Από τον Γιώργο Πράτανο,

Ο Γιάννης Στάνκογλου έχει πει πως στη σχολή του Γιώργου Κιμούλη πήγε για να δει πώς ζουν οι ηθοποιοί, όχι για να γίνεις ηθοποιός.

Ισχύει; «Είχα φίλους που είχαν τελειώσει τη δραματική σχολή και γοητεύτηκα από όσα μου έλεγαν. Έτσι είπα «γιατί δεν δοκιμάζεις;». Ήμουν και σε μια φάση που διάβαζα πολλά βιβλία και ήθελα να εκτονωθώ – είχα κάνει πολλές δουλειές αλλά δεν είχε βρεθεί κάτι που θα με έκανε να νιώσω πως μου αρέσει. Μπήκα στη δραματική και ακόμη και στο δεύτερο χρόνο δεν είχα αποφασίσει αν θέλω να γίνω ηθοποιός. Όταν μου είπε ο Κιμούλης να πάρω μέρος στον Κοριολανό του Σαίξπηρ και βγήκαμε στο Ηρώδειο –ρόλους στρατιωτών έπαιζα, όχι τίποτε σημαντικό–, τότε ένιωσα υπέροχα και αποφάσισα πως αυτό θέλω να κάνω. Εκεί ξεκίνησαν όλα για μένα. Είχα την ανάγκη να είμαι στο συγκεκριμένο χώρο και όσο μπορώ να εμβαθύνω. Με το που γύρισα από τη Νέα Υόρκη είχα προτάσεις για τηλεόραση, αλλά έλεγα πολλά «όχι» για τα επόμενα τέσσερα πέντε χρόνια», λέει στο People.

Γιατί τη φοβήθηκες;

Επειδή πιστεύω –και νομίζω πως δικαιώθηκα έπειτα από τόσα χρόνια– πως ο ηθοποιός, για να πατήσει στα πόδια του, πρέπει να κάνει θέατρο. Η τηλεόραση κινείται σε γρήγορους ρυθμούς και δεν σου δίνει τη δυνατότητα να εξελιχτείς. Ειδικά όταν είσαι νέος, κουβαλάς πάντα ένα συγκεκριμένο στιλ παιξίματος. Δεν έχεις το χρόνο και ίσως τη δύναμη για να σχηματίσεις ένα χαρακτήρα έξω από εσένα. Αυτό μου δόθηκε είτε στη Δέκατη Εντολή, όπου τα επεισόδια ήταν αυτοτελή, είτε στο Νησί, όπου δουλέψαμε με τον Παπαδουλάκη πολύ καλά. Οι χαρακτήρες του είχαν βάθος. Επίσης, φοβήθηκα την τυποποίηση της τηλεόρασης, δεν ήθελα να ταυτιστώ με ένα ρόλο. Και ίσως να το έζησα. Ίσως να ήταν ένας από τους λόγους που δεν ήθελα τη γρήγορη αναγνωρισιμότητα. Ήθελα να πάρω μια απόσταση και θεωρώ πως ο ηθοποιός πρέπει να κουβαλάει ένα μύθο. Μύθο που σου τον «παίρνει» η τηλεόραση μπαίνοντας στα σπίτια των τηλεθεατών.

Θεωρείς πως είναι επικίνδυνο να είσαι σαν τον ήρωα του Ηλίθιου, τον Μίσκιν, στη σημερινή κοινωνία; Να είσαι, δηλαδή, καλοκάγαθος;

Κατά κάποιον τρόπο… Η δική μου θεωρία είναι πως επειδή έκανα τώρα τον Δον Κιχώτη, βρίσκω πολλά κοινά στοιχεία με τον Μίσκιν. Για μένα είναι ένας αστός Δον Κιχώτης. Ο Ντοστογιέφσκι είναι ένας ψυχαναλυτής, που μπορεί να στήσει χαρακτήρες με τόσο βάθος και ανάλυση ώστε δεν χρειάζεται ο ηθοποιός να κάνει τίποτε άλλο από το να ακολουθήσει το κείμενο. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Μίσκιν γύρω μας και δυστυχώς βλέπουμε δάχτυλα να τους δείχνουν και να τους χαρακτηρίζουν. Ως κοινωνία δεν έχουμε λύσει πολλά πράγματα, σε άλλα ναι, έχουμε εξελιχτεί. Για αυτό και είναι τόσο κλασικό και μεγάλο αυτό το έργο του Ντοστογιέφσκι. Θεωρώ πως η αγάπη για την οποία μιλάει είναι κινητήριος δύναμη. Την ίδια στιγμή, βέβαια, θα πρέπει να αποδεικνύεται. Να δείχνεις πως τους αγαπάς. Υπάρχουν τόσες ψυχές που έχασαν την ίδια τους τη ζωή, το νόημά της, μόνο και μόνο επειδή δεν τους έδειχνε κανείς πως τους αγαπά.

Ο Ντοστογιέφσκι θεωρεί την αγάπη μέγιστο ιδανικό. Έχεις φάει ποτέ τα μούτρα σου από αγάπη;

Είναι άλλο ο έρωτας και άλλο η αγάπη. Από έρωτα τα έχω φάει. Από αγάπη έχω πληγωθεί. Αλλά έτσι είναι η ζωή.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτό το Σάββατο, μαζί με το Πρώτο Θέμα.