Τα στυγερά εγκλήματα και οι πολύκροτες δίκες που συγκλόνισαν την Ελλάδα

Οι δίκες που συγκλόνισαν τη χώρα είναι πολλές… Υποθέσεις που σόκαραν την κοινή γνώμη και μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ. Το enikos.gr ξεφυλλίζει πρωτοσέλιδα της εποχής και ανασύρει τις υποθέσεις που έχουν περάσει στην ιστορία είτε λόγω της αγριότητας τους είτε λόγω της μη μεταμέλειας των δραστών. Ο Παναγιώτης Φραντζής, που τεμάχισε και σκότωσε τη σύζυγό του, ο παιδοκτόνος Μανώλης Δουρής, «ο γιος του Φρανκεστάιν» όπως χαρακτήρισαν τον Θεόφιλο Σεχίδη που ξεκλήρισε την οικογένεια του στη Θάσο, η “φαρμακούλα” με τα τηγανόψωμα που είχαν παραθείο, ο Αντώνης Δαγκλής γνωστός ως ο “Αντεροβγάλτης των Αθηνών” και η δίκη των Σατανιστών της Παιανίας είναι λίγες μόνο από τις υποθέσεις που απασχόλησαν τις δικαστικές αίθουσες.

Υπόθεση Φραντζή – Σκότωσε και τεμάχισε τη σύζυγό του

Ήταν 24 Ιουνίου 1987, όταν ένας πενηντάχρονος υπάλληλος ανακάλυψε μέσα σε πλαστικές σακούλες την άτυχη γυναίκα. «Νόμιζα ότι είναι χοιρινό κρέας. Μόλις το αναποδογύρισα διαπίστωσα ότι ήταν κομμάτι από γυναικείο σώμα».

Η Ζωή Γαρμανή, 18 ετών, δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της, Παναγιώτη Φραντζή, 27 ετών, φοιτητή της Ανωτάτης Εμπορικής. Αφού τη σκότωσε, την τεμάχισε με ένα ακονισμένο χασαπομάχαιρο και τοποθέτησε τα μέλη σε δέκα πλαστικές τσάντες κι αυτές μέσα σε τέσσερις σακούλες σκουπιδιών και τις πέταξε στον κάδο απορριμμάτων του δήμου. Tο κίνητρο της δολοφονίας της άτυχης Zωής είχε αποδοθεί στην παθολογική ζήλια. Κατά την αναμενόμενα φορτισμένη ακροαματική διαδικασία, ο κατηγορούμενος δεχόταν συχνά επιθέσεις και προπηλακισμούς από τους γονείς και τον αδελφό τους θύματος, που σε κατάσταση θλίψης και οργής κρατούσαν τη φωτογραφία του «ΕΘΝΟΥΣ» με το τεμαχισμένο πτώμα, ζητώντας δικαίωση.

Ο Φραντζής έδωσε τη δική του εκδοχή λέγοντας: «Βγήκα εκτός εαυτού. Τα ‘χασα και δεν ήξερα τι έκανα. Την άρπαξα και την έσπρωξα με δύναμη στην άκρη του κρεβατιού, χτυπώντας το κεφάλι της, το οποίο έβγαλε και αίματα. Βρισκόμουνα, όπως αντιλαμβάνεστε σε πλήρη σύγχυση. Η Ζωή ήταν κάτω. Πλησίασα για να δω αν αναπνέει κι αν έχει σφυγμούς. Πιάνοντας το χέρι της, διαπίστωσα ότι δεν είχε σφυγμούς. Ήταν νεκρή». Ο ιατροδικαστής όμως, αποφάνθηκε ότι ο θάνατος της κοπέλας είχε προκληθεί από ασφυξία. Ο δράστης την είχε στραγγαλίσει με τα χέρια του, ενώ και στο σώμα του ίδιου υπήρχαν σημάδια πάλης που οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η κοπέλα είχε προσπαθήσει να τον απωθήσει. Η δίκη του δολοφόνου ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1988 και οι λεπτομέρειες βρίσκονταν στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων. Ο Φραντζής εξέτισε 18 χρόνια για τα ισόβια στα οποία καταδικάστηκε και έκανε συνολικά έξι αιτήσεις αποφυλάκισης, μέχρι να βγει από τη φυλακή το 2005.

