια ανέφερε: «Κάνε Κύριε τα χρόνια μου να γίνουν δέντρα και το αίμα μου νερό να τα ποτίζει».
Tromaktiko