Από τον Γιώργο Πράτανο,

Ο 46χρονος γιατρός, Αργύρης Παπαθανασόπουλος, τερμάτισε πρώτος στο Μαραθώνιο του Βόρειου Πόλου, όπου αψηφώντας τους -33 βαθμούς έτρεξε στο χιόνι φέρνοντας τον εαυτό του στα όριά του.

Η φωνή του ξεχείλιζε ενέργεια και ενθουσιασμό αμέσως μόλις ανταλλάξαμε τον πρώτο χαιρετισμό και παρέμεινε στον ίδιο τόνο επί μισή ώρα. Ξεκινήσαμε την κουβέντα κάπως ανορθόδοξα, όταν τον ρώτησα αν κρυώνει ακόμη, τέσσερις ημέρες μετά τον άθλο του. «Ήμουν πολύ τυχερός γιατί όταν προσγειωθήκαμε στο Μάντσεστερ υπήρχε πρωτόγνωρος ήλιος και η θερμοκρασία έφτανε τους 22 βαθμούς Κελσίου. Οπότε για δύο ημέρες είχε ζεσταθεί το κοκαλάκι μου, μέχρι να ξανάρθει ο χειμώνας. Σήμερα έχουμε 7 βαθμούς, με κρύο» μου λέει γελώντας.

Η επιστροφή στη ρουτίνα ήταν για εκείνον «από τις πιο ευχάριστες, αφού με υποδέχτηκαν σαν ήρωα στο νοσοκομείο. Το γνώριζαν όλοι και μου έλεγαν πως το BBC έπαιξε το θέμα την ίδια ημέρα. Δεν το ήξεραν μόνο στο τμήμα μου, των Επειγόντων Περιστατικών, αλλά και στα υπόλοιπα. Οπότε έρχονταν να με συγχαρούν όλοι. Κεράσανε μάλιστα φαγητό στη νυχτερινή βάρδια που κάναμε μαζί, κάτι επίσης πρωτόγνωρο για τους Άγγλους που δεν φημίζονται για ανοιχτοχέρηδες».

Ο χειρουργός ορθοπεδικός, που εργάζεται σε κλινική του Μάντσεστερ στα επείγοντα περιστατικά και κατάφερε να τερματίσει πρώτος στο Μαραθώνιο του Βόρειου Πόλου, θυμήθηκε πόσο συγκινήθηκε όταν «ήρθαν τρεις νεαρές νοσοκόμες και μου είπαν “δεν φαντάζεσαι πόσο μας ενέπνευσες! Ξεκινήσαμε ήδη να προπονούμαστε”» μου λέει και σημειώνει πως αυτό ήταν το καλύτερο δώρο. «Είναι ό,τι καλύτερο να περνάς το μήνυμα πως ο αθλητισμός είναι μια εξαιρετική διέξοδος από τα προβλήματα της καθημερινότητας» συμπληρώνει.

 

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ, Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΠΟΛΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ

Αυτό που του άρεσε από παιδί είναι να τεστάρει τα όριά του. «Έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία μου. Από μικρός αναζητούσα τις πιο ακραίες καταστάσεις του πνεύματος και του σώματος, γοητευόμουν από αυτή την πρόκληση. Όπως και όταν ολοκληρώνεις μια σειρά από ακραίους αγώνες – είχα ξεκινήσει το 2006 με το Sahara Marathon. Και ξέρεις, το ένα φέρνει το άλλο. Είναι ένα είδος εξάρτησης…».  Πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, ο Αργύρης αρέσκεται στο να συνδυάζει το αθλητικό με το τουριστικό κομμάτι. «Επιλέγω να πάω σε έναν αγώνα και λόγω της περιοχής, γνωρίζοντας πως θα συναντήσω κάτι το μοναδικό. Για αυτό και έχω τρέξει σε ερήμους που βρίσκονται στο πουθενά. Αυτά τα μέρη συνδυάζουν τη δοκιμασία των ορίων σου με την ομορφιά και τη μοναδικότητα του τοπίου. Ο Βόρειος Πόλος είναι πραγματικά ένας άλλος πλανήτης. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τι βιώνεις όταν προσγειώνεσαι εκεί και βλέπεις για πρώτη φορά αυτή την απεραντοσύνη πάγου, ο οποίος επιπλέει, σπάει σε κομμάτια, σηκώνεται, βλέπεις θάλασσα… Ένας ήλιος, ο οποίος κινείται γύρω σου στις 360 μοίρες…».