Υπόθεση του παιδοκτόνου Δουρή

Η ανατριχιαστική δολοφονία έγινε στην Ερμιόνη στις 31 Δεκεμβρίου 1993. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ο 6χρονος Νίκος Δουρής δεν γύρισε σπίτι και οι γονείς του Γεωργία και Μανώλης ενημέρωσαν την αστυνομία για την εξαφάνισή τους γιου τους. Το αγοράκι βρέθηκε νεκρό και σεξουαλικά κακοποιημένο. Ο πατέρας του και ένα από τα έξι αδέρφια του μικρού, βρήκαν το πτώμα του σε μια κοντινή αλάνα.

Το ιατροδικαστικό πόρισμα έδειξε ότι το παιδί πέθανε από ασφυξία, καθώς ο δράστης του είχε κλείσει τη μύτη και το στόμα και το είχε βιάσει, πριν του αφαιρέσει τη ζωή. Ο πατέρας θρηνούσε απαρηγόρητος και ορκιζόταν εκδίκηση.

Στην κατάθεσή του ωστόσο έπεσε σε αντιφάσεις. Τελικά ομολόγησε ότι «Με κυριεύει μια σπάνια ασθένεια, με μεταμορφώνει. Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου». Λίγες μέρες μετά την κηδεία του παιδιού, ο πατέρας του αρνείται όσα είπε στην πρώτη κατάθεση και δηλώνει αθώος. Μάλιστα, κατηγορεί τη γυναίκα του: «Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου, όπως εσύ το ζήτησες μαζί με τον εραστή σου, με τον οποίο σκοτώσατε το Νίκο». Παρά τις νέες δηλώσεις του, όμως, ο Δουρής κρίνεται προφυλακιστέος μετά από κοινή απόφαση εισαγγελέα και ανακριτή. Καταδικάστηκε σε ισόβια.

Η απόφαση του δικαστηρίου γίνεται δεκτή με ικανοποίηση, αλλά από τη στιγμή που ανακοινώνεται αρχίζουν οι αντιδράσεις των κρατουμένων. Οι τρόφιμοι των φυλακών της Τρίπολης απειλούν με εξέγερση σε περίπτωση που μεταφερθεί εκεί ο παιδοκτόνος. Έτσι, οι Αρχές αποφασίζουν να τον οδηγήσουν στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Κέρκυρας, όπου είχε διαμορφωθεί ειδικός χώρος για την κράτησή του. Κατά τη μεταγωγή του, ο Δουρής κακοποιείται και ξυλοκοπείται από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Όταν κατεβαίνει από την κλούβα, το πρόσωπό του είναι αλλοιωμένο. Η κακοποίησή του, όμως, συνεχίζεται και μέσα στη φυλακή. Οι Αρχές αναγκάζονται να τον μετακινούν συνέχεια. Μέσα σε δύο χρόνια ο Δουρής αλλάζει τέσσερα σωφρονιστικά ιδρύματα.

Στις 24 Φεβρουαρίου του 1996, σχεδόν δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του γιου του, ο Μανώλης Δουρής δίνει τέλος στη ζωή του μέσα στο κελί του στις φυλακές της Τρίπολης. Οι φύλακες τον βρίσκουν κρεμασμένο με το καλώδιο της τηλεόρασης.

Θεόφιλος Σεχίδης – Ξεκλήρισε την οικογένεια του

Χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που έγιναν στην Ελλάδα. Οι πέντε δολοφονίες συγγενικών του προσώπων, που διέπραξε ο 24χρονος φοιτητής Θεόφιλος Σεχίδης σε διάστημα μικρότερο των 24 ωρών στη Θάσο, προκάλεσαν σοκ στην κοινή γνώμη και αποτέλεσε θέμα για διδακτορικό στην Ψυχιατρική και αντικείμενο μελέτης από ιατρικούς, εγκληματολογικούς και δικαστικούς κύκλους.

Τον Αύγουστο του 1996 ο Σεχίδης ξεκλήρισε ολόκληρη την οικογένειά του, δολοφονώντας τους γονείς, την αδερφή, τη γιαγιά και έναν θείο του. Αφού τεμάχισε τα πτώματα, στη συνέχεια πέταξε μερικά κομμάτια στη χωματερή της Καβάλας, ενώ κάποια άλλα τα είχε φυλάξει στην κατάψυξη του σπιτιού του.

