Ο μουσικοσυνθέτης Θάνος Μικρούτσικος συγκαταλέγεται δικαίως στους κορυφαίους της γενιάς του και δε χωρά καμία αμφιβολία πως έχει ακολουθήσει μία αξιοπρεπή στάση όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στην έκθεσή του στα media. Όταν μιλάει θα έχει σίγουρα να κάνει μία ουσιαστική αποκάλυψη ή μία αναφορά σε κάποια εξέλιξη της τέχνης και της καριέρας του. Αν δε συντρέχουν αληθινοί λόγοι να απασχολήσει τα μέσα, απλώς δεν το κάνει και εξακολουθεί να τα απασχολεί μέσω του έργου του, μένοντας focus σε αυτό που τόσο αγαπά.

Δεν επρόκειτο, λοιπόν, να αλλάξει στάση ζωής τώρα ούτε να κάνει εκπτώσεις στο ήθος του και για αυτό ήμασταν σίγουροι πως για να δίνει συνέντευξη, υπάρχει όντως κάτι αξιοσημείωτο που θέλει να μας επικοινωνήσει. Κλείνοντας τα 71 του χρόνια τον προηγούμενο μήνα, μίλησε για το δικό του προσωπικό αγώνα, τη μάχη του με τον καρκίνο στην Εφημερίδα των Συντακτών. «Ετοιμαζόμουν πέρυσι τον Ιούνιο να κάνω μια περιοδεία με το έργο του Καββαδία. Μου λέει η γυναίκα μου: μήπως να κάνεις μια εξέταση για το σάκχαρο στην προοπτική των 40 συναυλιών; Η παθολόγος, ως μη όφειλε, μου γράφει να κάνω υπέρηχο άνω και κάτω κοιλίας βλέποντας κάτι σαν αιμαγγείωμα. Μετά τον υπέρηχο κάνω μαγνητική. Αποδεικνύεται ότι έχω καρκίνο στο συκώτι. Και μετά κάτι φαίνεται και στο κόκκαλο. Αν ο συνδυασμός ίσχυε ήμουν καταδικασμένος. Ήταν πράγματι ένα φρικώδες επταήμερο. Τα αποτελέσματα από τις βιοψίες βγαίνουν στις 4 Ιουλίου και χαμογελάμε λίγο. Το κόκκαλο είναι εντάξει. Μένει ο καρκίνος στο συκώτι. Το χειρουργείο διαρκεί 8,5 ώρες. Είχαν πειραχτεί και τρεις λεμφαδένες.», δήλωσε ανάμεσα σε άλλα ο Θάνος Μικρούτσικος.

Συνεχίζοντας είπε «Νομίζω ότι αντιμετωπίζω τον καρκίνο με δύναμη, έτσι πρέπει να γίνεται. Η αθλιότητα της χημειοθεραπείας δεν με έχει καταβάλει, νιώθω τυχερός, είμαι και δημιουργικός. Είναι μονόδρομος. Ξυπνάω στις 8 το πρωί και δουλεύω. Μετά τη χημειοθεραπεία βάζω πρόβα 7-9 και ο γιατρός τρελαίνεται. Έχει αποδειχτεί και ιατρικά πως αν δώσεις κατάθλιψη στον καρκίνο είναι το καλύτερό του. Ε, λοιπόν, εγώ θα τον δυσκολέψω όσο μπορώ».

Συγκλονίζοντάς μας όλους με τη δύναμη ψυχής που τον διακατέχει, συνέχισε να κάνει αποκαλύψεις αυτή τη φορά μιλώντας περισσότερο για τα συναισθήματά του και όχι απλώς αφηγούμενος τα γεγονότα:«Όχι, δεν φοβήθηκα. Έχω πλήρη συνείδηση ότι πρόκειται για πολυπαραγοντική ασθένεια η οποία αυτονομείται -άρα δεν εξαρτάται από σένα πώς το παλεύεις. Όμως θα σου πω κάτι. Στον όποιο βαθμό κάποια πράγματα εξαρτώνται από μένα, το παλεύω του κερατά… Σε εκείνο τον βαθμό που έχω έστω μικρό ρόλο, θα του βγάζω τη γλώσσα. Δεν θα τον κοροϊδεύω έτσι κι αλλιώς, όχι. Ξέρω πως μπορεί να αυτονομηθεί. Δεν είμαι βλαξ ούτε ζω με ψευδαισθήσεις. Ένα πρωί κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και του είπα: Τα έβαλες με λάθος άνθρωπο. Θα σε ταλαιπωρήσω φρικτά. Αν με ρωτήσεις τι ελπίζω, θα σου πω όχι την ίαση αλλά να καταστήσω το νόσημα χρόνιο. Η ιατρική εξελίσσεται. Βλέποντας και κάνοντας. Και ζώντας κάθε λεπτό. Ας πούμε ότι ζω τάδε καιρό, δεν τον προσδιορίζω. Δεν πρέπει να τον ζήσω καλά»;

Περιττό να πούμε πόσο πολύ τον θαυμάσαμε για ακόμη μία φορά και σε προσωπικό επίπεδο, αφού μας έδωσε ένα μάθημα γενναιότητας και αγάπης για τη ζωή.