Η αλήθεια είναι πως αυτή του η ενασχόληση είναι αρκετά δαπανηρή. Αλλά… «Έχω συναντήσει πολλές φορές αρκετό κόσμο που μέσα από προσωπικές θυσίες έχει καταφέρει να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του. Δεν είναι ανέφικτο, εξαρτάται από το πόσο αποφασισμένος είσαι να θυσιάσεις άλλα πράγματα, όπως διακοπές, αγορά αυτοκινήτου, υλικών αγαθών». Αυτό το υψηλό κόστος προβλημάτιζε και τη σύζυγό του –Μαλαισιανή με κινεζική καταγωγή–, Hannisze Xuanyi Yong , με την οποία είναι παντρεμένοι εδώ και 12 χρόνια. «Το κόστος συμμετοχής ήταν σχεδόν αποτρεπτικό. Αλλά επειδή αντιλαμβάνεται τη σημαντική λειτουργία όλων αυτών των δοκιμασιών και των εμπειριών στην ισορροπία μου, στο τέλος το δέχτηκε και ήρθε να με υποστηρίξει».

Ωστόσο, αυτό που πραγματικά έκανε ανήσυχη την Hannisze ήταν οι αμφιβολίες που είχε για το κατά πόσο θα μπορούσε ο Αργύρης να ανταποκριθεί στις ακραίες συνθήκες που θα συναντούσε. «Δεν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενη όταν της ανακοίνωσα πως θα τρέξω στο συγκεκριμένο Μαραθώνιο. Ανησυχούσε για το αν θα μπορέσω να αντεπεξέλθω στις αντίξοες θερμοκρασίες. Γνωρίζει πως στη ζέστη είμαι ο βασιλιάς της ερήμου, αλλά για το κρύο είχε αμφιβολίες». Η πιο χαμηλή θερμοκρασία που έχει τρέξει ήταν στους -5 βαθμούς, οπότε όλα θα του ήταν πρωτόγνωρα.

Μπορεί το μεγάλο του απωθημένο να είναι οι μαραθώνιοι στην έρημο, αλλά ο νέος του στόχος είναι να μπει στο 7 Marathon Grand Slam Club. «Κάποια στιγμή διαπίστωσα πως υπάρχει αυτό το club των Επτά Μαραθωνίων σε Επτά Ηπείρους, που περιλαμβάνει και το Βόρειο Πόλο, ο οποίος δεν είναι ήπειρος, και την Ανταρκτική. Είδα πως υπάρχουν εκατό μόνο πιστοποιημέναι και ανάμεσά τους κανείς Έλληνας».

 

 

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥ ΜΕΙΝΕΙ ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ

Για να κερδίσεις το Μαραθώνιο του Βόρειου Πόλου δεν αρκεί μόνο η ταχύτητα. «Χρειάζεται να έχεις τρέξει ξανά σε χιόνι και να έχεις τα ψυχικά αποθέματα ώστε, όταν όλα κρυώνουν και τα όργανά σου στέλνουν μηνύματα “σταμάτα, δεν μπορώ άλλο”, να αντιστέκεσαι. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας να πάψεις να ακούς όλα αυτά τα μηνύματα του τύπου “δεν μπορώ να αναπνεύσω/πονάνε τα ρουθούνια μου/καίγονται τα πόδια μου”. Μπαίνει μέσα και το ένστικτο της επιβίωσης και αναρωτιέσαι αν είναι σωστό αυτό που κάνεις. Είναι ένα μείγμα διάφορων σκέψεων που κατάφερα να απομονώσω μπροστά στον ενθουσιασμό πως οδηγούσα την κούρσα και πίσω μου δεν έβλεπα ανταγωνισμό – μετά από μιάμιση ώρα αυτό μου χάρισε λίγη ηρεμία για να πάψω να ασχολούμαι με τη φοβία του ανταγωνισμού».

Το γεγονός πως είναι γιατρός τον βοήθησε να αποκωδικοποιεί σωστά τα μηνύματα που έστελνε το κορμί του. «Όταν αισθανόμουν τα ρουθούνια μου να παγώνουν, κάποιος που δεν γνωρίζει τι σημαίνει αυτό μπορεί και να είχε πανικοβληθεί. Γνωρίζοντας όμως Φυσιολογία μπορούσα να αντιληφθώ τι μου συμβαίνει, όπως και γιατί αναπνέω γρήγορα, για παράδειγμα. Όλα αυτά τα φαινόμενα μπορούσα πιο εύκολα να τα εξηγήσω, άρα και να τα αντιμετωπίσω φυσιολογικά».