«Το έγκλημα του αιώνα στη Θάσο», «Ο γιος του Φρανκεστάιν», «Αμόκ αίματος στη Θάσο», «Ο κανίβαλος που άκουγε… Τσαϊκόφκσι» ήταν μερικά από τα πρωτοσέλιδα στις αρχές του Αυγούστου του 1996.

Με τη δικογραφία που σχηματίσθηκε σε βάρος του, ο Θεόφιλος Σεχίδης οδηγήθηκε στην Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Καβάλας. «Σκότωσα τα θύματά μου αμυνόμενος. Υπήρξε οικογενειακή συνομωσία. Μου έκαναν ψυχολογικό πόλεμο επειδή ήξερα ότι ήμουν άλλης μάνας παιδί και δε μου ‘λεγαν την αλήθεια», υποστήριξε στην αστυνομία, μετά από ημέρες και πολλαπλές καταθέσεις. Ο πρώτος φόνος έλαβε χώρα στις 19 Μαΐου. Όπως διευκρίνισε ο δράστης: «Λίγες ημέρες πριν γίνει το κακό, τρεις-τέσσερις ημέρες νομίζω, βρισκόμουν στην Κομοτηνή, όταν ξαφνικά, χωρίς να τους περιμένω, έρχονται ο πατέρας μου με τον θείο μου. Έρχονται δήθεν για να πάρουν το αυτοκίνητο του πατέρα μου που το είχα εγώ. Εγώ ξαφνιάστηκα. Είχα να δω τον θείο μου έναν, ενάμιση χρόνο. Μου είπαν πως μόλις φτάσουν στη Θάσο, την ίδια κιόλας ημέρα να τους πάρω τηλέφωνο να μιλήσουμε. Μου είπαν, μετά την τηλεφωνική επικοινωνία, πως έπρεπε να πάω αμέσως στη Θάσο για να μιλήσουμε. Έτσι, την επόμενη, 18 Μαΐου, πήγα στη Θάσο, στον Λιμένα. Όταν ξημέρωσε, κάποια στιγμή ο θείος μου λέει ότι θέλει να πάμε μια βόλτα πάνω στο αρχαίο θέατρο».

Όπως ανέφερε ο Θεόφιλος κατά την πρώτη του κατάθεση στην Ασφάλεια Θεσσαλονίκης, η συζήτηση εξελίχθηκε σε λογομαχία και στη συνέχεια, σε συμπλοκή. «Προσπάθησε να με χτυπήσει με ένα μαχαίρι. Τον έσπρωξα και έπεσε σε γκρεμό, από ύψος δέκα μέτρων. Κατέβηκα κάτω και τον είδα να ψυχορραγεί. Και για να μη βασανίζεται άλλο, του έκοψα με το μαχαίρι το κεφάλι». Κατόπιν, επέστρεψε στο σπίτι του, όπου και έμεινε μόνος, όχι όμως για πολύ. Μετά από λίγη ώρα επέστρεψε ο πατέρας του: «Ο πατέρας μου είχε ένα μαχαίρι, φοβήθηκα. Μόλις γύρισε για να πάει στην τουαλέτα, τον πυροβόλησα κι έπεσε νεκρός. Μετά, του έκοψα την καρωτίδα με ένα μαχαίρι». Ακολούθησαν η μητέρα και η αδελφή του. «Κρατούσε και αυτή (η μητέρα του) μαχαίρι. Της άρπαξα το χέρι και της έκοψα τον λαιμό. Με τον ίδιο τρόπο σκότωσα στη συνέχεια την αδελφή μου Ερμιόνη».

Η δίκη διεξήχθη στις 20 Ιουνίου 1997 στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Δράμας. Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε πέντε φορές ισόβια για τις ανθρωποκτονίες κατά συρροή και σε ποινή φυλάκισης 7,5 ετών για οπλοχρησία, οπλοκατοχή, οπλοφορία και για περιύβριση νεκρού.

«Δεν έχω τίποτα καινούριο να παρουσιάσω στο δικαστήριο… Όταν υπάρχουν πέντε πτώματα από πίσω, τι ρόλο μπορεί να παίζει ο πρότερος έντιμος βίος; Ασφαλώς θα με ενδιέφερε να μειωθεί η ποινή. Αλίμονο. Αλλά, η υπόθεση είναι εσχάτως σοβαρή. Τι μπορεί να γίνουν οι πέντε φορές ισόβια; Είτε τρις, είτε δις ισόβια, μια ζωή στη φυλακή είναι πάλι» δήλωσε.

