Από τη Νάνσυ Παραδεισανού

Η Μαριάννα Τόλη, τον Οκτώβριο του 2007, έχασε το σύζυγό της, Γιώργο Χάινε. «Ήμασταν μαζί πάνω από είκοσι χρόνια και υπήρξε αρμονία μεταξύ μας. Ίσως γιατί σαν γυναίκα μιας διαφορετικής εποχής είχα μάθει να κάνω και κάποια βήματα πίσω για να μου μένει χρόνος να φροντίζω την οικογένειά μου. Είναι δύσκολο στην εποχή μας, όπου η γυναίκα προσπαθεί με πάθος να ανακτήσει τα δικαιώματά της, να κρατηθούν οι λεπτές ισορροπίες σε ένα γάμο. Ο άντρας στην ουσία είναι ένα μεγάλο παιδί, αλλά δεν θέλει να τον αντιμετωπίζουμε έτσι. Κι έτσι ένας επιτυχημένος γάμος είναι δύο ρόλοι που παίζονται με επιτυχία. Είμαι τυχερή που ο σύζυγός μου αγαπούσε τόσο τη δουλειά μου. Ήταν βαθιά μορφωμένος άνθρωπος και η τέχνη ήταν και δική του ανάγκη» τονίζει για την ισορροπία που κράτησε ανάμεσα σε καριέρα και οικογένεια», εξομολογείται στο People.

Φέτος το χειμώνα παρουσιάζει μια υπέροχη παράσταση για παιδιά, το Μολυβένιο Στρατιώτη στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, στην παιδική σκηνή «Μαριάννα Τόλη». Η παράσταση είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της σεζόν και για πολλές εβδομάδες sold out.

«Ασχολούμαι με το παιδικό θέατρο δεκαεπτά χρόνια. Μου αρέσει να δίνω χαρά στα παιδιά και στους ανθρώπους γενικά. Όταν διάβασα τη συγκεκριμένη ιστορία, συγκινήθηκα. Η έννοια της θυσίας, που είναι τόσο σπάνια στις μέρες μας, μου εντυπώθηκε στην καρδιά και ήθελα να την προσφέρω στον κόσμο με έναν αλλιώτικο τρόπο για τα παιδιά και τους γονείς τους. Πάντα κατά τη δημιουργία ενός έργου προσπαθώ να σκέφτομαι και τους γονείς. Το βρίσκω αναγκαίο να μοιράζονται γονείς και παιδιά μια παράσταση που άλλοτε συγκινεί και άλλοτε διασκεδάζει και τους δύο και μετά να μπορούν να τη συζητήσουν με ενθουσιασμό. Δεν θα ήθελα να βαριούνται οι γονείς με ένα αμιγώς “παιδιάστικο” θέαμα και να μη βλέπουν την ώρα να τελειώσει».

