Συναντηθήκαμε στο στολισμένο κέντρο της Αθήνας λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Πριν ξεκινήσουμε την κουβέντα μας, πόζαρε στο φακό του φωτογράφου μας. Παρά το εκτόπισμα της εμφάνισης και της προσωπικότητάς του, ο Ορφέας Αυγουστίδης έχει μια ήρεμη δύναμη, κινείται με μια γοητευτική χαλαρότητα. Όχι πάντα, όμως, όπως επισημαίνει. «Είμαι ήρεμος άνθρωπος, αλλά όχι ήσυχος. Δεν νευριάζω εύκολα, αλλά θα βάλω τα όριά μου, θα προστατεύσω τον εαυτό μου. Όμως είμαι έντονος στις αντιδράσεις μου. Μπορεί να αντιπαρατεθώ και ο άλλος να νομίζει ότι μπαίνω σε διαδικασία καβγά. Αλλά δεν είναι έτσι».

Ο Ορφέας ζει στα Εξάρχεια από την ημέρα που γεννήθηκε. «Μεγάλωσα στο Λόφο του Στρέφη. Ήμουν όλη την ώρα έξω, έτρεχα πάνω κάτω στην Ειρήνης Αθηναίας, στη Βουλγαροκτόνου, στην Πουλχερίας. Μικρός έπαιζα μπάσκετ στον Αστέρα Εξαρχείων, αλλά ήμουν πολύ κακός. Μάλιστα κάποιοι καλοί παίκτες μού έκαναν bullying λέγοντάς μου “τζάμπα ύψος”» θυμάται γελώντας o ύψους 1,88 μ. Ορφέας.

Ως έφηβος έκανε τις επαναστάσεις του. «Αυτό που με ενδιέφερε ήταν οι “ταγκιές” σε εισόδους πολυκατοικιών και σε τοίχους που μπορούσε να πιάσει ο μαρκαδόρος on the run. Κάναμε καταλήψεις, κοιμόμασταν στο σχολείο. Επανάσταση για την επανάσταση. Χωρίς αιτία. Οφείλεις να επαναστατήσεις ακόμα και για μία ηλιθιότητα. Έτσι μαθαίνεις να διεκδικείς και να επεξεργάζεσαι τις καταστάσεις» παραδέχεται.

Υπήρξε μέτριος μαθητής, από εκείνους που παρακολουθούν στην παράδοση και απλά αλλάζουν τα βιβλία στην τσάντα. «Δεν με ενδιέφερε να δηλώσω κάποια σχολή μετά τις Πανελλήνιες. Εκείνη την εποχή έπαιζα συνέχεια στον υπολογιστή Championship Manager. Ήμουν, λοιπόν, με το φίλο μου τον Γιάννη και ενώ έπρεπε να διαβάζουμε Ιστορία που δίναμε την επόμενη ημέρα, καταλήξαμε να είμαστε στον υπολογιστή δεκατέσσερις ώρες. Πήγαμε σερί να δώσουμε με σχεδόν τετράγωνα μάτια» διηγείται γελώντας.

Μετά το τέλος των εξετάσεων γράφτηκε στο New York College για να σπουδάσει σκηνοθεσία. «Ήθελα να ασχοληθώ μόνο με τον κινηματογράφο. Ταυτόχρονα με τη σχολή ξεκίνησα να δουλεύω σαν κομπάρσος στη Λυρική Σκηνή σε οπερέτες». Ο κινηματογράφος υπήρξε και η αφορμή για να κάνει το μοναδικό τατουάζ που έχει στο σώμα του. «Το τατουάζ στην πλάτη μου το έκανα όσο ήμουν ακόμα μαθητής δευτέρας λυκείου και συμβολίζει την αγάπη μου για τον κινηματογράφο. Οπότε ήξερα από τότε ότι γούσταρα να κάνω αυτό».

Την ίδια περίοδο γύρισε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους με μία κάμερα που του είχαν κάνει δώρο οι γονείς του. «Με αυτή την ταινία πήγα στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Η πρώτη συνέντευξη που έδωσα στη ζωή μου ήταν στην ΕΡΤ1 ως ο νεότερος σκηνοθέτης που έχει στείλει ποτέ ταινία στο φεστιβάλ». Ωστόσο, όπως παραδέχεται, ποτέ δεν ήταν ξεκάθαρο το τι ήθελε να κάνει στη ζωή του – ούτε και σήμερα. «Η ζωή μου είναι πολλά πράγματα. Είναι καταδίκη να ξέρω ότι από τώρα μέχρι να πεθάνω θα κάνω μόνο αυτό και δεν θα ασχοληθώ με τίποτα άλλο. Είναι λίγο τρομακτικό σε αυτή τη ζωή –που δεν ξέρεις και πόση θα είναι– να περιορίσεις τον εαυτό σου. Δεν αποφάσισα ποτέ τι θα κάνω. Το μόνο που αποφάσισα είναι τι μου αρέσει και τι θέλω να εξελίξω. Έτυχε να βιοπορίζομαι από αυτό. Αλλά δεν ξέρω για πόσο».

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτό το Σάββατο, μαζί με το Πρώτο Θέμα.