Η «φαρμακούλα» με τα τηγανόψωμα

Επτά άτομα, μέλη και φίλοι δύο οικογενειών καταλήγουν στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση, λόγω βαρύτατης τροφικής δηλητηρίασης. Όλοι είχαν δοκιμάσει τηγανόψωμα και ψωμί που είχαν παρασκευασθεί από την ίδια ζύμη, την οποία είχε προσφέρει ως «δώρο» στις οικογένειες η 56χρονη γειτόνισσα, Μαρία Σαμπανιώτη.

Οι τοξικολογικοί έλεγχοι στα τρόφιμα αλλά και στα θύματα, ήταν σαφείς: Παραθείο. Τρεις άνθρωποι μετά από μέρες στην εντατική, χάνουν τελικά τη ζωή τους. Οι δικαστικές αρχές στρέφονται κατά της Μαρίας Σαμπανιώτη, κατηγορώντας την ότι θέλησε να εκδικηθεί τις δύο οικογένειες, καθώς δεν επιθυμούσαν το γάμο των δύο γιων τους με τις κόρες της 56χρονης.

Η ίδια από την πρώτη στιγμή ενώπιον του ανακριτή, αρνείται τις κατηγορίες: “Δεν ήθελα να κάνω κακό σε κανέναν. Κάποιος άλλος έβαλε στο μάτι την οικογένειά μου κι επειδή αυτή τη ζύμη την είχα φτιάξει για το σπίτι μου, έριξε δηλητήριο μέσα όταν εγώ έλειπα για ψώνια”.

Η θέση της δεν άλλαξε ποτέ, μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση το 2000, έχοντας περάσει τρεις ακροαματικές διαδικασίες. Η “φαρμακούλα”, όπως την φώναζε ο κόσμος κατά την είσοδό της στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, δεν κατάφερε να πείσει.

Το 1993, το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο και στη συνέχεια το Μικτό Ορκωτό Εφετείο το 1997, την καταδικάζουν σε τρεις φορές ισόβια κάθειρξη και επιπλέον 25 έτη, χωρίς ελαφρυντικά, για τρεις ανθρωποκτονίες και τέσσερις απόπειρες ανθρωποκτονίας. Αποφυλακίστηκε το 2011.

1994: Η δίκη των Σατανιστών της Παλλήνης

Στις 27 Αυγούστου 1992, ο Ασημάκης Κατσούλας, ο Μάνος Δημητροκάλλης και η Δήμητρα Μαργέτη, οδήγησαν τη 14χρονη Δώρα Συροπούλου σε ερημική τοποθεσία στη Σέσι Κορωπίου για να την προσφέρουν θυσία στον σατανά. Τον Απρίλιο του 1993 η 28χρονη Γαρυφαλιά Γιούργα, μητέρα δύο παιδιών, οδηγείται κι αυτή στο Κορωπί, όπου βιάζεται και δολοφονείται με μία πέτρα, προκειμένου -όπως αποδείχθηκε- να μην αναγνωριστεί ποτέ το πτώμα της. Οι δύο παιδικοί φίλοι άρχισαν να κάνουν τελετές μαύρης μαγείας στην Παλλήνη και στο Κορωπί, προσπαθώντας παράλληλα να μυήσουν και άλλους συνομήλικούς τους. Ο Κατσούλας θεωρήθηκε μία αυταρχική προσωπικότητα με ανεπτυγμένη νοημοσύνη, ενώ ο Δημητροκάλης ένα παιδί χαμηλών τόνων.

Το θέμα μονοπωλούσε τα δελτία ειδήσεων. Παρά τις επίμονες προσπάθειες του Τύπου οι δράστες ήταν λιγομίλητοι και δεν έκαναν δημόσια πολλές αποκαλύψεις. Ωστόσο, ο ένας έριχνε τις ευθύνες στον άλλο. Η Μαργέτη μαζί με τον Δημητροκάλη έδειξαν ως «εγκέφαλο των σατανιστών» τον Ασημάκη Κατσούλα. Στη διάρκεια της δίκης τους αναφέρθηκαν μόνο στη μύηση και τη δράση τους στον σατανισμό. Όλοι είχαν ομολογήσει τα σεξουαλικά όργια που έκαναν συχνά στο όνομα του Σατανά, στα οποία συμμετείχαν και άλλοι συνομήλικοί τους που ασπάζονταν το Σατανισμό.

