Από την εποχή που η Έλενα Θωμοπούλου ήταν μαθήτρια στις πρώτες τάξεις του δημοτικού η μητέρα της τη μύησε στο χώρο των τεχνών πηγαίνοντάς τη στο θέατρο, και μάλιστα όχι σε παραστάσεις για παιδιά, αλλά για ενήλικες. «Θυμάμαι ότι μου άρεσε να παρατηρώ τους ηθοποιούς. Λάτρευα το θέατρο και ένιωθα άγχος αν θα πάνε όλα καλά στην παράσταση, σαν να έμπαινα στη θέση τους. Όταν ανεβαίνω στη σκηνή πια, είναι σαν να αντιμετωπίζω το φόβο μου και να γίνομαι καλύτερη. Για μένα η έκθεση είναι λύτρωση» λέει.

Αν και οι παραστάσεις που παρακολουθούσε με τη φωτογράφο μητέρα της ήταν μiα εποικοδομητική τριβή με το θέατρο, μέχρι και το πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο δεν μπορούσε να πει με σιγουριά ότι αυτή είναι η δουλειά που θα κάνει στη ζωή της. Έδωσε πανελλαδικές εξετάσεις και πέρασε στη Γυμναστική Ακαδημία Αθήνας. «Γράφτηκα αλλά δεν ήθελα να πάω. Τότε εξομολογήθηκα στους δικούς μου ότι ήθελα να σπουδάσω σκηνοθεσία και σενάριο. Έτσι ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος. Όταν πήρα το πτυχίο μου από το Deree, έφυγα για το Λονδίνο, όπου σπούδασα στο London Film Academy σκηνοθεσία ηθοποιών και σεναρίου. Εκεί ξεκίνησα και τα μαθήματα υποκριτικής στην κάμερα, γεγονός που με έκανε να αποφασίσω να πάω σε δραματική σχολή μόλις επέστρεφα στην Ελλάδα. Έδωσα στο υπουργείο Πολιτισμού –υπήρχαν δύο χιλιάδες υποψήφιοι και πήραν τους εκατό, ανάμεσα στους οποίους κι εμένα– και αμέσως ξεκίνησα τις σπουδές μου στη δραματική σχολή Νέου Ελληνικού θεάτρου του Γιώργου Αρμένη».

Την πρώτη χρονιά της στη δραματική σχολή έγινε μια οντισιόν στο θέατρο Badminton για την παράσταση Μαουτχάουζεν, σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. «Από την οντισιόν πέρασαν τρεις χιλιάδες άτομα και τελικά πήραν τρεις κοπέλες. Ήταν φοβερό welcome για μένα το να συμμετάσχω σε μια τεράστια παραγωγή με πενήντα ηθοποιούς και να βγάζω χρήματα από αυτή τη δουλειά».
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή μαζί με το Πρώτο Θέμα.