Από τον Γιώργο Πράτανο,

Ένα ακόμη μελανό σημείο στην ιστορία του κάποτε μαγικού τρίο –Uma, Tarantino,Weinstein– έχει να κάνει με τα όσα διαδραματίστηκαν στο σετ του Kill Bill II, το 2004. Δεν ήταν μόνο η βίαιη και πολλές φορές σαδιστική μεταχείριση του σκηνοθέτη προς τη μούσα του (ήταν εκείνος που τη φτύνει στη σκηνή με τον Madsen, εκείνος που πάει να τη στραγγαλίσει στη σκηνή με την «Gogo»), που κορυφώθηκε με τον τραυματισμό της.

Στην τελευταία σκηνή του σίκουελ, η Thurman οδηγεί το μπλε αυτοκίνητο πηγαίνοντας να συναντήσει τον Bill. Ένας άνθρωπος της παραγωγής την προειδοποιεί πως το αυτοκίνητο δεν είναι σε καλή κατάσταση.

«Ο Quentin ήρθε στο τροχόσπιτό μου και, όπως κάθε σκηνοθέτης, δεν ήθελε να ακούει “όχι”. Ήταν έξαλλος, γιατί τους κόστιζα χρόνο. Αλλά φοβόμουν. Με διαβεβαίωσε πως το αυτοκίνητο είναι εντάξει, “ο δρόμος είναι μια ευθεία. Πιάσε 65 χιλιόμετρα την ώρα, ειδάλλως τα μαλλιά σου δεν θα ανεμίζουν όπως πρέπει και τότε θα σε βάλω να ξαναγυρίσεις τη σκηνή”. Όμως το αυτοκίνητο ήταν ένα κουτί θανάτου. Το κάθισμα δεν ήταν σωστά στερεωμένο. Ο δρόμος είχε άμμο και δεν ήταν ευθεία» λέει η Uma.

Χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου κατά τη διάρκεια του γυρίσματος και χτυπάει σε ένα δέντρο. Τα επόμενα δευτερόλεπτα είναι σε σοκ. «Το τιμόνι ήταν στην κοιλιά μου και τα πόδια μου μπλοκαρίστηκαν. Πονούσα και σκέφτηκα “Ω Θεέ μου, δεν πρόκειται να περπατήσω ξανά”, όταν επέστρεψα από το νοσοκομείο με κολάρο, τα γόνατά μου διαλυμένα, ένα μεγάλο καρούμπαλο στο κεφάλι και διάσειση. Ήθελα να δω το αυτοκίνητο, ήμουν αναστατωμένη. Είχαμε έναν επικό καβγά με τον Quentin και τον κατηγόρησα πως πήγε να με σκοτώσει. Και ήταν εξοργισμένος με αυτό, φαντάζομαι δικαιολογημένα, γιατί δεν ένιωθε πως πήγε να με σκοτώσει».

Η Miramax αρνήθηκε να της δώσει το υλικό που κατέγραψε η κάμερα. Έπειτα από πολλές πιέσεις, ο Tarantino της έδωσε το υλικό, «δεκαπέντε χρόνια μετά». «Όχι πως έχει σημασία τώρα, με τη μόνιμη βλάβη στον αυχένα μου και τα διαλυμένα γόνατά μου».