Κατσούλας και Δημητροκάλης καταδικάζονται σε δις ισόβια κάθειρξη, ενώ η Μαργιέτη σε ποινή κάθειρξης 17 ετών, με την αναγνώριση του ελαφρυντικού της μετεφηβικής ηλικίας.

Αντώνης Δαγκλής – Ο “Αντεροβγάλτης των Αθηνών”

Ο Αντώνης Δαγκλής καταδικάστηκε για τις δολοφονίες τριών γυναικών και προσπάθησε να δολοφονήσει άλλες έξι στην Αθήνα στις 23 Ιανουαρίου του 1997.

Γνωστός και ως ο “Αντεροβγάλτης των Αθηνών”, καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλάκισης. Η μητέρα του Δαγκλή ήταν ιερόδουλη, ενώ ο ίδιος ήταν νταλικέρης. Τα θύματά του ήταν μόνο ιερόδουλες και έδρασε τα έτη 1992 έως 1995. Το 1989 συνελήφθη για επίθεση σε μία ομάδα αντρών με μαχαίρι στο Ζάππειο. Αρχικά, ο Δαγκλής ήταν ύποπτος για δύο δολοφονίες αφού συνελήφθη για βιασμό και απαγωγή μίας Αγγλίδας τουρίστριας, με το όνομα Ανν Χάμσον. Όταν την απήγαγε, την ανάγκασε να του κάνει στοματικό έρωτα. Ωστόσο, όταν αυτή του είπε πως κάνει πορνεία προσωρινά, ώστε να βγάλει λεφτά για να αγοράσει εισιτήριο επιστροφής, την ελευθέρωσε.

Αργότερα ομολόγησε το διαμελισμό δύο γυναικών, Ελένης Παναγιωτοπούλου, ετών 29, και την Αθηνά Λαζάρου, ετών 26, με ένα πριόνι, και τις πέταξε γύρω από την Αθήνα.

Έπειτα, ο Δαγκλής ομολόγησε τον προηγουμένως άλυτο φόνο μία ιερόδουλης, της οποίας το διαμελισμένο σώμα βρέθηκε σε ένα κάδο το 1992. Κατά τη διάρκεια της δίκης του, ο Δαγκλής είπε στο δικαστήριο: “Μισούσα όλες τις ιερόδουλες και συνεχίζω να τις μισώ. Πήγαινα να τις δω για σεξ αλλά ξαφνικά άλλες εικόνες έρχονταν στο μυαλό μου. Άκουγα φωνές οι οποίες με διέταζαν να σκοτώνω. Μία φορά σκέφτηκα να πνίξω τη μνηστή μου, αλλά συγκράτησα τον εαυτό μου”.

Ο Αντώνης Δαγκλής αυτοκτόνησε στις 2 Αυγούστου του 1997, βρέθηκε απαγχωνισμένος στο κελί 33 του Ψυχιατρικού Καταστήματος των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού, με τον συγκρατούμενό του, Γ. Μακρίδη, να έχει αυτοκτονήσει και εκείνος.

Θανάσης Αρβανίτης – Αποκεφάλισε την 25χρονη σύζυγό του και έκανε βόλτες το κεφάλι της στη Σαντορίνη

Η 25χρονη δασκάλα, Αδαμαντία Καρκαλή, στις 3 Αυγούστου 2008 στη Σαντορίνη δολοφονείται άγρια από τον σύζυγό της, Θανάση Αρβανίτη, κατά τη διάρκεια ενός έντονου καβγά. Ο 31 ετών άνδρας έπασχε από ψυχολογικά προβλήματα και είχε πολλάκις ακολουθήσει φαρμακευτική αγωγή αλλά και νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική.

