To 2017 ίσως υπήρξε μία από τις πιο σημαντικές χρονιές για τις γυναίκες και τα δικαιώματα τους. Από την εκλογή Trump στην ηγεσία των Η.Π.Α και τις αναχρονιστικές πολιτικές που έφερε στο χαρτοφυλάκιό του μέχρι τη δράση των ακτιβιστριών σε όλο τον κόσμο που ανέδειξαν τα προβλήματα των γυναικών και την καταπίεση, η οποία δυστυχώς είναι ακόμα κραταιή για τις γυναίκες παγκόσμια, πυροδοτήθηκε μια φλόγα σε εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες που αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και δημιούργησαν ένα κύμα νεοφεμινισμού. Τα Women’s March, το εξώφυλλο του περιοδικό Time που ανακήρυξε τις γυναίκες, οι οποίες μίλησαν για την παρενόχληση που έχουν βιώσει, σε πρόσωπα της χρονιάς, η agenda της συμπεριληπτικότητας και της ίσης αμοιβής στον εργασιακό χώρο και η μαζική επιτυχία της Wonder Woman -ως ταινία ορόσημο για την απεικόνιση της γυναίκας στον κινηματογράφο-, είναι μόνο μερικές από τις αφορμές που τα δικαιώματα των γυναικών ήρθαν στο προσκήνιο και συζητήθηκαν.

Οι γυναίκες μίλησαν, απαίτησαν, διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποδείξουν ότι η μάχη για την ισότητα είναι επίκαιρη και σίγουρα δεν έχει τελειώσει. Και σε όλα αυτά που έγιναν viral και στιγμάτισαν τη χρονιά που πέρασε και που διανύουμε υπάρχει κάτι που με ενοχλεί και με παραξενεύει. Τι είναι αυτό; Ο σεξισμός που πολλοί άντρες επιδεικνύουν φοβούμενοι την πραγματική ισότητα. Άντρες που θέλουν να διατηρήσουν ανέπαφες τις φαύλες δομές καταπίεσης, τις οποίες προσπαθούν να επιβάλλουν για αιώνες στην πατριαρχική κοινωνία που ζούμε. Από τα comments του Facebook και του YouTube μέχρι την καθημερινότητά μας, στερεότυπα και απόψεις που μειώνουν τις γυναίκες αναπαράγονται άκριτα. Απαράδεκτο και κατακριτέο σαν φαινόμενο, αλλά αναμενόμενο γιατί το shaming ήταν πάντα μία από τις πρακτικές αυτών που διακατατέχονταν από μισογυνισμό. Και αν από μια μεγάλη μερίδα των άντρων κάποιος θα περίμενε τέτοια σχόλια, αυτό που σοκάρει περισσότερο είναι όταν αυτά προέρχονται από γυναίκες. Γυναίκες που ζουν κάτω από τις ίδιες καταπιεστικές δομές και κοινωνικές συνθήκες που τις αναγκάζει να διεκδικούν καθημερινά όλα όσα φαντάζουν αυτονόητα και δίκαια. Στα social media, στην τηλεόραση, στην καθημερινότητα η χολή μερικών γυναικών είναι τόσο έντονη και που μου δημιούργησε μία απορία. Μισούν τελικά οι γυναίκες τις γυναίκες; Ο εσωτερικεύμενος μισογυνισμός φαίνεται από τα μικρά και όχι τόσο αθώα σχόλια πολλών γυναικών για την εμφάνιση άλλων στην καθημερινότητα μέχρι τη δημόσια απαξίωση γυναικών που έχουν τη δύναμη να μιλάνε δημόσια για το πώς η πατριαρχία επηρεάζει τη ζωή τους σε όλες τις εκφάνσεις της.

Επειδή έχω την τιμή να δουλεύω ανάμεσα σε φανταστικές γυναίκες που με εμπνέουν κάθε μέρα, αποφάσισα λοιπόν για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας να γράψω ένα άρθρο άποψης για τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό. Πριν όμως ξεκινήσω καν να συντάσσω αυτό το κείμενο, μου ήρθε στο μυαλό το προφανές. Όσο και να ταυτίζομαι με τον καθημερινό αγώνα των γυναικών ενάντια στην πατριαρχία, όσο και να κατανοώ τα προβλήματά τους, όσο και να αυτοπροσδιορίζομαι ως φεμινιστής, σίγουρα δεν βιώνω το θέμα του εσωτερικευμένου μισογυνισμού όπως οι γυναίκες. Οπότε σκέφτηκα ότι τίποτα δεν είναι πιο δίκαιο και πρέπον από το να δώσω το λόγο, το βήμα, το σχόλιο αποκλειστικά σε αυτές. Έξι γυναίκες που η καθεμιά με το δικό της τρόπο και από το δικό της μετερίζι μάχονται με την στάση τους και τη ζωή τους καθημερινά για τα δικαιώματα των γυναικών πήραν την ερώτηση “Γιατί οι γυναίκες μισούν τις γυναίκες;” και τους ζήτησα να μου την απαντήσουν. Καταλαβαίνω ότι η ερώτηση από μόνη της είναι προβοκατόρικη, στερεοτυπική, σεξιστική και πιθανότατα λανθασμένη, αλλά ο σκοπός του κειμένου αυτού είναι να δώσει την ευκαιρία και στις έξι να κάνουν ένα σχόλιο για τον εσωτερικεύμενο μισογυνισμό, να πουν αν τελικά υπάρχει και πώς τον έχουν βιώσει προσωπικά. Τις ευχαριστώ και τις έξι που μου έκαναν την τιμή να μου μιλήσουν για αυτό. Ο λόγος σε αυτές.

Διαβάστε τη συνέχεια στο instyle.gr