Τα ταξίδια, με έναν τρόπο, συνοδεύουν από πάντα την ύπαρξή του Νίκου Κοκλώνη. Μικρός ονειρευόταν να γίνει πιλότος. Πώς θυμάται τον εαυτό του εκείνα τα χρόνια; «Ήμουν ένα παχουλό παιδί, αρκετά καλός μαθητής, του 16, 17, και πολύ κοινωνικός. Ήμουν πρόεδρος του 15μελούς και ταυτόχρονα τα είχα πολύ καλά με τους καθηγητές. Ήμουν και πολύ “μπαμπάκιας”» λέει για τον πατέρα του, που ήταν επίσης επιχειρηματίας, είχε εργοστάσιο με εσώρουχα και στη συνέχεια με έπιπλα. Εξακολουθεί να είναι “μπαμπάκιας”; «Όχι, καθόλου! Τώρα κυρίως τσακωνόμαστε» λέει γελώντας.

Και πού πήγε ο “μπαμπάκιας” Νίκος; «Μετά τα 30 άλλαξα. Μάλλον βγήκε ο ωροσκόπος μου, ο Σκορπιός, υπερίσχυσε του Λέοντα, και με έχει αλλάξει». Γιατί δεν έγινε πιλότος; «Ήμουν πολύ ψηλός και δεν μπόρεσα να μπω στην Πολεμική Αεροπορία. Τότε έπαιρναν μέχρι 1,75 μ. και εγώ ήμουν πάνω από 1,80 μ. Ήμουν και πολύ χοντρός, έπιανα δύο θέσεις!» σχολιάζει αυτοσαρκαζόμενος, ενώ μου δείχνει φωτογραφίες από τα 18 του στις οποίες είναι κυριολεκτικά αγνώριστος. «Ήμουν 150 κιλά. Η σχέση που είχα τότε σκοτώθηκε σε ατύχημα με μηχανή και από τη στενοχώρια μου μέσα σε ένα χρόνο έφτασα τα 150 κιλά. Δεν ήθελα να βγαίνω από το σπίτι. Κατάθλιψη. Μόνο έτρωγα. Μια μέρα ήρθε επίσκεψη ένας φίλος μου και μου είπε: “Το μπούτι σου είναι τρία μωρά. Δεν θα κάνεις κάτι για αυτό;”. Όμως, δεν ήθελα να ακούσω κανέναν. Έλεγα “όχι, αφήστε με να φάω”. Έτρωγα και ένιωθα πως αυτό με καλύπτει. Μέχρι κάποια στιγμή που κοιτάχτηκα στον καθρέφτη γυμνός και είπα πως πρέπει να αλλάξω την κατάστασή μου. Τους επόμενους έξι μήνες έτρωγα μόνο φρούτα –μπορεί και τρία καρπούζια στην καθισιά μου! Έτσι έχασα τα κιλά. Και αφού έκανα τις δίαιτες και έφτασα σε ένα φυσιολογικό βάρος, είπα “τώρα έφτασε η ώρα μου. Πού είναι ο πλαστικός;”. Και ξεκίνησα να κάνω διάφορα μικροπράγματα για να ολοκληρώσω το makeover. Δεν έχω ταμπού με αυτά. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσέχει την εικόνα του και να κάνει ό,τι μπορεί για να νιώθει καλά με αυτό που βλέπει στον καθρέφτη του».

Λένε ότι οι άνθρωποι που έχουν υπάρξει παχύσαρκοι νιώθουν πάντα χοντροί. Είναι κάτι που έχει ξεπεράσει; «Μα ούτε στα 150 κιλά ένιωθα χοντρός. Ήμουν σαν βουνό και εγώ ένιωθα αδύνατος και αέρινος. Τώρα, όταν με βλέπω σε παλιές φωτογραφίες, λέω “Παναγία μου”! Αφού είχα μια σχέση τότε και λέω “μπράβο, ηρωικό αυτό που έκανε!”. Ήμουν ένα βουνό».

Δείτε τις φωτογραφίες του Νίκου Κοκλώνη στα 150 κιλά και την πορεία του μέχρι να φτάσει στην εικόνα του σήμερα




Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.