Πρώτα αποκεφάλισε το σκύλο της νεαρής γυναίκας και πέταξε το κεφάλι του στο δρόμο έξω από το σπίτι τους για εκδίκηση. Μετά, επιτίθεται και στην ίδια με ένα κουζινομάχαιρο 30 εκατοστών μαχαιρώνοντας την 10 φορές στην περιοχή του λαιμού και το θώρακα. Ανήμπορη πλέον να αντιδράσει, η Καρκαλή δέχεται το τελειωτικό χτύπημα, ο σύζυγός της, ξεκινά να της κόβει το κεφάλι, ενώ είναι ακόμα ζωντανή. Στη συνέχεια, βγήκε στο δρόμο του χωριού Βουρβούλο κρατώντας στο ένα του χέρι το κεφάλι της συζύγου του από τα μαλλιά και στο άλλο το γεμάτο αίματα μαχαίρι, σκορπώντας τον πανικό σε κατοίκους του νησιού και τουρίστες που ήρθαν αντιμέτωποι με το θέαμα.

Η εκδίκαση της πολύκροτης υπόθεσης εξετάσθηκε στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο το 2013, στο οποίο κλήθηκαν να καταθέσουν οι μάρτυρες, καθώς και ο κατηγορούμενος.

Για το ειδεχθές έγκλημα, ο δράστης – στον αντίποδα με την πρώτη κατάθεσή του στην Ανακρίτρια – παρουσιάστηκε στην απολογία του να παραδέχεται την πράξη αλλά “να μη θυμάται” λεπτομέρειες, με τη συνήγορο υπεράσπισής του, να κάνει λόγο για δολοφονία που τελέστηκε εν βρασμώ ψυχής, καθώς ο κατηγορούμενος έπασχε από σοβαρή ψυχωσική διαταραχή – σχιζοφρένεια, ζητώντας από τους δικαστές να αποφασίσουν τελικά αν η ποινή του, θα αφορά σε εγκλεισμό σε ψυχιατρική κλινική ή σε εγκλεισμό στο αντίστοιχο τμήμα των φυλακών Δομοκού όπου κρατείτο.

Ο Εισαγγελέας πρότεινε την ενοχή του χωρίς ελαφρυντικά καθώς όπως υποστήριξε ήταν προφανής ο ανθρωποκτόνος σκοπός που είχε, τόσο ως προς το θύμα, όσο και ως προς τους αστυνομικούς που επιχείρησαν να τον συλλάβουν αλλά και ως προς τις δύο κοπέλες – ιατρούς, οι οποίες επέβαιναν σε δίκυκλο, προκειμένου να μετακινηθούν στο Κέντρο Υγείας.

Και στις τρεις περιπτώσεις – ο κατηγορούμενος, όπως τόνισε ο Εισαγγελέας, βρισκόταν σε ήρεμη ψυχολογική κατάσταση, αφού εξήγησε πως δεν προκύπτει λογικά και σύμφωνα με την ερμηνεία του νόμου, ότι το περιστατικό που προηγήθηκε του ειδεχθούς εγκλήματος ανάμεσά τους, δικαιολογεί τους ισχυρισμούς της υπερασπιστικής πλευράς, ότι δηλαδή η πράξη του, τελέσθηκε εν βρασμώ ψυχής. Ο δράστης καταδικάστηκε σε 24 χρόνια φυλάκισης.

Η πολύκροτη υπόθεση του Άλεξ

Η πολύκροτη υπόθεση του Αλεξ, συγκλόνισε το πανελλήνιο από την ημέρα εξαφάνισης του 11χρονου, στο κέντρο της Βέροιας, τον Φεβρουάριο του 2006. Η εξονυχιστική έρευνα της Αγγελικής Νικολούλη που επέμενε να εστιάζει στην πόλη της Βέροιας, την ίδια ώρα που κάποιοι προσπαθούσαν να αποπροσανατολίσουν τις Αρχές για το τι μπορεί να συνέβη στον Άλεξ, δεν άργησε να φέρει αποτελέσματα. Η δημοσιογράφος ταξίδευε σε ανύποπτους χρόνους στην πόλη και αιφνιδίαζε τα μέλη της «σκληρής» παρέας που στην αρχή ομολόγησαν τις επιθέσεις στον Άλεξ. Μετά όμως τα πήραν όλα πίσω. Μόνο ένας από αυτούς ο Βορειοηπειρώτης, επέμεινε στην κατάθεση του παρά τις απειλές που δεχόταν. Όπως αποκάλυψε, ο Άλεξ έχασε τη ζωή του μετά από ένα τσακωμό με την «παρέα» στο κέντρο της πόλης.