Στη διάρκεια του αγώνα δύο ήταν τα μεγάλα προβλήματα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει. «Το ένα είχε να κάνει με τα μάτια μου, που διαρκώς κλείνανε από τα τμήματα πάγου που δημιουργούνταν στις βλεφαρίδες. Έπρεπε να κάνω μια κίνηση με τον αντίχειρα – τα γάντια που φορούσαμε είχαν δύο θέσεις, μία για τον αντίχειρα και μία για τα άλλα δάχτυλα. Οπότε έψαχνα να βρω τρόπο για να σπάω τον πάγο από τις βλεφαρίδες ώστε να ανοίξουν τα μάτια μου. Το δεύτερο πρόβλημά μου ήταν τα ρουθούνια. Με την εφίδρωση δημιουργούνταν πάγος και τα ρουθούνια μου έκλειναν. Οπότε έπρεπε να βγάζω το γάντι ανά 20 λεπτά και να αφαιρώ τον πάγο από τα ρουθούνια. Αυτό με είχε αγχώσει. Φοβόμουν, ειδικά για τα μάτια, επειδή δεν ήξερα πως με μια κίνηση μπορούσε να φύγει ο πάγος. Οι πιο πολλοί είχαν επιλέξει να τρέχουν με μάσκα, σε αντίθεση με εμένα που δεν τη χρησιμοποίησα. Η μάσκα θόλωνε και οι δρομείς δεν μπορούσαν να δουν καλά. Όταν την έβγαζαν, κρύωναν πολύ. Προτιμούσαν να τρέχουν με θαμπή ορατότητα παρά να εκθέσουν το πρόσωπό τους στο κρύο, πράγμα που έκανα εγώ για να εξασφαλίσω μια θέση στο πόντιουμ».

Όταν συζητάμε για το –δικαιολογημένο– ξέσπασμά του στον τερματισμό, εκείνος σπεύδει να μου εξηγήσει τη συναισθηματική του κατάσταση με το που έκοψε πρώτος το νήμα. «Είναι η πρώτη φορά που κλαίω. Έχω τρέξει αγώνες απίθανους, όπως το Σπάρταθλον, που από μόνοι τους σε κάνουν να ανατριχιάζεις, αλλά δεν δάκρυσα. Εκεί λοιπόν συγκινήθηκα για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί πραγματικά βρισκόμουν στην κορυφή του κόσμου. Επίσης, είχε ένα συμβολισμό πολύ σημαντικό το να καρφώνεις την ελληνική σημαία στο χιόνι, το συναίσθημα είναι απερίγραπτο».

Πλέον, για να πιστοποιηθεί στο 7 Marathon Grand Slam Club, του έχει απομείνει ο μαραθώνιος στην Ανταρκτική στον οποίο σκοπεύει να πάρει μέρος του χρόνου. Εκείνο που δεν βρίσκεται ακόμη στον προγραμματισμό του είναι η μόνιμη επιστροφή του στην Ελλάδα.

«Μετά από δώδεκα χρόνια εργασίας σε ένα περιβάλλον που σου προσφέρει ηρεμία, αποδοχές, πολιτισμό, είναι δύσκολο να το αφήσεις και να επιστρέψεις στις καταστάσεις που μου περιγράφουν συνάδελφοι στην Ελλάδα, με τους οποίους επικοινωνώ τακτικά. Αυτές οι τριτοκοσμικές καταστάσεις ήταν που με οδήγησαν να αφήσω τη χώρα το 2007, ενώ δεν είχε έρθει ακόμη η οικονομική κρίση. Οπότε πιστεύω πως δεν αξίζει να επιστρέψω, γνωρίζοντας πως θα βρω πενιχρές αποδοχές και καμία αναγνώριση για το έργο σου. Δυστυχώς, λοιπόν, θα παραμείνω εδώ. Δεν το χαίρομαι, γιατί αυτή η χώρα είναι καμωμένη από μια άλλη κουλτούρα που δεν με εκφράζει σε πολλά θέματα. Αλλά όταν έχεις επενδύσει τόσα χρόνια σπουδών, περιμένεις να φτάσεις στα 46 και τα 50 σου και να έχεις κάποια στάνταρ. Τα έχω καταφέρει και δεν θέλω να τα χάσω για να επιστρέψω στην αβεβαιότητα και το άγνωστο. Άρα, εντέλει, ο στόχος είναι να παραμείνω, να δουλέψω άλλη μια οκταετία, να κάνω μια πρόωρη συνταξιοδότηση και να επιστρέψω στην Ελλάδα».

Όλα τα νέα, πλούσιο ρεπορτάζ, καθημερινές στιγμές διασήμων και ξεχωριστές στιγμές καθημερινών ανθρώπων στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.