Είχε πεθάνει και της εύχονταν χρόνια πολλά στο Facebook

Δεν ήταν πραγματικά φίλη μου. Την ήξερα από τη δουλειά, ήταν συνάδελφος και έτσι γίναμε φίλοι στο facebook. Στενοχωρήθηκα, όταν πριν κάποιους μήνες έμαθα ότι έφυγε νικημένη από την αρρώστεια. Η ζωή συνεχίστηκε. Η πραγματική και η ψηφιακή. Μέχρι τη μέρα, που είδα ένα σωρό ανέμελους αδαείς να της εύχονται «χρόνια πολλά, με υγεία και λεφτά» και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Και κάποια προσεκτικά υπονοούμενα. Από αυτούς που ψαρεύουν κιόλας καμιά φορά στα τυφλά. Από αυτούς, που κάθε πρωί ανοίγουν το βιβλίο με τους ψηφιακούς φίλους για να δουν ποιός έχει γενέθλια και να βγάλουν την υποχρέωση των ευχών. Μην μας πουν και άξεστους. Ευχές ειλικρινείς και ατόφιες. Από «φίλους», που στην κυριολεξία δεν ξέρουν αν ζεις ή πέθανες…

Δεν είναι απλά μακάβριο. Δεν είναι απλά σοκαριστικό. Δεν είναι απλά εξευτελιστικό. Είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα από όλα αυτά. Είναι απλά ένα δείγμα της εποχής. Άνθρωποι που έχουν σαν στόχο ζωής να συμπληρώσουν 5.000 «φίλους» για να αποκτήσουν και το «προφίλ» Νο2. Άνθρωποι που εξαντλούν την κοινωνικότητα τους σε ψηφιακούς χαιρετισμούς, που ανταλλάσσουν τα συναισθήματά τους στο ενεχυροδανειστήριο των emoticons, που ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα χυδαιολογώντας εναντίον κάποιου «ιδεολογικά αντιπάλου», που γεμίζουν το ρεζερβουάρ της αυτοεκτίμησής τους μετρώντας likes. Επώνυμοι και ανώνυμοι. Με ψευδώνυμα γεμάτα φαντασία. Ή με το θάρρος που σου δίνει η έλλειψη φυσικής επαφής. Άνθρωποι που αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν πραγματικά υπάρχουν ή είναι απλά εικονικά κατασκευάσματα για να σπάει η μονοτονία.

Θυμάμαι έναν υποψήφιο βουλευτή, που μου έλεγε ότι αρκεί να γράφεις κάθε μέρα μερικές «στοχευμένες παπαριές» στο fb για να αποκτήσεις πιστό κοινό και ψηφοφόρους. Αυτός δεν τα κατάφερε, κάποιοι άλλοι πάλι είχαν επιτυχία.

Ίσως κάποια στιγμή, όχι και τόσο μακρινή να μην υπάρχουν σε αυτό τον πλανήτη πια παρά μόνο «χρήστες». Ίσως κάποια στιγμή να πρέπει να πάρουμε την έγκριση του facebook πριν εγκαταλείψουμε τα εγκόσμια. Μην μας χάσουν και από «φίλο» ορισμένοι, που τους νοιάζει η «κατάστασή μας» και πέσουν σε καμιά κατάθλιψη…

*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.