Σε ψυχιατρεία και ιδρύματα «στοιβάζονται» παιδιά με αναπηρίες επειδή… δεν υπάρχει κράτος!

Δρόμοι, παρά…δρομοι, αεροδρόμια, λιμάνια, τουρίστες, αέναες… προσπάθειες να κατακτήσουμε την κορυφή των… πάντων και κάπου εκεί, ανάμεσα στην αίγλη των μεγάλων έργων και τις μεταξωτές κορδέλες των εγκαινίων, άνθρωποι. Ναι. Άνθρωποι. Άνθρωποι, κάθε… λογής, γνωστοί, άγνωστοι, πολιτικοί, πολίτες, φτωχοί, πλούσιοι, εργαζόμενοι, άνεργοι… άνθρωποι, που έχουν μόνο ένα μόνο κοινό σημείο, το τέλος!

Ρεπορτάζ: Γεωργία Αναγνωστοπούλου

Στον καιρό της κρίσης, αυτό, για πολλούς, μοιάζει να πλησιάζει πιο απειλητικό από ποτέ, αφού από τη μία, η ανέχεια, οδηγεί πιο εύκολα σε αρρώστιες και από την άλλη, η φτώχια και η απόγνωση έχει οπλίσει τα χέρια πολύ περισσότερων, απ’ ότι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, φέρνοντας… πολύ πιο γρήγορα και βίαια, αυτό που είναι το μόνο σίγουρο, πως έχουμε όλοι κοινό! Δεν είναι όμως μόνο η κρίση, χρόνια τώρα, παρά την υποτιθέμενη εξέλιξη και τον εκπολιτισμό, πολλοί συνάνθρωποί μας, ζουν αφημένοι στο έλεός τους, καθώς το κοινωνικό κράτος, ήταν και παραμένει, κυριολεκτικά ανύπαρκτο! Ο λόγος, για τα άτομα με αναπηρία, που λόγω της κατάστασής τους, είναι καθηλωμένα ή έστω, δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν μόνα τους, με τους γονείς τους, να είναι οι μόνοι ψυχικά υγιείς γονείς στον πλανήτη, που «εύχονται» να μην πεθάνουν πριν από τα παιδιά τους!!! Για τα παιδιά αυτά, δεν υπάρχει επόμενη μέρα, δεν υπάρχει αύριο, αφού η οργανωμένη πολιτεία, δεν έχει μεριμνήσει να υπάρξουν οι απαραίτητες δομές.

ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΔΟΜΗΣ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΑμεΑ

Την αγωνία των γονιών, άκουσε με προσοχή στο γραφείο της στην Καλαμάτα, η θεματική αντιπεριφερειάρχης Πελοποννήσου Ντίνα Νικολάκου, η οποία δεσμεύτηκε να τεθεί το θέμα στο Αναπτυξιακό Περιφερειακό Συνέδριο που θα γίνει στην Τρίπολη στο τέλος του μήνα, με τη συμμετοχή του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και πολλών υπουργών της κυβέρνησης. Μάλιστα, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η κα Νικολάκου, το μεγάλο αυτό έργο θα γίνει, ακόμη και αν χρειαστεί να πάει ένα βήμα πιο πίσω, κάποιο άλλο έργο της Περιφέρειας. «Δε χωράνε στα κοινωνικά θέματα και κυρίως, σε αυτά που έχουν να κάνουν με τα ΑμεΑ, έργα βιτρίνας, αλλά μόνο ουσίας», δήλωσε με νόημα η Ντίνα Νικολάκου, παραδεχόμενη το μέγεθος του προβλήματος και το τεράστιο κενό. «Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ΑμεΑ και οι οικογένειές τους, έχει να κάνει με την έλλειψη δομής που θα μπορεί να υποστηρίζει δια βίου τα παιδιά αυτά, ώστε να πάψει η ανασφάλεια των γονιών για το τι θα απογίνουν τα παιδιά τους, όταν οι ίδιοι, δε θα υπάρχουν στη ζωή. Επίσης, η προσπάθεια η οποία καταβάλουν οι εκπαιδευτικοί όσο το παιδί φοιτά σε κάποιο ειδικό σχολείο και τα αποτελέσματά της, δε μπορεί να πηγαίνει… χαμένη», ανέφερε η κα Νικολάκου, η οποία αποκάλυψε πως η Περιφέρεια, σχεδιάζει τη δημιουργία δομής, τύπου Στέγης Υποστηριζόμενης Διαβίωσης (ΣΥΔ) ή ενός διευρυμένου camp που θα έχει δυνατότητα να φιλοξενεί όσο χρειάζεται, άτομα που έχουν πραγματικά ανάγκη, σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί η ιδρυματοποίησή τους. Αξίζει άλλωστε να σημειωθεί πως τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, αν δεν καταλήξουν σε κάποιο ίδρυμα, οδηγούνται σε ψυχιατρεία, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται!

ΣΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ Ή ΣΤΟ… ΘΑΝΑΤΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΑ ΜΟΛΙΣ «ΦΥΓΟΥΝ» ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ!

Σε λίγες ημέρες άλλωστε, συμπληρώνονται 5 χρόνια από τον φρικτό θάνατο ενός νέου ανθρώπου από το νομό μας, ο οποίος ήταν άτομο με αναπηρία και φιλοξενήθηκε αναγκαστικά από το ψυχιατρείο της Τρίπολης, όπου και κάηκε ζωντανός, δεμένος στο κρεβάτι του!!! Τα δράματα, αμέτρητα, όπως επεσήμαναν στη συνάντηση με τη Ντίνα Νικολάκου, εκπρόσωποι συλλόγων ατόμων με αναπηρίες, με την πρόεδρο του συλλόγου των γονιών παιδιών με αυτισμό, να απαριθμεί μερικά απ’ αυτά, αφήνοντας μας άφωνους… «Όταν γέννησε η κόρη μου, ο πατέρας της, κάθισε στο σπίτι με το γιο μας, για να πάω εγώ στο γάμο της, όπως συνέβη και στη βάφτιση του παιδιού της», ανέφερε η  πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων Κηδεμόνων και Φίλων Ατόμων με Αυτισμό Μεσσηνίας Αθηνά Σπανού,    μεταφέροντάς μας, όχι σε έναν παράλληλο μιρκόκοσμο, αλλά στην κοινή πραγματικότητα, στο διπλανό σπίτι, στο διαμέρισμα μιας πόλης του πολιτισμού, το 2018 και όχι το 1940! Χαρακηριστικό, ένα ακόμη πρόσφατο παράδειγμα που ανέφερε με μια μητέρα η οποία διεγνώσθη με καρκίνο του στήθους και δεν μπορεί να μεταβεί στην Αθήνα για τις θεραπείες της! «Πήραν το παιδί μαζί τους στην Αθήνα, το άφησαν στην αδερφή της και αφού ξεσήκωσε… το σπίτι, αναγκάστηκαν να ζητήσουν από το άλλο τους παιδί που σπουδάζει, να επιστρέψει στην Καλαμάτα για να κρατήσει τον αδερφό του, καθώς δεν μπορεί να πάει χωρίς το σύζυγό της για τις θεραπείες αυτές», περιέγραψε, ξυπνώντας… συναισθήματα θλίψης, οργής και ντροπής! Προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα, η πρόεδρος  της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων και Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη, Αθανασία Καρούνου, τόνισε πως το αυτονόητο, να έχουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους οι γονείς των ατόμων με αναπηρίες, δεν είναι πολυτέλεια. «Δεν μπορεί μια μάνα, ένα ζευγάρι, να μην έχει που να αφήσει έστω και για λίγες ημέρες το παιδί της», ανέφερε, με την αντιπεριφερειάρχη να δεσμεύεται για επίλυση του μείζονος αυτού κοινωνικού προβλήματος, το οποίο όπως είπε, μπαίνει ψηλά, στην ατζέντα των διεκδικήσεων της Περιφερειακής Αρχής και θα γίνει με κάθε τρόπο.