Τα παιδιά που προσπάθησαν να καλύψουν το έγκλημα τον μετέφεραν σε ένα ακατοίκητο σπίτι. Δύο μέρες μετά έβαλαν το νεκρό παιδί σε ένα καρότσι, το κάλυψαν και το μετέφεραν στο ποτάμι της Μπαρμπούτας όπου τον άφησαν. Πιθανότατα να εξαφάνισαν το πτώμα του ενήλικες από το περιβάλλον τους.α παιδιά κρίθηκαν ένοχα από το Μονομελές Δικαστήριο Ανηλίκων της Θεσσαλονίκης και σύμφωνα με το νόμο περί ανηλίκων, τους επιβλήθηκαν αναμορφωτικά μέτρα. Το αδίκημα που τους βάραινε ήταν το κακούργημα της μη σκοπούμενης, θανατηφόρου σωματικής βλάβης και για περιύβριση νεκρού. Το 2011 ο παππούς των δύο Ελληνόπουλων της «σκληρής» παρέας καταδικάστηκε από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης σε φυλάκιση 4 ετών και 6 μηνών, για υπόθαλψη εγκληματία κατά συρροή και για ψευδορκία μάρτυρα κατ’ εξακολούθηση.

Οι γονείς των μελών της σκληρής παρέας καταδικάστηκαν σε ποινή φυλάκισης δώδεκα μηνών με αναστολή αφού κρίθηκαν ένοχοι από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης για το αδίκημα της παραμέλησης εποπτείας ανηλίκων. Μόνο η μητέρα του Ρουμάνου αθωώθηκε γιατί είχε ζητήσει τη βοήθεια των Αρχών για την παραβατικότητα του γιου της. Μέχρι σήμερα δεν έχουν αποκαλύψει που εξαφάνισαν το πτώμα του Άλεξ

Η δολοφονία της μικρής Άννυ

Η δολοφονία της μικρής Άννυ από τον ίδιο της τον πατέρα, ενώ στην συνέχεια τεμάχισε, έβρασε και πέταξε το άψυχο κορμάκι της, συγκλόνισε το πανελλήνιο.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο 27χρονος οδηγήθηκε στο φρικτό έγκλημα λόγω ζήλιας. Το 2016 αναβίωσε η υπόθεση της δολοφονίας της 4χρονης που το Πάσχα του 2015 τεμαχίστηκε από τον ίδιο της τον πατέρα στο σπίτι που διέμεναν στην οδό Μιχαήλ Βόδα. Επί τρεις ημέρες τεμάχιζε το ίδιο του το παιδί, σε αυτή την κτηνώδη παραδοχή προχώρησε σήμερα ο Στανισλάβ Μπακατζίεβ, πατέρας της 4χρονης Άννυ. Στο άκουσμα αυτής της σοκαριστκής ομολογίας πάγωσαν όσοι βρέθηκαν στη δικαστική αίθουσα.

Πρόεδρος: Τι ώρα ξεκίνησε ο τεμαχισμός;

Κατηγορούμενος: Δεν θυμάμαι την ώρα. Κάπου μέσα στη νύχτα. Άρχισα Μεγάλη Παρασκευή προς Μεγάλο Σάββατο.

Πρόεδρος: Μπορείτε να περιγράψετε τη διαδικασία;

Κατηγορούμενος: Όχι.

Πρόεδρος: Είπατε πως θα μιλήσετε…

Κατηγορούμενος: Όχι, γιατί εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Αυτά που έχω κάνει δεν μπορώ να τα χωνέψω. Δεν έχω βράσει το παιδί, έτσι όπως λέγεται. Δεν υπήρχε τρόπος να γίνει αυτό στο σπίτι. Μόνο ο τεμαχισμός.

Σε ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκαν ο πατέρας της μικρής Άννυ Στάνισλαβ Μπακαρτζίεβ και ο φίλος του Νασίφ Αχμέντοφ, για τη δολοφονία του 4χρονου κοριτσιού. Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας τους επέβαλε την ανώτατη ποινή για το αποτρόπαιο έγκλημα. Σε έξι χρόνια φυλάκισης καταδικάστηκε η μητέρα του άτυχου κοριτσιού για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο. Το δικαστήριο ωστόσο αποφάσισε να έχει ανασταλτικό χαρακτήρα η έφεση της με τους περιοριστικούς όρους της εμφάνισης στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής της και της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα.

