Θα είμαι η πρώτη αρχισυντάκτρια που διόρθωσε τον επικήδειο της

Την τελευταία της πνοή άφησε στη Θεσσαλονίκη, νικημένη από τον καρκίνο, η δημοσιογράφος Κύα Τζήμου, η οποία εργαζόταν επί 23 χρόνια στην parallaxi.

Ο θάνατός της έχει σκορπίσει θλίψη στον δημοσιογράφικο κόσμο της Θεσσαλονίκης. Η Κύα Τζήμου γεννήθηκε στην Αθήνα και πήγε στη Θεσσαλονίκη στα 18 της προκειμένου να σπουδάσει στο ΑΠΘ. Υπήρξε συντάκτρια και αρχισυντάκτρια της έντυπης και ηλεκτρονικής parallaxi ενώ συνεργάστηκε για σειρά χρόνων και με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και την εφημερίδα του Πρώτο Πλάνο.

Το αντίο των συναδέλφων της

«Η Κύα έγινε μια σπουδαία δημοσιογράφος, με ένστικτο, γνώσεις και κουλτούρα απίστευτη. Ανακάλυψε κάθε γωνιά αυτής της πόλης, τις κρυφές ιστορίες της, τα κτίρια και τις πλατείες, τα σοκάκια και τους ανθρώπους της. Αφιέρωσε στη Θεσσαλονίκη τις νύχτες και τις μέρες της με ένα συναρπαστικό τρόπο που διαρκώς μας εξέπληττε. Ταυτόχρονα ταξίδεψε, διάβασε εκατοντάδες βιβλία, είδε τις πιο πολλές ταινίες και σειρές από τον καθένα μας, είδε τα παιδιά της να μεγαλώνουν όμορφα, γλέντησε. Ήπιε το χυμό κάθε μέρας μέχρι τέλους.

Ο καρκίνος βέβαια όσο την έβλεπε έτσι πείσμωνε και έστηνε το καινούργιο του καραούλι. Σε άλλο σημείο. Εκείνη όμως ήξερε να τον ξεγελά. Και να μη του δίνει το περιθώριο να πανηγυρίζει. Έλαμπε, γελούσε δυνατά με την καρδιά της, έβγαινε μακρινές βόλτες στη βαρυχειμωνιά με το σκυλάκο της το Μπεν στην παραλία, χόρευε στα πάρτι κάνοντας τους πάντες να απορούν: Μα αυτή η γυναίκα έχει κάτι στα κόκαλα, μιλάτε σοβαρά;

Μέχρι το τελευταίο τρίμηνο που το θεριό άρχιζε να νικά. Και κείνη να παραδέχεται την ήττα με το ίδιο χαμόγελο, την ίδια απίθανη δύναμη ψυχής και να εμψυχώνει εμάς που καταρρέαμε στην ιδέα. Θα μου στείλεις το αποχαιρετιστήριο κείμενο να το διορθώσω μου είπε σε ένα τηλεφώνημα πριν δυο βδομάδες και γελάσαμε. Θα είμαι η πρώτη αρχισυντάκτρια που διόρθωσε τον επικήδειο της, είπε γελώντας.

23 χρόνια μοιραστήκαμε απίστευτες χαρές και λύπες. Μοιραστήκαμε το λίγο και το πολύ των ημερών μας. Ξεκίνησε στην parallaxi δειλά δειλά το 94 όταν σε ένα μεσημεριανό τραπέζι μου είπε μπορώ να γράψω κανένα κείμενο για το σινεμά και γω λες και έγινε ο πιο στενός συνεργάτης που είχα ποτέ. Έγινε η φωνή της λογικής μου όταν με φούντωνε ο θυμός ή ο ενθουσιασμός. Έγινε εκείνη που έδινε κουράγιο σε όσους δεν το χρειάζονταν, αψηφώντας πως ξόδευε από το δικό της λίγο απόθεμα.»

πηγή: parallaximag.gr