Με βάση την τεράστια ανταπόκριση του κόσμου για την παράστασή της, τη ρωτώ για την αίσθηση που έχει για τα παιδιά, που μεγαλώνουν σήμερα με το Διαδίκτυο και την τεχνολογία στην καθημερινότητά τους. «Έχουμε κάνει μεγάλα σφάλματα. Βλέπω 3χρονα με tablet και ξέρω ότι αυτά τα παιδιά θα δυσκολευτούν πολύ να ανακαλύψουν τον εαυτό τους. Αυτή η  μανία που μετατράπηκε σε απόλυτη εξάρτηση μοιάζει να καταστρέφει μια ολόκληρη γενιά. Τα παιδιά μας και αρκετοί ενήλικες έχουν απομακρυνθεί από αυτά που εμείς ονομάζαμε “ανθρώπινες σχέσεις και επικοινωνία” και η ουσιαστική επαφή χάνεται στα βάθη του ορίζοντα. Δεν είμαι οπισθοδρομική, αλλά βλέπω μια τεράστια αλλοίωση στην κοινωνία μας. Πλέον έχουμε ένα κινητό κι αυτό, ως άλλος θεός, γεμίζει τα κενά μας. Μπαίνουμε στα social media και περνούν έτσι οι ώρες. Παλιά, όταν βαριόσουν, έπρεπε να κάνεις κάτι. Να πας σινεμά, στο θέατρο, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να κάνεις μια σχέση. Τώρα αυτό το ευεργετικό κενό της βαρεμάρας, που σου έδινε κίνητρο να ανακαλύψεις τον κόσμο, έχει εκλείψει. Ήταν ανθρώπινο και γλυκό αυτό που ζήσαμε και σκληρό αυτό που ζούμε τώρα. Τα αποτελέσματα της μανίας των ηλεκτρονικών διασκεδάσεων θα τα καταλάβουμε αργότερα. Από την άλλη, πιστεύω στην ισορροπία του σύμπαντος. Αν τα πράγματα βγουν από τα όρια, κάτι θα γίνει για να αλλάξει αυτό που παρεκτρέπεται. Ένα “χαστουκάκι” θα μας συνεφέρει. Και τότε πρέπει να μάθουμε από τα δύσκολα και να μην πούμε “Θεέ μου, γιατί σε μένα;”. Ήμουν τυχερή που από κάποια ηλικία και έπειτα, σε όλα τα δύσκολα, προσπαθούσα να καταλάβω σε τι έφταιξα και να μην αποδίδω ευθύνες αλλού. Αναρωτιόμουν πώς μπορεί να αλλάξω εγώ, ώστε να αλλάξουν και οι γύρω μου και τα γεγονότα. Από αυτό το ταξίδι αποκόμισα πνευματικότητα. Το πιο ουσιαστικό δώρο της ζωής» καταλήγει.

Τι της αρέσει να κάνει στον ελεύθερο χρόνο της; «Είμαι μοναχικός άνθρωπος αλλά πηγαίνω πολύ στο θέατρο, στο σινεμά, διαβάζω, καλώ κόσμο στο σπίτι. Μου αρέσει να γεμίζει το σπίτι, ειδικά τις μέρες των Χριστουγέννων. Ο κόσμος, όταν βιώνει τη φιλοξενία μας, ζεσταίνει ένα χώρο. Δεν ωφελεί να μη μοιραζόμαστε τη ζωή μας με τους άλλους. Σε τι βοηθά να είμαστε τσιγκούνηδες στην τσέπη και στην καρδιά;» μου λέει, ενώ η συζήτησή μας στρέφεται γύρω από την τέχνη όπως αυτή εκφράζεται σήμερα στην Ελλάδα.

«Η κοινωνία μας γεννά τα πράγματα που έχει ανάγκη. Υπάρχουν καλλιτέχνες – διασκεδαστές και καλλιτέχνες με βαθιά μόρφωση, πνεύμα και όραμα που καταθέτουν την ψυχή τους. Έτσι, μπορούν να τη μεταδώσουν και να έρθει μια πολυπόθητη αλλαγή. Όλα χρειάζονται. Χαίρομαι όταν βλέπω γεμάτα θέατρα. Η τηλεόραση φοβάται τη χαμηλή τηλεθέαση και έτσι στροβιλίζεται σε ένα φαύλο κύκλο. Δεν εκπαιδεύει ούτε καλλιεργεί κοινό, αλλά προσφέρει κουτσομπολιό, δώρα και χρήματα. Αυτά πια ανταγωνίζονται τον πολιτισμό. Είναι βέβαια παγκόσμιο φαινόμενο, μην κατηγορούμε μόνο την Ελλάδα. Έχουμε μάθει στην καλοπέραση, στις ευκολίες και ο χρόνος κυλά χωρίς να τον εκτιμάμε. Ο χρόνος δεν μας δόθηκε σ’ αυτή τη ζωή για να τον σπαταλάμε ανούσια αλλά για να αφήνουμε κάτι σημαντικό στο πέρασμά μας, και στους άλλους και σε εμάς. Αυτό είναι εξέλιξη. Ένας τρόπος ζωής που αξίζει τον κόπο».