Υπόθεση Μυρτώς

Μέσω της δίκης δευτέρου βαθμού αναβίωσε το άγριο σκηνικό που συγκλόνισε το πανελλήνιο τον Ιούλιο του 2012. Στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αιγαίου οδηγήθηκε ο «δράκος της Πάρου» Άχμετ Βάκας, ο δράστης του άγριου ξυλοδαρμού της 16χρονης τότε Μυρτώς, στη Χρυσή Ακτή της Πάρου, στις 22 Ιουλίου 2012. Η δίκη δευτέρου βαθμού ολοκληρώθηκε με τον Εισαγγελέα να προτείνει την ποινή των Ισόβιων για την πράξη της ληστείας και επιπλέον την ποινή κάθειρξης 18 ετών για κάθε μία εκ των δύο πράξεων της απόπειρας ανθρωποκτονίας και της πράξης του βιασμού και συνολική ποινή κάθειρξης, 24 χρόνια και 11 μήνες κάθειρξη.

Το δικαστήριο αποφάσισε ομόφωνα, να κάνει δεκτή την πρόταση του Εισαγγελέα και επέβαλε τις άνω ποινές για τις παραπάνω πράξεις. Τραγικές φιγούρες, η μητέρας της κοπέλας, Μαίρη Κοτρώτσου και μεγάλη της αδελφή, οι οποίες κοιτούσαν επίμονα τον δράστη. Υπενθυμίζεται ότι πρωτοδίκως, είχε επιβληθεί στον Πακιστανό, η ποινή των ισοβίων και επιπλέον 25 χρόνια κάθειρξη.

“Πήγαμε στην Πάρο επειδή η μεγάλη μου κόρη είχε ψυχικά κουραστεί από τις Πανελλαδικές εξετάσεις! Ήθελε να πάει με τις φίλες της διακοπές αλλά εγώ φοβόμουν! Έτσι αποφασίσαμε να πάμε όλοι μαζί για να προσέχω τη μεγάλη μου κόρη! Είχα και το αυτοκίνητο μαζί μου οπότε ο,τι και αν χρειάζονταν και τα άλλα παιδιά, θα ήμουν δίπλα τους! Εκείνη την ήμερα καθόμασταν στην παραλία, η Μυρτώ ως υστερικά συντηρητικό και μη κοινωνικό άτομο δεν ήθελε να βγάλει τα ρούχα της και να κολυμπήσει! Θυμάμαι χαρακτηριστικά, μια βδομάδα πριν το περιστατικό η Μυρτώ θέλησε να φορέσει μια ζακέτα για να βγει στον δρόμο. Ήταν αρκετά συντηρητική. Μου ζήτησε να πάει μια βόλτα! Όχι της είπα, γιατί θα φύγουμε σε λίγο. Αμέσως ξεκίνησα να την ψάχνω μαζί με τη μεγάλη μου κόρη. Όταν πλησίασα το σημείο είδα ένα αλλοιωμένο σώμα και πρόσωπο. Έβλεπα παντού αίμα. Παρά πολύ αίμα. Σκέφτηκα πως αν δεν πέθανε ακόμα, σε λίγα λεπτά θα είναι σίγουρα νεκρή! Στο νοσοκομείο μου είπαν ότι το παιδί μου είναι κλινικά νεκρό” αφηγήθηκε η μητέρα της.

«Περνούσα τον δρόμο και καθόταν μια κοπέλα. Την είδα πρώτη φορά. Στην αρχή σκέφτηκα να της κλέψω το κινητό και μετά σκέφτηκα να τη βιάσω, ζητώ συγνώμη», ανέφερε απαντώντας κατά τη διάρκεια της απολογίας του σε ερωτήσεις της έδρας. Ο Πακιστανός αποκάλυψε ότι τα είχε πει και στους φίλους του, και εκείνοι τον προέτρεπαν να φύγει για το Πακιστάν.

Πηγές: Wikipedia, βιβλίο του Π. Σόμπολου, «Τα εγκλήματα που συγκλόνισαν την Ελλάδα», theartofcrime.gr